Zwaan kleef aan

#1

Hallo meiden,

Na een hele moeilijke start met Robin ( zie topic: help baby huilt al 9 maanden!) hebben we nu over het algemeen een heel lief en gezellig ventje. Probleem is alleen dat hij werkelijk de hele dag aan mijn broek wil hangen. Aangezien het een nogal pittig ventje is ( huilt snel als iets niet lukt, als het hem niet zint of als het eten te lang op zich laat wachten…) weet ik niet zo goed wat ik er mee aan moet. Moet ik hem die aandacht geven of moet ik hem negeren. Doe ik het laatste gaat hij natuurlijk hartverscheurend huilen! Ik zou echt niet willen dat het een verwend mannetje wordt dat bij iedere kik verwacht dat moeder aan komt rennen maar die dikke tranen zijn ook zo zielig! Herkent iemand dit en heeft er iemand tips?
Alvast bedankt!

groetjes Debbie

debbieb

#2

Negeren zou ik sowieso nooit doen. Je kindje moet wel het gevoel blijven houden dat hij veilig bij jou is en dat-ie je kan vertrouwen. Als je hem negeert, kan zijn vertrouwen in jou beschadigd raken.

Geen idee hoe oud hij is, maar je zou hem kunnen laten helpen met de huishoudelijke klusjes die jij wilt doen. Dan voelt hij dat hij belangrijk voor je is en jij hebt terwijl je je klusjes doet geen krijsend kind.

Verder zou je met een kookwekker kunnen werken. Zet hem eerst op een kwartier ofzo en maak hem duidelijk dat zodra de kookwekker gaat jullie lekker samen een paar minuutjes op de bank gaan knuffelen. Zet daarna de kookwekker op een half uur en doe daarna precies hetzelfde.

Mogelijk helpt dat om hem wat minder aanhankelijk te maken.
En verder…het is een fase dus het gaat ook weer over.

Groetekes, Sje

#3

Hoi Debbie, ik herken dit heel goed. Ik merk wel dat sinds Dani goed kruipt en bijna overal kan staan en langs lopen dat het iets minder is geworden. Hij kan wel alleen spelen, maar wil mij wel in de buurt hebben. En als iets inderdaad niet naar het zin gaat (eten te laat, verschonen, bij iets weggehaald worden wat niet mag etc) nou berg je dan maar…meneer wordt dan of heel driftig of gaat heel hartverscheurend huilen.
Ik heb nog niet echt de gouden tip voor je en lees dan ook graag mee.
Ook ik zit vaak na te denken wat het beste is. Ik wil Dani ook niet teveel verwennen!
Wat ik zelf doe is toch vaak negeren. Ik laat hem niet helemaal overstuur worden (dus ik laat hem niet bijvoorbeeld 10 minuten brullend in de box zitten), maar bij een driftbui of als hij steeds me achterna komt. Zeg ik wel even duidelijk “Dani nu is het klaar” en dan negeer ik hem even totdat hij weer een beetje normaal doet.
Ik merk wel dat als je dan zelf ook boos terug doet of blijft zeggen dat hij moet ophouden dat dit bij Dani alleen maar averechts werkt. Dus ik zeg het 1 keer en daarna doe ik net of het me niet kan schelen. (lukt overigens ook niet altijd hoor!!!).

Wat ik overigens ook moeilijk vind is als ik ergens anders ben en Dani doet dan zo dramatisch dan heb ik geen zin in gedoe en pak ik hem sneller. Hij maakt daar nu nog geen gebruik van, want het gebeurt ergens anders zelden dat hij echt boos wordt ofzo, maar omdat er dan andere mensen zijn maakt het me wat onzeker.

