die tegengevallen zijn van een kindje te hebben.
dan heb ik het niet persoonlijk over het kindje maar om de dingen erom heen.
bij mij is het heel erg tegengevallen dat je relatie zo kan veranderen en ik ben er van geschrokken dat er zoveel liefde bij komt kijken.
soms vallen de slapeloze nachten wel tegen en die zorgen die je hebt.
(op tijd en genoeg eten, niet te hard vallen en ga zo maar door)
ik ben benieuwd of jullie ook iets hebben
Jee…ik zit diep na te denken (hoor je het kraken? Haha!!).
Eigenlijk heb ik mij van te voren al een heleboel dingen goed gerealiseerd.
Ik wist bijv. dat ik heel veel van hem zou gaan houden, want ik kon al zoveel van een kind van een ANDER houden (neefjes/nichtjes etc.)
Dus laat staan hoe dat dat met een kind van jezélf moest zijn…
En ik realiseerde mij ook goed dat er door die liefde ook een angst bij zou komen om je kind.
Om zijn veiligheid, zijn gezondheid, je kent het wel.
Ik had ook vaak gehoord dat mensen hun “vrijheid” zo misten.
Nou sorry, heb ik geen last van (ben ik eigenlijk de enige???).
Het enige dat mij nu te binnen schiet is dat ik het in het begin heel zwaar vond dat hij elke twee uur gevoed moest worden, ook 's nachts dus.
En dat terwijl ik nog lag te herstellen van een keizersnede en zwangerschapsvergiftiging.
Dat was vooral lichamelijk heel erg zwaar, maar belastte me uiteindelijk natuurlijk ook psychisch wel.
Ik kreeg zowat geen slaap (gaf borstvoeding) en dat breekt je natuurlijk op in combinatie met dat andere.
Verder zie ik het vooral als een enorme verijking dat we Stephan nu hebben. Ik geniet enorm van hem! Zoals hij de dingen ziet, wat hij zegt, hoe hij doet etc. etc.
O ja, nog een “nadeel” van het hebben van een kind is bijv. afgelopen donderdag.
Dat hij geopereerd moest worden aan zijn amandelen.
Dat je dan ziet dat hij zoveel pijn heeft.
DAT is een tegenvaller. Je kind pijn zien lijden.
Want je ligt er dan nog liever zélf !!!
Maar ja, dat weet je. Dat hoort erbij en daar kan je nou eenmaal niks aan veranderen.
Verder ben ik wel erg bang om hem te verliezen. Maar ook dat hoort erbij en ik besef heel goed dat ik dat moet relativeren.
Het me niet moet laten overheersen enzo.
Nou, verder weet ik zo even niets wat me tegen is gevallen.
Eigenlijk dus vrij weinig.
Liefs, mamma van Stephan
zo he, most ff denken of ik er op ging reageren omdat het best persoonlijk is… maar toch wil ik dat wel hihi
Ja soms vind ik het tegenvallen maar niet negatief tegenover mijn kinderen of zo…
meer gevoelsmatig
misschien heel raar maar sinds ik kinderen heb ben ik heel erg met de dood bezig, zo van stel dit of stel dat… ook zeker merk ik de eerste 2 jaar is niet makkelijk gezien het huwelijk, je bent zo met de kinderen bezig dat we elkaar wel eens vergeten, daarna wordt het iets makkelijker, of eigelijk de eerste 1.5 jaar zodra ze zelf dingen gaan ondernemen snachts niet meer zo komen enz… dat had ik voor dat ze kwamen toch wel eens willen weten, dat staat eigelijk nergens… maar die zorgen pfff wordt er soms niet goed van hihi
en dan wordt het nog erger zeggen ze kleine kinderen kleine zorgen grote kinderen groote zorgen
Tries
Liefs Tries
Hoi Tries,
Dat was dus ook wat ik o.a. bedoelde: dat ik bang ben om hem te verliezen.
