Mijn zwangerschap eindigde met 33 weken met een spoedkeizersnede. Een hele hectische, soms haast onwerkelijke periode. Nu 10 maanden later terug kijkend op deze periode, vertrouw ik mijn verhaal maar eens toe aan het digitale papier!
Mijn zwangerschap, een heerlijke tijd! Wat voelde ik me goed. Niet moe, niet misselijk, ik kon het werken goed volhouden, sportte nog elke week. Ging keurig naar de zwangerschapscursus, borstvoedingscursus en bereidde me zo goed als mogelijk voor op de geboorte van ons kindje. Wat genoot ik van al die bewegingen in mijn buik. Wat een bijzondergevoel, een kindje dat in je buik groeit. Echt een wonder! Ik was aan het aftellen tot mijn zwangerschapsverlof, maar daar ben ik helemaal niet aan toe gekomen!
Ruim een week voordat mijn verlof in ging, voelde ik me op een avond niet zo fit. Last van m'n buik, krampen onderin. Tja, bloemkool gegeten, niet zo'n goed plan meer w.s. Maar goed, ik was een beetje in de ontkennende fase denk ik. Heel de nacht in de weer, en met regelmaat weer die krampen. Weet ik veel wat weeen zijn...........De volgende ochtend zou ik de geboortekaartjes gaan regelen. Ik zei tegen m'n man, ik ga eerst even liggen en laten we dan straks samen naar de drukkerij gaan. Het was zaterdag, 20 juni 2009. Mijn man kwam boven en zei; voel je je weer wat beter? Ja hoor zei ik, stoer dat ik was. Ik in de benen.....................o,o daar liep mijn vruchtwater, ik wist het zeker!
Veel te vroeg dacht ik nog, ik was net 33 weken zwanger. Verloskundige gebeld, ze kwam meteen, geen twijfel over mogelijk, je gaat nu naar het ziekenhuis! Onee dacht ik, dat wil ik niet!!! Ik had het ideaalbeeld van een rustige thuisbevalling, geen polonaise aan mijn lijf. Maar goed, ik had niets te kiezen. Dus hup naar het ziekenhuis, matjes in mijn broek en op de autostoel maar dat voorkwam niet dat ik met een kletsnatte broek het ziekenhuis in waggelde.
Aan de CTG, weeenremmers, injectie voor longrijping................vanalles. Het bleef rommelen, maar werd niet erger. Mijn man ging voor de nacht naar huis, 15 minuutjes van het ziekenhuis dus we konden hem zo bellen als het nodig was. De weeen bleven aanwezig, ik kon ze nog prima hebben. Niet heel prettig maar nog goed te doen. Ik mocht alleen van bed om naar de wc te gaan, dus dat deed ik midden in de nacht. Dikke bloeding....o dat kon niet goed zijn. Snel op de bel gedrukt, hups weer in bed en aan het CTG. Het was niet goed, bij elke wee verdween de hartslag van ons kindje, en als de wee weer voorbij was dan kwam ie langzaam weer terug. Wat een afschuwelijk geluid, of eigenlijk wat een afschuwelijke stilte! Een verpleegkundige kwam super relax vragen of ik mijn man ook even wilde bellen, nuchter dat ik ben zei ik tegen mijn man, kom maar rustig deze kant op, ons kind is er echt niet binnen een kwartier! Nog geen minuut later kwam er iemand in groen operatiekostuum naast mijn bed staan. "Mevrouw ik zie er een beetje raar uit maar kom net van de OK voor een keizersnede, en ik ga er nog een met spoed doen, ik neem u mee!" ' We hebben geen tijd voor een ruggeprik'
Wat?? Een keizersnede..........ondanks alle hectiek had ik daar nog geen seconde aan gedacht! Mijn hemel, ik rap mijn man weer bellen, 'nu komen anders ben je te laat, ons kind wordt met spoed gehaald!" Vervolgens kreeg ik alle polonaise aan mijn lijf die ik niet wilde, aan de ene kant snel een infuus geprikt, van onder een katheter erin, kleding uit, operatie jas aan en op bed haast rennend door de gang. Het was net een film, het enige dat ik voorbij zag flitsen waren de tl buizen. Ik deed nog snel een schietgebedje, kreeg een masker op m'n neus en weg was ik....................geen idee of mijn man nog veilig bij het ziekenhuis aangekomen was.
"Gefeliciteerd mevrouw, u heeft een zoon" Het eerste wat ik hoorde toen ik weer bij mijn positieven kwam. Door de tube die in m'n keel had gezeten moest ik hoesten........maar ik was even vergeten dat ik net geopereerd was. Auw! Vaderdag stamelde ik, Wat mw? Het is vandaag vaderdag! Ja dat is waar ook, zondag 21 juni 2009, vaderdag. Mijn man zal het nooit vergeten! De verpleegkundigen van de neonatologie maakten op zijn geboortedag meteen een inkt-voetafdrukje die op een mooie kaart kwam, voor mijn lieve papa, voor vaderdag!