Lilypie Eerste Verjaardag Ticker

#4

Ja erg he Saro? Ik vind het ook erg moeilijk als we bij andere mensen zijn. Dan krijgen we ook nog commentaar Dat we hem zijn zin geven. Maar na die 9 maanden waarin hij echt vreselijk gehuild heeft kan ik het ook echt niet meer aanhoren. Ik betrap me erop dat ik zoveel mogelijk die lastige situatieswil vermijden door hem te animeren. Niet echt de bedoeling volgens mij… Maar geloof me, hij maakt er wel degelijk gebruik van. Is hij een dagje bij mijn moeder niks aan de hand maar kom ik binnen begint hij spontaan al huilend naar me toe te kruipen! ( Zo lelijk ben ik nou ook weer niet, dacht ik!)
En Sje, die tip van die kookwekker vind ik wel een goeie, maar is hij daar nu niet nog wat te jong voor? ( 10 maanden)

debbieb

#5

Ja, 10 maanden is inderdaad nog wat jong. Maar onthou die tip wel, want je gaat mogelijk nog meer fases van plakkerigheid krijgen!

Bij 10 maanden denk ik eerder aan een sprongetje? Heb het schema hier niet bij de hand. En verder is-ie gewoon op een leeftijd dat-ie zich realiseert dat mama uit het zicht kan raken en dat hij niet weet of ze wel terugkomt. Die eenkennigheid en verlatingsangst hoort erbij. Dat kan vanaf ongeveer 8 maanden beginnen geloof ik.

Groetekes, Sje

#6

Ja, hoor, hier ook zo’n plakkertje!!
Hij trekt zich steeds op aan mijn benen, en bij papa aan de haren op zijn been
Ik haal hem meestal weg, knuffel hem even, en zet hem dan ergens met een torentje of boekje (een interessant speeltje). Werkt soms wel, soms niet.
Als ik hem afleid dan is het huilen hier na een paar snikkn meestal voorbij en ziet hij alweer iets anders waar hij mee kan boeven (dvd-speler ofzo)
Succes ermee!
Het zal hier ook nog wel wat erger worden.
Liefs, Anne

#7

Hier ook zo;n plakker en ook op weg naar der 13e maand sprong. Negeren doen we niet ik blijf tegen der praten maar ik stap wel soms even over der heen of ik zet der in de box want het is erg op het moment. Maar ik blijf wel contact houden met haar.

Groetjes,

Michèle

#8

Oh het is zo lastig… negeren dacht ik juist dat goed was?? was toch over het algemeen de gouden tip!? Want ze proberen je echt wel uit… ! Zit hier nl al 3 weken in de 13 maanden sprong en vind het echt de ergste aller tijden … (en nu ik me lichamelijk niet super voel…)

#9

Ja ik denk dat je soms echt even moet negeren hoor. Tuurlijk als er iets is of ze zijn erg verdrietig dan aandacht geven, maar als het nergens om gaat…ze moeten ook snappen dat niet bij elke piep mama maar gelijk komt. Dus dat moeten ze wel leren…

Jeetje Mini-boy…al 3 weken. Een sprong is al harstikke pittig en deze is dus wel erg extreem. En nu je al helemaal niet lekker in je vel zit…hoop snel op einde sprong meis. Sterkte!

Lilypie Eerste Verjaardag Ticker

#10

Herkenbaar,herkenbaar! Vooral dat continu jezelf afvragen “negeren of niet”? Ik merk dat ik ook sneller op Minke reageer als ze in gezelschap ( bv als er visite is of in een winkel ofzo) omdat ik me daar dan ook toe verplicht voel ofzo.
Maar idd, ik wil ook geen klein dwingelandje dus probeer ook om als ze driftig wordt om “niks”( in mijn ogen) te zeggen “Nee Minke, er is niets hoor” op flinke toon zeg maar en dan probeer ik haar af te leiden. Zodat ze er niet in aangemoedigd wordt zeg maar.
Maar als ik zelf moe ben of na zo’n huilerig dagje van Minke vind ik het soms best moeilijk om lief en geduldig te blijven/ zijn! Dan gaat ze op het aankleedkussen liggen draaien en huilen en dan wordt ik soms zo boos! Dan tel ik maar tot 10 en denk"als je groot bent moet je heel hard om dit verhaal lachen" Tja een kind leert je wel goed je geduld te bewaren zal ik maar zeggen… Pff!!