Ik ben sinds die tijd ook meer bezig met de dood, net zoals jij dat beschrijft.
Ik probeer het dus alleen niet te laten overheersen.
Soms vind ik dat echt wel eens moeilijk, maar meestal lukt het me wel om het te relativeren.
Maar ik denk dat dit gewoon de angst is die er “automatisch” bij komt zodra je je kindje ter wereld brengt.
Doordat je er gewoon zooooooooveel van houdt!!
En ja, als ik er over nadenk wat je nog meer zegt: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen…laat hem dan nog maar even lekker klein blijven
Liefs, mamma van Stephan
Ja, dat is waar.
Maar toch heb ik dat niet als vervelend ervaren ofzo. Wel was het inderdaad een kwestie van even goed nadenken (of je niet toevallig de luiers vergeten was ofzo )
Groetjes, mamma van Stephan
P.S.
Zo gek vindt ik de vergelijking met een pup niet hoor!
Onze buren hebben er één (zo’n leuke Berner Sennen hond) en het is inderdaad net een kind nog, haha!
Gewijzigd door - Bieb op 19 Jun 2004 23:26:53
ja een ding wat ik heel erg herken is: bezig zijn met de dood… ontzettend bang om hun te verliezen en dat ik zelf dood zal gaan voordat mijn jongens zelfstandig zijn. en wat mij soms een beetje tegenvalt, is dat ik als ze sávonds op bed heb liggen het gevoel helemaal leeg gezogen te zijn. dan heb ik zoveel gegeven knuffels aandacht zorg enz. dat ik echt even de tijd nodig heb om weer "maureen"te worden. als mijn man op dat moment dan aandacht van mij wilt dan is me dat even te veel. ik dacht dat de combinatie, moeder, huisvrouw, werknemer en partner me makkelijker af zou gaan. dat is niet altijd het geval. verder vind ik weinig vrije tijd geen opoffering. dat is wat me nu te binnen schiet mischien volgt er nog meer…
maureen
maureen
Ik ben erg gek op mijn kinderen hoor, maar soms mis ik mijn vrijheid wel eens. Ik zou morgenavond naar een tuinfeest gaan als mijn man een vrijgezellenuitje had en de kinderen zouden uit logeren, maar nu is Mats nog steeds ziek en heb ik de boel maar afgeblazen. Dan ben ik aan de ene kant verdrietig omdat Mats zich niet fijn voelt, maar aan de andere kant ook een beetje boos, ook al weet ik dat ie het niet expres doet.
Daarnaast vind ik het opvoeden ook best wel moeilijk, ik dacht dat dat allemaal vanzelf ging. Maar ik ben best wel bang dat ik mijn kind verknal: te veel verwennen, of juist weer te streng zijn, weinig zelfstandig laten doen of hem bijdehand laten worden. Ik doe mijn best en ik hoop dat hij een fijn mens wordt/blijft.
Groetjes Carola, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003
Ja, dat is een stukje onzekerheid, of je het wel “goed” doet.
Dat heb ik ook wel hoor.
Je weet natuurlijk nooit hoe je kind uiteindelijk wordt, dat is niet helemaal te voorspellen natuurlijk.
Het enige wat ik kan doen is mijn best.
En hem opvoeden met de normen en waarden waar ik zelf achter sta.
Zoals ik denk dat het goed is (samen met mijn vriend uiteraard!).
Maar toch merk ik dat ik me daarin zal moeten aanpassen.
Om 1 voorbeeldje te noemen: ik ben misschien heel ouderwets, maar ik wil dat Stephan tegen volwassen “U” zegt (niet tegen ons overigens!).
Maar nou blijkt dat op de scholen hier in de buurt overal gewoon “je” gezegd wordt tegen de onderwijzers.
Zowel op openbare als christelijke scholen.
Dat vind ik wel jammer.
Maar ja, wat doe je er aan?