Mijn man bleek de geboorte van onze zoon allemaal nog net meegemaakt te hebben, hij is met een vpk rennend naar de OK gebracht. Daar lag ik, in dromenland, ons kind werd gehaald maar moest natuurlijk op gang gebracht worden. Ze zijn voor het gevoel van mijn man een eeuwigheid met hem bezig geweest voordat er iets van geluid uit kwam. Bij hem biggelden de tranen toen over de wangen, hij kon weer ademhalen. En ik, ik lag toen nog in dromenland. Ik vond het erg moeilijk dat ik dit stuk niet met hem kon delen.
Uiteindelijk kon ik dan ook ons mannetje zien, in de couveuse, nog aan de beademing, wat een minimensje. Sonde in zijn neusje voor de voeding, infuusje in zijn arm, zuurstofmetertje om zijn voetje. Maar hij was heel gezond. Het enige dat hij zo nu en dan vergat was ademhalen. Natuurlijk vond ik het eerst heel eng, er gingen allemaal alarmbellen als hij stopte met ademen. Maar de verpleegkundigen waren heel rustig. En ik dacht, als zij niet in paniek raken, dan hoef ik dat ook niet te doen. Die ademhalingsdipjes heeft hij nog vrij lang gehad, het was normaal en hoorde bij zijn prematuriteit, hij was immers nog helemaal niet klaar om al aan zijn leventje buiten mijn buik te beginnen. Hij was nog te klein en te zwak om goed aan mijn borst te drinken, dus daar ging ook mijn ideaalbeeld over borstvoeding geven en alles wat ik daarover in de cursus geleerd heb. Maar ik ben wel meteen gestart met kolven, ik kolfde me suf om de boel op gang te krijgen en houden. Het was immers het enige dat ik echt voor dat kleine, kwetsbare mannetje kon doen. Het was heel belangrijk voor me. En het is me gelukt, uiteindelijk heb ik 7 maanden borstvoeding gegeven, grotendeels steeds gekolft en dan gaven we het in een flesje, ik ben daar echt super trots op!
Onze zoon heeft nog 5 weken in het ziekenhuis gelegen. Wat een feest toen hij eindelijk naar huis mocht! Toen kon het genieten pas echt beginnen.
We zijn nu alweer 10 maanden verder, en ons kleine dappere ventje is inmiddels een stoer kereltje aan het worden. Hij zit weer prachtig in de groei-en gewichtscurves en het gaat nu heel goed met hem. Dat is voor mij natuurlijk het aller belangrijkste. Maar ik kijk met gemenge gevoelens terug op zijn geboorte, hij was er nog niet klaar voor, maar ik eigenlijk ook niet. Ik zat nog zo midden in het genieten van de zwangerschap, en ineens was die mooie buik weg en lag er een klein hummeltje waar ik niet hard voor heb hoeven werken (realistisch gezien weet ik wel dat dat niet waar is want een keizersnede is echt niet niks en het kost een hoop meer tijd om te herstellen, maar gevoelsmatig/emotioneel gezien was het voor mij wel zo) en daarnaast heb ik ook een heel stuk gemist door de narcose. Het blijft jammer dat het zo gelopen is, ik kan er zelfs nu ik dit typ weer emotioneel van raken. Ik heb het gevoel dat ik veel meer tijd nodig heb gehad om me echt moeder te voelen, om echt te voelen dat dit wondertje van mij was. Ik kan nu gelukkig zeggen dat het wel zo is, ik voel me goed en ben super trots op mijn twee mannen en wat we samen hebben bereikt!
Wat heerlijk om mijn verhaal er even uit te gooien, eigenlijk merk ik nu dat ik er al tien maanden aan voorbij gegaan ben wat voor indruk deze periode op mij heeft gemaakt.........de tranen biggelen over mijn wangen!
Ik ben heel dankbaar dat alles goed is afgelopen, en hoop zeker nog eens een tweede zwangerschap mee te mogen maken (liefst 40 weken lang!!) en Jasper een broertje of zusje te kunnen geven. Maar voor nu genieten we met volle teugen even van hem alleen!
Aan alle toekomstige moeders wil ik nog even zeggen, laat je niet ontmoedigen door dit verhaal, elke zwangerschap verloopt anders en je kan het van te voren toch niet plannen hoe het loopt. Geniet ervan, want voor je het weet is het weer voorbij!!! Ik doe het zo een tweede keer weer over, wetende dat ik er iets fantastisch voor terug krijg.
Liefs Carolien.
En ook wij willen sowieso nog een tweede 
