Yasmina is geboren met 27 weken en 2 dagen en woog 950 gram.
Mijn zwangerschap was eigenlijk totaal onverwachts en helemaal niet gepland. Ik was er ook erg van geschrokken, ik slikte gewoon de pil. Ik moest ook een beslissing nemen of mijn relatie redden of mijn kindje houden dus ik heb besloten om haar gewoon geboren te laten worden. Ik ben nu alleenstaande moeder. Mijn zwangerschap verliep op zich zonder problemen ik heb wel met 12 weken een vlokkentest gehad omdat ze bij de eerste echo een nekplooiing hadden ontdekt. Ik ben toen naar het AMC doorgestuurd om daar verder onderzocht te worden daarvoor. Mijn bloed werd onderzocht en daar kwam uit dat ik een kans had van 1 op 21 dat mijn kindje het syndroom van down kon hebben, wat op zich vrij hoog was voor mijn leeftijd zodoende die vlokkentest. Na een week wachten op de uitslag daarvan werd ik gebeld en werd er gezegd dat alles goed was. Ze vroeg zelfs of ik het geslacht wou weten. In eerste instantie wou ik het eigenlijk nooit weten, ik had zoiets van het moet gewoon een verassing blijven. Maar omdat ik toch een week in de zenuwen had gezeten was ik toch wel benieuwd. Het werd een meisje.
De zwangerschap verliep voor zover ik merkte normaal, ik ben tussendoor nog verhuisd en ik ben nog in december 2004 op vakantie geweest alles ging goed. Mijn dochtertje groeide zoals het moest. Deed alles wat moest at goed dronk goed. Niks op aan te merken. Ik ben ook nog een weekje bij een vriendin wezen logeren, want haar ouders waren op vakantie. Op vrijdag 14 januari had ik erge last van mijn ribben aan de rechterkant daar had ik al een tijdje last van, ik kon niet echt lekker zitten kon mijn draai niet vinden. Zondag 16 januari had ik nergens zin in, ik had echt zo’n zondagsgevoel, vrienden van mij waren bezig met mijn huis verder te behangen en de babykamer te schilderen en ik was lekker lui aan het puzzelen. Ik had op een gegeven moment een beetje een raar gevoel in mijn onderbuik net of ik ongesteld moest worden. Dat had ik in het begin ook gehad en de gynaecoloog zei dat dat mijn banden waren. Op een gegeven moment moest ik naar de wc en toen ik klaar was zag ik bloed op mijn wcpapiertje zitten. Ik schrok heel erg en belde gelijk mijn moeder dat was echt het eerste wat in mij op kwam. Mijn moeder zei dat ik het ziekenhuis moest bellen dus dat heb ik gedaan en moest na een paar vragen gelijk komen.
Toen ik in het ziekenhuis aankwam werd ik naar een verloskamer gebracht en onderzocht. Een vriendin van mij was met me mee naar binnen. Ik werd aan de ctg gelegd waar ze alles kunnen meten. De verloskundige had mij onderzocht en ging even weg. Na iets van 5 minuten kwam ze terug en vertelde dat de bevalling was begonnen. Ik schrok me natuurlijk kapot, ik had zoiets van dat kan niet dat is te vroeg en ik zat in over de babykamer want ja die was net die dag geschilderd en ik had mijn meubels nog helemaal niet. In de tussen tijd dat de verloskundige weg was, hadden ze een ambulance gebeld om mij over te brengen naar het AMC, ik had mijn vriendin gezegd dat ze mijn zus moest bellen. Ik was natuurlijk helemaal in tranen. Nu was het wachten op de ambulance. Ik wou helemaal niet mee als mijn zus er nog niet was, maar de verloskunde zei dat ik moest en dat ze mijn zus zouden doorsturen naar het AMC. Ze hebben in de tussen tijd dat we moesten wachten mijn blaas volgepompt met water want ze waren bang dat mijn vliezen zouden breken. De ambulance was gearriveerd en ik werd overgeheveld, gelukkig hoorde ik mijn zus schoonmoeder in de gang, mijn zus was net op tijd. Toen ik op de brancard was gelegd werden er gegevens uitgewisseld voor onderweg. Ik had al 7 cm ontsluiting.
