Ruim vier maanden geleden heeft een collega van mij een dochtertje gekregen. Haar eerste kindje, helemaal in de wolken. Ze zou een paar weken geleden weer beginnen met werken, maar ze meldde zich ziek. Helemaal niets voor haar om zich überhaupt ziek te melden (type workaholic), maar er werd gezegd dat ze er nog niet aan toe was om zo snel alweer aan de slag te gaan en haar dochtertje naar de opvang te brengen. Nou ja, daar kan je je nog iets bij voorstellen, dus er verder niet over nagedacht. Tot mijn kamergenootje (zij spreekt die collega ook privé) ineens vertelde dat het waarschijnlijk helemaal mis is met de kleine meid. Ze zagen op het CB dat ze haar hoofdje niet omhoog kon houden als ze op haar buik lag en zo waren er nog een paar dingen die niet helemaal goed waren. Doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar vermoedden ze al snel een spierziekte of een stofwisselingsziekte. Schrikken natuurlijk.
Inmiddels zitten ze middenin de medische molen en worden er allerlei onderzoeken gedaan om te kijken hoe het precies zit. Op 1 maart zouden ze een afspraak hebben om de uitslag te horen. Ineens worden ze vorige week gebeld met het verzoek om a.s. maandag al te komen en dat ze er rekening mee moeten houden dat het niet goed zit. Waarschijnlijk heeft ze de ernstigste vorm van spierziekte die er is > sma 1. Zie onderstaande link voor wat het precies is en welke gevolgen het heeft. Het meest schokkend is nog wel dat de levensverwachting maar 1 à 2 jaar is.
http://www.spierziekten.nl/spierziekten/diagnose.php?diagnose_id=109
Maar goed, we horen maandag vast meer. Het is ZOOOOOO oneerlijk! Het houdt me meer bezig dan ik dacht. Willen jullie mij eraan herinneren dat ik nooit meer klaag over mijn peuter met driftbuien? Ik HEB tenminste een peuter die bijna 3 jaar wordt.
Groetjes,
M
