Vrienden van ons belden gisteren. Haar broer heeft een dochter die net zo oud is als Luca, 3 dus. Ik heb ze wel eens gezien op verjaardagen enzo, en toen wij vertelde dat we zwanger waren hadden zij het ook net verteld. Later baby’s naast elkaar enzo.
Nu was dat meisje vorige week zondag een beetje hangerig. Aan het eind van de dag kreeg ze allemaal rode vlekjes en daarna blauwe plekken. Naar de huisarts gestapt en die dacht aan longontsteking. Dus naar het ziekenhuis. Daar bleek het acute leukemie te hebben!!! Dit was allemaal zondag. Ze moesten naar een groter ziekenhuis voor een 2 jarig traject, maar die woensdag is ze overleden…
Nu ik dit opschrijf krijg ik weer kippenvel en begin ik weer te huilen. Ik vind het zo afschuwelijk dat dit kan. Dat je binnen een paar dagen je kind kan verliezen en je gewoon helemaal niets kan doen. Dat je terug komt in je huis, met alles achtergelaten die zondag en dat je kindje er niet meer is. Ik kende hen verder helemaal niet, maar het kwam behoorlijk hard aan! Hoe kan je na zoiets doorgaan?