In het AMC aangekomen werd ik naar de verloskamer gebracht, later is mijn zus ook aangekomen en is ze samen met haar schoonmoeder bij me geweest. Ik werd weer aan van alles gelegd. Op een gegeven moment was ik even alleen met mijn zus en hoorde opeens plop en het hele bed was nat, mijn vliezen waren gebroken. Mijn zus wist niet meer wat ze moest doen, ik eerlijk gezegd ook niet. Ik drukte op het knopje en een verpleegster kwam eraan. Ik vertelde dat mijn vliezen waren gebroken en zij belde de gynaecoloog. Die kwam er aan en samen met de verpleegsters en verloskundige hebben ze besloten om een keizersnee te doen omdat mijn baby in een stuitligging lag en aangezien ik van mezelf een aangeboren heupafwijking heb was het een te groot risico om mijn baby natuurlijk geboren te laten worden. Ik werd naar de ok gereden en mijn zus ging mee, ik had niet eens door dat ze heel even weg was gegaan om zich om te kleden. Op de ok werd er van alles gevraagd, ik weet niet eens meer wat allemaal. Voor ik het wist was ik weer wakker.
Ik wist helemaal niet meer waar ik was en wat er gebeurt was zo snel is alles gegaan. Toen ze me vertelde dat ik een dochtertje had gekregen was natuurlijk gelijk de vraag hoe het met haar ging. Alles ging goed en ze was naar de afdeling neonatalogie gebracht. Mijn zus en haar schoonmoeder kwamen de kamer binnen met mijn bril en een foto van mijn dochtertje. Toen werd ik naar de kraamafdeling gebracht.
Een paar uur later werd ik opgehaald om voor het eerst naar mijn dochtertje te kijken. Ik werd de afdeling opgereden en moest eerst mijn handen met alcohol wassen. Het eerste moment dat ik mijn dochtertje zag was eigenlijk erg emotioneel. Ik wou ook niet echt geloven dat dat kleine wormpje in die couveuse mijn kind was. Ik durfde helemaal niets en bleef maar kijken tot er een verpleegster zei dat ik haar mocht aanraken. En toen ik haar voor het eerst aanraakte kwamen natuurlijk weer al die tranen. Er was in een nacht tijd zoveel gebeurt waar ik helemaal geen besef van had. Ik heb ook het idee gehad dat alles vanaf het ziekenhuis hier in Almere tot de tijd dat ik haar voor het eerst zag iets van 10 minuten had geduurd.
Yasmina heeft 1,5 dag uit zichzelf geademd, maar werd erg moe, dus is ze aan de beademing gelegd. Ze hadden me wel van te voren verteld dat ze dat hadden gedaan dus ik wist wat ik een beetje moest verwachten. Ik heb zelf 6 dagen in het ziekenhuis gelegen, ik wou de maandag eigenlijk al naar huis, ik had het helemaal gehad. De verpleging van de afdeling moesten mij echt weg brengen want uit mezelf durfde ik eigenlijk niet naar mijn dochtertje. Ik had het idee dat ik naar iemand anders baby was. Op 23 januari mocht ik naar huis. Ik werd opgehaald door een vriend van mij, maar ben eerst naar mijn dochtertje gegaan. Ik heb daar ruim 2 uur gezeten en met haar gepraat, want ze hadden daar gezegd dat ik dat moest doen zodat ze een band met mij zou scheppen. Toen ik weg reed kwamen de tranen weer omdat ik haar achter moest laten. En toen ik eenmaal thuis was wou ik weer terug omdat ik me schuldig voelde omdat ik thuis was en zij nog daar. De dag daarna zou ik niet naar haar toe gaan omdat ik wat visite kreeg, omdat ik ook nog jarig was. Ik heb wel gebeld om te vragen hoe het ging. Ze was weer van de beademing af omdat ie niet meer goed zat omdat ze er aan had zitten trekken.