Lilypie
Lilypie

#11

Hoi Debbie,
Lijkt me inderdaad heel moeilijk. Vooral na die 9 maanden huilen…
Gaat het net beter en dan begint t weer…
Is er wel een oorzaak gevonden voor het vele huilen van de eerste 9 maanden of niet??
Ons dochtertje huilde de eerste 1,5-2 maanden ook heel erg… Ze had ook wel een voorkeurshouding. De verloskundige dacht toen aan het KISS-syndroom… Heb je daar wel eens van gehoord? (website: www.kiss-kinderen.nl) Misschien kun je op deze site het een en ander doorlezen… Als je dat tenminste interessant vindt.
De fysiotherapeut voor kinderen en baby’s is toen een paar keer aan huis geweest en heeft naar haar gekeken. Of er wervels of gewrichten vast zaten door de bevalling of al in de baarmoeder. Bij haar was er gelukkig niks aan de hand en na 2 maanden ook echt over, nadat we hadden ontdekt dat ze veel liever op haar buikje slaapt. Ons dochterje had na de bevalling ook een zware hersenschudding en lag in de baarmoeder al scheef met dr hoofdje, dus waarschijnlijk heeft dat ook meegespeelt allemaal. Maar er zijn genoeg kinderen die wel vastzittende werveltjes hebben in nek, rug of bekken en na behandeling van een fysiotherapeut ineens een heel ander kind worden.
maar misschien is dat allemaal al onderzocht??? Tis gewoon een kleine tip om eens over na te denken…
Verder moet je vooral je eigen gevoel gebruiken hoor!!! Elk kind is anders en bij de één werkt t weer heel anders als bij de ander. Ik zou zeggen, zodra je door hebt dat hij een loopje met je probeert te nemen: stoppen met hem iedere keer aandacht geven. Maar als je merkt dat hij er rustiger door wordt… gewoon doen wat je hart je ingeeft.

Heel veel succes ermee!!!
Ik hoop dat je er wat mee kunt…

Groetjes mama van Anne-Mirthe

Lilypie First Birthday tickers

#12

In mijn beleving is er een verschil tussen aanhankelijk ( plakkerig) zijn en zijn/haar zin willen doordrijven. Zeker tijdens sprongen willen kindjes graag dicht bij mama zijn en ik denk dat negeren daar dan niet de oplossing voor is.
Jack is ook met vlagen onwijs aanhankelijk en wil dan ook veel opgetild worden. Zowieso is het een mannetje dat graag bij mama in de buurt is en betrokken worden bij wat ik doe. Koken/wassen/stoffen…Hij mag voor zover mogelijk helpen. Misschien hebben we er later nog profijt van en zijn vrouw later ook ( even als link naar een ander topic over mannen in het huishouden hihi).
Maar wat ik bedoel te zeggen…Ik heb het gevoel dat Jack, en misschien andere kids ook, gewoon periodes heeft dat hij wat minder goed alleen speelt en aanhankelijk is. Ik probeer daar aan toe te geven, voor zover mogelijk. Hij moet ook wel eens even wachten op zijn beurt hoor, dus ik verpest hem niet daarin. Maar als hij de behoefte heeft om bij mama in de buurt te zijn dan ga ik een kindje van nog geen 2 jaar dat niet ontnemen. Waarom zou ik? Scheelde mij een hoop stress en Jack een hoop frustratie. Het huishouden moet dan even wachten tot hij slaapt, en mijn ervaring is dus dat het in fases gaat dus na een tijdje wordt het beter en gaat hij weer meer zijn eigen gang.

