hoi,
wil graag even mijn verhaal kwijt want ben erg benieuwd of er herkenning is.
mijn dochtertje is 2,8 jaar en we hebben acht jaar op haar komst gewacht. de beginperiode verliep moeizaam omdat ze veel lichamelijke klachten had en heel erg veel huilde.
na een ziekenhuis opname kreeg ik het advies om een strak dagritme aan te houden waarin ik haar veel aandacht moest geven.
nu ze deze leeftijd heeft merk ik dat ik aan mezelf hoge eisen stel die nooit goed genoeg zijn.
het is een pittig meisje maar ook erg lief en ik ben gek op haar. Maar ik ben geen heel strenge mama en heb daar ook moeite mee om dat te zijn. Veel tijd besteed ik aan haar zodat ze moeilijk alleen kan spelen. Met andere kinderen gaan het soms goed, soms helemaal niet. Ze heeft snel de neiging om de baas te willen zijn en andere kinderen te duwen of in de weg te lopen. Heeft niks met speelgoed afpakken te maken, ze doet het zomaar.
Ik corrigeer dit gedrag wel maar heb er moeite mee omdat ik altijd degene lijk te zijn die haar dochter corrigeert. Ben bang dat dat voor haar zelfbeeld ook niet goed is. Door deze hoge eisen aan mezelf, doe ik het wel goed, geef ik teveel of juist weer te weinig aandacht, verwen ik haar teveel met die aandacht, etc. ben ik op 's avonds. Ze gaat twee dagen naar de creche, dat gaat super goed, al is ze wel weer heel blij als ik haar ophaal.
maar het gaat er eigenlijk om, wanneer doe je het nu goed!! Ik weet dat je naar je gevoel moet luisteren maar ik kan slecht tegen gejengel en geef dan ook snel toe. Maak ik haar nu een verwend kind of mag ik ook mezelf zijn in de opvoeding. En het gekke is, ik wil zelfs graag ( denk ik) een tweede. Maar ik vind het niet makkelijk, vooral omdat ik denk dat ik altijd maar onzeker ben. Herkenbaar, hoort het erbij of…
Zo'n drang naar perfectie
Ik herken het wel dat stuk dat ik het moederschap helemaal perfect wil doen. Dat lukt me niet (logisch) en dat zorgt vaak voor mijn eigen teleurstelling. Ik denk dat veel moeders dat wel hebben.
Bij mij heeft het een stuk met het verleden te maken. Door wat er gebeurd is, wil ik mijn kinderen bijna kost wat kost laten merken dat ik onvoorwaardelijk van ze houd. Gevoelsmatig vind ik het dan ook heel moeilijk om “streng” te zijn, verstandelijk weet ik dat ik dat op sommige momenten juist wel moet zijn. dat is vaak een strijd tussen mijn vriend en ik. Hij is veel consequenter.
Natuurlijk mag je jezelf zijn in de opvoeding, lijkt me juist goed. Maar ik denk dat je je wel altijd af moet vragen wat het beste voor je dochter is. En daar denkt een ieder verschillend over.
Je dochtertje zit in de peuterpubertijd, proberen ze van alles uit!!! Probeer concequent te zijn, verder moet je doen waar jij je bij goed voelt!
Ik stelde in het begin van de moederschap ook extreem hoge eigen van mezelf, maar met hulp ben ik veel beter gaan relativeren (vanwege een PPD bij een psycholoog gekomen) sindsdien laat ik het allemaal veel makkelijker los (morgen is weer een dag). Vooral toen de 1e jong was wilde ik mijn dochtertje goed opvoeden in de ogen van iedereen, vooral voor schoonfamilie (achterlijk natuurlijk) en nu denk ik dan ook als ik commentaar krijg, zoek het zelf uit, het zijn mijn kinderen!!!
wb de 2e, ik vind het steeds makkelijker worden, je hebt alles al meegemaakt, ik zou daar ook niet te huiverig voor zijn.
Groetjes mama Jade