Na 2 weken mocht ik gaan kangoeroeen, ik vond het heel erg spannend maar ook heel erg eng, ik was bang dat ik haar zou laten vallen, maar ik werd goed geholpen. Het was het eerste moment dat ik haar hele lichaampje aan kon raken en dat zij mijn hart hoorde en mijn geur rook. Op dat moment had ik ook echt het gevoel van “dit is mijn kleine meisje en ze word wel groot” Ik ging ook met een voldaan gevoel weer naar huis.
Op zich is de tijd in het AMC erg goed gegaan, ze heeft geen hersenbloedinkjes gehad alleen een huidvirus in haar bloed, dat kwam omdat ze steeds aan haar infuus had getrokken en daardoor had ze een flinke wond over haar pols heen. Ze hebben gelijk gereageerd en binnen een paar dagen was die virus weer weg. De wond is op een gegeven moment helemaal weggetrokken en heeft nu een litteken op haar pols.
Op 4 maart mocht ze overgeplaatst worden naar het ziekenhuis hier in Almere ze woog toen al 1560 gram, de verpleegsters in het AMC hadden me wel voorgesteld om eerst een kijkje te nemen daar op de couveuseafdeling omdat het daar natuurlijk heel anders gaat dan in het AMC. Ik had een afspraak gemaakt om te komen kijken dus voor ik naar mijn dochtertje ging ben ik langsgeweest. Ik had met de verpleging afgesproken dat ik die vrijdag 4 maart in Almere zou blijven en dat hun mij op zouden bellen als ze richting Almere ging. De ambulance was om 11 uur besteld. Die dag was ik heel erg nerveus, je zit toch met vragen van of alles wel goed ging omdat er toch een dik pak sneeuw lag. Ik wist niet meer wat ik moest doen het liep allemaal uit maar daar had ik al rekening mee gehouden. Ik had al een paar keer naar het AMC gebeld om te vragen of ze al bericht hadden. Rond 14.45 werd ik gebeld, ze was net de afdeling af dus kon ik rustig aan richting het ziekenhuis. Ik dacht wel dat ik tijd had, maar toen ik daar aankwam was ze er al. Ik was zo blij maar ook verdrietig tegelijkertijd. Je hebt toch een paar maanden dezelfde verpleegsters gezien en geweten dat ze heel erg goed op mijn meisje lette en nu een hele overgang, andere afdeling andere verpleegsters. Alles was goed gegaan tijdens de rit.
In het ziekenhuis hier was alles anders en ik moest erg wennen, zo moest ik op een bord schrijven hoe laat ik ongeveer kwam en ik vond dat echt vreemd net alsof je gedwongen werd om precies om die tijd daar te zijn. Maar ze legde het uit waarom dat was. Het was in verband met verzorging en voeding. Ik vond het wel prettiger hier dan in het AMC. Hier in het ziekenhuis had ik meer aanspraak met andere ouders. Want ik heb me in het AMC heel vaak alleen gevoeld.
Alles ging goed, ze moest 3 grenzen bereiken voor ze naar huis mocht en dat waren: de 2 kilo halen, van het zuurstof af (wat ze nog steeds had) en zelfstandig uit de fles drinken. Nou de 2 kilo had ze heel erg snel bereikt. Met 2e paasdag is haar zuurstof eraf gegaan. Het was net of ze naar huis wou, ze had er geen zin meer in, ze trok steeds haar sonde eruit. Op 5 april mocht ze naar huis. . Toch 2 weken eerder dan dat ik gerekend had. Want ik was 16 april uitgerekend. Ze woog toen 2560, ze was in een maand een kilo aangekomen. Toen was het even alles snel nog ophangen in de babykamer en alles klaar leggen op haar thuis komst.
Nu word ze over 2 weken alweer een jaar het afgelopen jaar was best wel een jaar met verdriet en toch ook veel vreugde, ik ben me er van bewust geworden dat je niet alles kan kiezen in het leven en dat je alles maar zo moet nemen zoals het is. Ik ben erg trots op mijn kleine meisje. Dat had ik in het begin van 2005 niet kunnen dromen.