Groetjes van Christa

#13

Hallo allemaal.
Ten eerste even bedankt voor de reacties! Jullie hebben wel gelijk wanneer jullie zeggen dat je kindje zich veilig moet kunnen voelen en dat hij aandacht moet krijgen wanneer hij et nodig heeft. Maar ik vind het zo moeilijk om verschil te maken tussen aanstelleritus en serieuze behoefte. Zoals ik al zei is het echt geen makkelijk ventje waar we nog een hoop mee te stellen krijgen…Niet erg maar vraag me af en toe echt af waar ik goed aan doe!
En mama van Anne- Mirthe, die 9 maanden waren de verschrikkelijkste maanden van mijn leven. Ik heb me nog nooit zo wanhopig, zo onzeker en doodop gevoeld. We zijn overal geweest: naar de osteopaat, cb, orthopedagoog, kinderarts, huisarts enz. Verschillende keren bloed afgenomen en daar kwam uit dat hij een eiwitgehalte heeft dat ( inmiddels) 30x zo hoog is dan normaal. Dit was echter niet de oorzaak van het vele huilen, dat lag namelijk bij zijn (on)kunnen. Nu hij kan staan en lopen is het voorbij. Het was gewoon pure frustratie. Kun je je misschien ook voorstellen wat voor temperament erin zit! Hij loopt nu achter een karretje. En een lol dat hij heeft… Maar owee als hij ergens tegen aanloopt en niet meer vooruit kan, nou berg je maar want dan zet hij toch een keel op! En dat wil ik dus echt niet hebben. Ik vind toch dat hij op bepaalde momenten om moet leren gaan met zijn frustratie.

debbieb

#14

Ha Debbie,

Wat een getob is dat geweest zeg!!! Kan ik me inderdaad beter voorstellen dat je echt met je handen in het haar zit dan. En zeker bang ben dat het weer gaat beginnen of dat je verkeerd op hem reageer.
Wat een onderzoeken zeg!! En wat een pittig ventje…
Ik denk dat het voor jezelf goed is om dan per situatie een soort van grens voor hem te stellen. Misschien is het dan juist inderdaad goed om niet op hem te reageren. Heb je de box nog staan of niet? Misschien is het wat als hij echt “zeurderig” is, om hem daar dan in te zetten, of een ander plekje dat een soort tot-rust-kom-plek kan worden. een paar woordjes of niets tegen hem zeggen, oppakken (rustig natuurlijk ) en als hij dan rustiger wordt of is, hem weer positief aandacht geven.
Eerlijk gezegd weet ik ook niet of het werkt met een kindje van 10 maanden, maar vaak begrijpen ze meer dan je denkt. En proberen kan altijd hè

Na al die onderzoeken en bezoeken, zou ik ook nog zeggen, blijf toch overal rekening mee houden. Als je zelf het gevoel hebt dat er iets niet klopt, moet je daar echt wel iets mee hoor!! Al hebben er al zoveel mensen naar Robin gekeken, wie weet ziet een ander toch wel wat, wat die anderen misschien over het hoofd hebben gezien… Eerlijk gezegd (ik ken Robin natuurlijk niet hè) denk ik zelf haast dat er toch meer aan de hand moet zijn. Ik kan me niet voorstellen dat een kind zo vreselijk moet huilen enzovoorts omdat hij meer wil dan dat ie kan, vooral dat 9 maanden lang. Af en toe kan dat wel, maar zo lang!!!
En dat eiwitgehalte, kunnen of doen ze daar iets mee? Of is dat verder niet van belang?

Pff… 'k krijg echt bewondering voor je hoor!!! Daarom, ik hoop dat je wat aan deze tips heb, maar het zijn en blijven tips. En waarschijnlijk zul je daar zelf ook weleens niet goed van worden. Maar kijk wat je er mee kunt, en als je er niets mee kunt, vergeet t dan oké

Sterkte ermee!!

