Het was weer eens zover.
Weer in het weekend 2 dokters bezoekjes (zoals ook paar week terug).
Ik was Stijn zijn mouwen aan het opstropen toen hij ineens heel hard begon te huilen. Hij gebruikte zijn armpje niet meer. Huilen, huilen en nog eens huilen. Ik had meteen door dat er iets mis was. Naar de dokter… en het bleek een zondags armpje. Ik voelde me zo schuldig
Toen dat eenmaal over was begon hij enorm te hoesten en piepen. Zijn neusvleugels stonden ook wijt, dus hij had het enorm benauwd. Weer naar de dokter. Een astmatische reactie op een virus in zijn neus of ontstoken oren. In elk geval kreeg hij weer een antibiotica kuur en een pufje voor zijn benauwdheid. Zo zielig allemaal.
Ik voel me ook zo schuldig over het zondags armpje, het overkomt kinderen heel snel, dus ik moest me er absoluut niet over schuldig voelen zeiden mijn man en de dokter. Hebben jullie dat ook wel eens gehad???
Groetjes Wiets