Eva is op het moment - of eigenlijk al sinds een paar maanden - helemaal ‘mama’. Ik vind dat wel gezellig. Ze trok eerder meer naar papa en eigenlijk is het wel leuk dat we nu veel samen doen. Zeker nu ze ook niet meer slaapt 's middags en Max wel. Dan kleien we, of we spelen in de tuin ofzo.
Maar ze laat me dus geen seconde met rust. Bij wijze van. Ik doe soms weleens op zolder oefeningen tegen duizeligheid, maar dan wil ze ook mee. Dat gaat niet, want dan leidt ze me af. Dan wordt ze boos. Ik wilde gisteren even snel een broek ophalen in de stad. We waren 's ochtends al geweest, maar ze wilde naar huis en ik kocht de broek toen niet. Wil ze gisteren per sé weer mee (terwijl ze die winkel 's ochtends niet in wilde)…Zucht. Ze kon met pape en Max mee naar de bouwmarkt, maar ze wilde per sé ‘met mama’. Ik moet 's ochtends opeens haar pap maken - papa doet dat al heel lang, ik moet dit, ik moet dat. Ik word er een beetje gek van soms!
Ze komt 's ochtends nu zelf haar kamer uit als ze wakker is en ze kruipt dan altijd naast mij. Ik schrok me gisteren rot, toen ik opeens een handje over mijn gezicht voelde! Ze gaat dan ook meteen van alles vragen. Ik kan zo echt gewoon nooit uitslapen…
Als ik die oefeningen doe, zeg ik dat ze me niet kan storen, maar dat doet ze toch. Ze gaat dan ergens beneden hangen en me alsnog roepen enzo. Heel vervelend. Papa neemt haar dan maar mee naar beneden. Krijsen is het dan. Ze riep laatst toen ik ging sporten (ze zag me in mijn sportkleren): ‘Mamaaaaa, ik wil niet dat jij weggaat!’ Ze rende me laatst achterna…
Aan de ene kant lief dat ze zo graag bij mij is (ik ben ook graag bij haar), maar het wordt soms wel wat benauwend! Ik wil haar niet afwijzen, maar heb ook tijd voor mezelf nodig. Het aan haar duidelijk maken, werkt niet. Iemand tips? En is dit herkenbaar?
Groetjes Rainbow