Groetjes

Lilypie First Birthday tickers

#15

Hoi mama van Anne-Mirthe,

Bedankt voor je uitgebreide reactie en je begrip. Het is inderdaad niet voor te stellen hoe dat is geweest. Mensen begrijpen ook niet zo goed wat het met je doet en wat de gevolgen zijn. Op dit moment heb ik bijvoorbeeld de bel er uitgetrokken omdat hij echt bij iedere scheet wakker is. Een kraakje op het laminaat maakt hem al wakker en dat zorgt er natuurlijk voor dat hij stikchagrijnig is. Vervolgens komt er natuurlijk commentaar van mensen: Ja maar hij moet daar aan wennen en je moet niet te voorzichtig zijn. En ik snap wel dat ze dat zeggen, had ik een jaar geleden ook gezegd, maar nu denk ik Wacht maar tot je zelf een huilbaby krijgt!
Op dit moment ben ik echt supergelukkig want sinds een maand of twee gaat het echt supergoed. Ik kon me ook niet voorstellen dat het alleen te maken had met zijn (on)kunnen maar achteraf… Toen hij om kon rollen ging het even wat beter, toen weer terug bij af, toen hij kon tijgeren ging het weer even beter en weer terug bij af. En nu kan hij dus staan en lopen en het lijkt nu echt over te zijn. Wat betreft die eiwitten: dat was erg zeldzaam. De arts had het nog nooit eerder meegemaakt dat er geen oorzaak voor te vinden was. Hij heeft er diverse deskundigen bijgehaald en er was 1 chemicus die het eerder had gezien. Het blijkt geen kwaad te kunnen en moet vanzelf overgaan. Nu moeten we om de twee maanden bloed laten prikken ( ook erg sneu bij zo`n klein ventje!).
De box staat overigens nog beneden maar dat is niet zijn favoriet. Hij wil er echt opuit. Soms vraag ik me ook af of ik hem inderdaad als een soort van straf in de box moet zetten maar ben dan bang dat hij de box dan weer als een strafplekje gaat zien… Lastig hoor!
In ieder geval heel erg bedankt voor de tips ik ga het gewoon uitproberen!

groetjes Debbie

debbieb

#16

Hoi Debbie…

Ook ik begrijp je gevoel heel goed… hier nl ook een huilbaby gehad… zo verschrikkelijk erg! Oorzaak is hier nooit gevonden… Gelukkig na het inbakeren is hij verandert. Maar zwaar is het zeker en… genieten doe je absoluut niet. Mensen om je heen begrijpen het zeker niet. Ik woon in appartement dus … altijd herrie… durfde zelf nog niet naar toilet als hij lag te slapen…

Maar nu zit meneer ook in een sprong en dat al ruim 3 weken … ik wordt er ook weer beetje radeloos van. Wat moet je doen?? Meneer wil NIKS! Niet in de box … niet op de grond… niet op schoot… wel staan wat niet lukt …

Net bijvoorbeeld… lekker fruit eten… meneer wil het zelf nou dat is prima. Maar meneer gooide het fruit door heel de kamer… en dat mocht niet van mama (vreemd hé). Dus ik zeg Jurian niet doen! Kom mama jouw helpen… Dus ik wil helpen … wordt hij toch boos / huilen / driftig … adem weg. En dan?? Negeren?

Wat hier wel eens helpt is om meneer op de gang te zetten in zijn kinderstoel. De box wil ik hier als speelruimte houden… dus geen strafplek. Maar de kinderstoel op de gang dan kan hij niks kwaads doen en kan hij daar even uittieren!

Sterkte …

#17

@Mini-boy: Klinkt echt als frustratie dat hij meer wil dan hij kan. Hopen dat hij qua vaardigheden snel op het niveau zit van de dingen die hij allemaal zelf wil doen… Tot die tijd toch tanden op elkaar ben ik bang…

We kunnen natuurlijk ook niet altijd weten wat er allemaal in die kleine koppetjes omgaat en waarom ze moeten huilen. Gelukkig is het alweer een stuk duidelijker dan toen ze nog heel klein waren. Dan gok je toch steeds maar op krampjes… (wij in elk geval). Ik vind het soms ook erg lastig de grens te vinden tussen echt verdriet en ik wil aandacht verdriet. Wat kies je, je wilt je kind niet verwennen maar zeker niet verwaarlozen!

