HELP…
Damian is echt niet te genieten…hij luisterd niet,ik moet alles meerdere malen vragen en aangeven dat hij op de trap kan als hij niet luisterd.
Hij maakt problemen over de kleinste dingen en kan niets velen van zijn kleine zusje.
Vorige week gaf hij aan dat hij denkt dat wij meer van zijn zusje houden dan van hem maar waarom kon hij niet aangeven.Ik heb juist wat meer persoonlijke aandachht gegeven deze week en dan nog maakt het geen enkel verschil.
Hij roept telkens dat hij weg gaat en hier niet meer wilt wonen.
Vandaag toen hij het voor de honderdste keer riep,heb ik wat strijkwas in een vuilniszak gegooit en zijn puffer van de astma en heb hem zo voor de deur gezet.
Natuurlijk stiekem blijven kijken en ik zag hem steeds bozer worden maar hij ging niet. Na een tijdje de deur los gedaan en met dikke tranen kwam hij naar binnen en was het allemaal een grapje volgens hem. Nu een half uur later gaat hij gewoon verder waar hij straks gestopt is…bah soms weet ik het echt even niet meer en dan moet hij nog 4 worden.
Mijn mannetje is (te) slim voor zijn leeftijd en een enorme denker,volgens mij zit hij zichzelf in de weg en het voelt alsof ik er niets aan kan doen.
De tranen lopen me soms over de wangen en het voelt alsof ik faal…het gekken is dat andere ouders om ons heen ons altijd als voorbeeld nemen over hoe ze hun kind op willen voeden,waarom voelt het dan toch zo slecht.
