Zoontje zooo aanhankelijk!

#1

Hallo meiden,

Ik heb even een vraagje omtrent mijn zoontje.
Ik heb het idee dat hij zo vreselijk aan mij hangt dat het eigenlijk niet echt meer normaal is. Ik ben me er echt van bewust dat ieder kind last krijgt van eenkennigheid en verlatingsangst maar ik heb het idee dat het bij ons wel erg extreem is. Er zijn dagen bij dat wanneer ik ook maar even naar de wc ga, het hele huis op zijn kop staat. Ben ik bij mensen op visite dan kan ik hem nog niet op de grond zetten of hij begint al te huilen. Afgelopen zaterdag had ik een verjaardag van het dochtertje van een vriendin van mij. Alle kindjes lekker spelen maar mijn zoontje week geen minuut van mijn zijde ( lees schoot!). Op zich kan ik het dan nog begrijpen ( vreemde omgeving, vreemde mensen) en hou ik er ook rekening mee. Maar als ik bv bij mijn ouders ben kan ik nog geen stap verzetten of hij begint al weer. Zelfs papa mag hem af en toe niet vasthouden want dan begint hij te huilen en strekt hij zijn armen naar mij uit.
Herkent iemand dit? Ik weet ook niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Moet ik met hem meegaan of is het ook een kwestie van wennen? Het benauwt me namelijk heel erg. Het idee dat je geen stap kan verzetten of…
Ik hoop op wat reacties. Alvast bedankt!

groetjes debbbieb

debbieb

#2

Herkenbaar hoor, het is een fase.
Ik denk niet dat het extreem is, althans dan was het bij ons ook extreem. Ook ik kon met goed fatsoen niet naar het toilet want dan ging Jack ook huilen.
Ik ben er altijd tot op zekere hoogte in meegegaan.
Het is een fase, en er komen er nog meer van. Onlangs had Jack een periode dat hij ging huilen als ik hem achterliet bij opa en oma. Tja, dan moet je toch he, het werk wacht! Dat vond ik niet leuk maar ook dat gaat over. Dus in dat geval was het laten wennen ja…

Groetjes van Christa

#3

Weet niet of het een fase is…

Mijn neefje heeft het nu al ruim 1 jaar lang… vorig jaar rond deze tijd was het zelfs zo dat hij snachts lag te krijsen om zijn moeder. Nu roept hij altijd mama… en wil verder bij niemand blijven/zitten. Maar hij moet toch… dus mijn zusje gaat wel gewoon weg … maar het niet leuk!

#4

Hij is bang dat je weg gaat, beetje rare tip misschien maar maar hoorde hem al eerder voor wij een puppy hadden leer je kindje dat je weer terug komt,hij in de box bv ga steeds even achter een muurtje verstoppen, hoeft maar paar sec te zijn, huilen ze s’nachts even troosten niks zeggen, anders geef je juist de aandacht en leren ze ik huil ze komen en geven me aandacht, even laten weten dat je er bent en weer weg… Wel laten weten dat je er bent

Overdag steeds even weg lopen verstoppen kan je spelletje van maken mama weg daar is mama weer… zo leren ze dat als je weg gaat altijd weer terug komt…

ik had 2 kids met enorm verlatingangst heb nachten bij ze gelegen tot ik de tip kreeg, huilen aai over de bol niks zeggen in de deur openning blijven staan dat ze me zagen 3 nachten waren zwaar daarna was het over…

en niks aan trekken van andere kinderen/ouders, ook zei hebben wel wat… het perfecte gezin hmmmm ohhh ja die van mij!

#5

Bedankt voor alle tips!
Ik heb inderdaad al heel veel spelletjes met hem gedaan waarbij ik even uit het zicht verdween maar tot nu toe nog zonder resultaat…
Het gekke ( maar wel fijne!) is dat hij er s avonds ens nachts echt geen moeite mee heeft. Ik leg hem in bed, loop weg en niks aan de hand!
Het is eerder overdag wanneer er andere mensen bij zijn en als hij in een vreemde omgeving is. Ik denk eerlijk gezegd ook niet echt dat het een fase is want ook bij hem duurt het echt al maanden.
Ik denk dat als hij achttien is, hij nog aan mijn broek hangt!

debbieb