Ik denk dat je het echt per situatie moet bekijken en als er patronen herkenbaar worden die wijzen op zeuren ipv verdriet, dan kan je ‘negeren’ inzetten. Echt negeren die ik trouwens nooit. Ik blijf wel altijd met haar in gesprek, maar soms moet ze bijvoorbeeld in de box als ik de vaatwasser doe (we hebben een open keuken) en dan haal ik haar er niet uit omdat ze zit te bleren. Meestal is dat trouwens ook over met 2 minuten en ik sta dan ik zag twee beren te zingen terwijl ik de vaatwasser inruim! Hahaha, praktisch he??

Maar het blijft zoeken, probeer ik hiermee te zeggen!

Lilypie - Personal pictureLilypie

#18

Het blijft inderdaad erg lastig en waar trek je de grens bij een babytje.
Debbie ik herken een gedeelte van jou verhaal. Wij hebben geen huilbaby gehad, maar wel een heel onrustig, temperamentvol en gefrustreerd kindje. Hij wilde als baby al zoveel. Wilde al heel snel niet meer in de ligbak van de kinderwagen. Ik denk omdat hij dan te weinig zag ofzo? Bij 4,5 maand hadden we hem al in het zitgedeelte van de wandelwagen (wel de lig/zitstand) dat ging al beter. Hij wilde altijd meer…kon hij omrollen (in begin alleen nog maar van rug naar buik) dan wilde hij ook terug, kon hij tijgeren wilde hij meer. Kon hij net aan staan in de box…wilde hij meer. Hij leek wel niet tevreden op die momenten. Nu hij goed kan kruipen en overal kan staan (nog niet los…ja soms een seconde, haha) gaat het echt een stuk beter. Maar hij blijft af en toe dat nijdige hebben. Maar dat hoort bij zijn karakter denk ik. Gelukkig kan ik er zelf nu wel beter mee omgaan. Als hij heel erg aan mij hangt zal ik hem niet zomaar 10 minuten alleen laten en geef ik hem zeker wel aandacht, maar zeg ook af en toe “Dani, nu niet…even zelf spelen ofzo”. Is hij overigens niet altijd tevreden mee, maar soms moet het gewoon.
Verder is hij het grootste gedeelte van de tijd ook erg vrolijk en wil hij gewoon iemand hebben om mee te spelen…snap ik ook wel. Op het KDV bijvoorbeeld hebben ze echt geen kind aan hem…hij kan overal naar toe…veel vriendjes…en hij hoeft zich dus niet te vervelen.

Maar goed om een lang verhaal kort te maken:

  • aandacht geven aan je kindje is heel belangrijk. Zeker als ze zich wat minder voelen of gewoon even bij mama willen zijn.
  • Negeren moet ook af en toe, want ze kunnen niet altijd 100% de aandacht hebben. Dit zullen ze later ook niet kunnen krijgen (op school, op KDV of als er een broertje of zusje komt). Dan misschien wel in de buurt blijven en vertellen waarom…hoe klein ze ook zijn.
  • En bij Dani is ook belangrijk niet al te veel aandacht geven aan zijn driftigheid. Dus ik zeg niet steeds…Nee Dani…niet doen. Ik zeg dat 1 of 2 keer goed en daarna doe ik net of er niets is en ga bijvoorbeeld weer gewoon door met pap geven of spelen etc.

[img]http://b1.lilypie.com/2WgQp1.png" alt=“Lilypie Eerste Verjaardag Ticker” border=“0” />

#19

Hoi mini-boy en Saro,

Wat fijn om te horen dat jullie toch min of meer met het hetzelfde probleem zitten. Ik heb soms het idee dat iedereen het perfecte kind heeft behalve ik!
Maar goed, de tip over die kinderstoel in de gang vind ik toch wel een hele goede! Die houden we erin. En de tips van mini-boy ga ik ook zeker gebruiken. Hem er dus gewoon op aanspreken en hem lekker zijn gang laten gaan. Wat ik natuurlijk ook kan doen is gewoon een hele gladde, strakke legging aantrekken…
Ennuh, mini-boy heel veel sterkte met die sprong ( wie dat toch uitgevonden heeft…) hij gaat gelukkig weer over!

debbieb