Het is blijkbaar gewoon iets van deze tijd (dat kids tegen iedereen maar “je” zeggen en ze bij de voornaam noemen) en ik zal me daarin blijkbaar moeten aanpassen.
Hè bah, ik klink wel heel streng nu geloof ik, haha!
Dat valt dus wel mee hoor
Iedereen heeft gewoon zijn eigen ideeen over opvoeden en dat is maar goed ook.
Ik ben bijv. van mening dat een kind héél veel heeft aan duidelijke regels en consequent zijn.
Dat een kind gewoon wéét waar hij aan toe is.
Maar er zijn zat mensen die dat helemaal niet nodig vinden, al die regels.
Die vinden dat een kind moet genieten.
Nou, reken maar dat Stephan geniet hoor!!!
Maarre…ik stop, want straks ga ik jullie nog vervelen met mijn geouwehoer over opvoeden
Groetjes, mamma van Stephan
Gewijzigd door - Bieb op 25 Jun 2004 23:04:33
Die toon waarop ze het zeggen, daar zit wel wat in ja.
Natuurlijk is het waar dat kinderen ook op een beleefde manier “je” kunnen zeggen.
Zo had ik het eerlijk gezegd nog even niet bekeken.
Ik heb meer de voorbeelden in mijn hoofd zoals het gaat op een school waar ik weleens kom. Daar gaat het regelmatig namelijk niet op een beleefde manier.
Maar ik snap wat je bedoeld dus Dank je.
Groetjes, mamma van Stephan
Jemig ja als je er zo eens over nadenkt …alhoewel ik dat zo ook wel eens doe …
Ik ben veel alleen met de kinderen , Paul rijdt internationaal en is dus veel weg , zo ook dit weekend …dan merk ik pas hoe moe ik ben van een hele week alleen maar zorgen want dat doe je hoor .Ik ben gek met de kids hoor en geniet volop maar pfffff soms een stukje meer tijd je zelf of voor elkaar want dat komt er ook niet van idd…Dat valt soms wel tegen …nachtrust?? wat is dat ?? hihi …Jesper is bijna 7 maanden en nog moet ik er gemiddeld 2x uit per nacht omdat hij bv zijn tut kwijt is en daar baal ik wel eens van …
Het houden van …ik stond er zo van te kijken dat je zoveel liefde kan hebben en geven …echt dat je zoveel kan houden van zoveel personen ( wel van mijn eigen gezin natuurlijk hihi)…echt steeds als ik zwanger was dan voelde ik behalve het kind en mijn buik ook de liefde groeien en nu groeit mijn liefde met het kind mee …iedere dag steeds een beetje liefde erbij en idd ben zo bang om ze kwijt te raken …
En het loslaten …iedere fase is weer een stukje loslaten en dat valt soms zo moeilijk …het gaat zo verschrikkelijk hard …Ik kan me bv heel de dag van de bevalling van Xander herrinneren en nu zit hij al op de kleuterschool , gaat volop spelen en is heel wijs …zo hard gaat het
Persoonlijk vind ik dat er aan het hebben van een kindje meer voordelen dan nadelen aan zitten …kijken hoeveel liefde je terug krijgt van een zo’n lief kindje dat helemaal van jou en je partner is …ik vind het helemaal geweldig hoor echt hihi
heb ze alle 7 op een rij .ze werken alleen in ploegendienst
Bij ons heeft Jonas onze relatie ook veranderd.
En eigenlijk de doodgeboorte van ons eerste kindje Tibo* ook.
Ja de nachten zijn hier ook soms zwaar.
en zeker als je dan nog gaat werken ook.
Maar we hebben ervoor gekozen he
Met de dood ben ik ook bezig.
vooral vanwege Tibo*
Ik zou geen tweede keer mijn kind willen/kunnen afgeven.
Groetjes,
Kim
fiere mama van Tibo*(°+10.12.2001) & Jonas (°09.08.2003)