Hoi mama van Demi,
ik ben geen moeder zelf, maar heb wel veel ervaring met mensen en nog kleine mensen. Ik zeg expres geen kinderen omdat in mijn ogen kinderen mensen zijn in een nog onontwikkelt lichaam. Dit heeft een gevolg voor gedrag wat vaak niet begrepen wordt, maar eigenlijk als oorzaak heeft dat de manier van uiten nog niet specifiek kan zijn. Dat laat ouders en andere volwassenen vaak raden naar de oorzaak. Met alle gevolgen van dien. Het blijkt nou eenmaal moeilijk om de juiste interpretatie te maken. Wat mij helpt in deze gevallen is het volgende. Ik probeer me eerst in het kind in te leven. Dit is erg moeilijk, alleen al door het feit dat ik vergeten ben welke gebrekkige interpretaties ik toen nog kon maken. Ik ben nu al zo ver ontwikkelt dat ik dan te snel voorbij zou kunnen gaan aan wat voor het kind nog een eerste keer is en voor mij al zo normaal dat ik me er niet bewust meer van ben.
Wat dan snel op de loer ligt is een interpretatie maken op basis van hoe ik me als volwassene zou voelen en daar gaat het vaak ook mis. Een kinder wereld mist nog veel ervaring. Ervaring is gewend zijn aan iets.
In het geval van Demi lijkt het me slim om nog niet te interpreteren. Wat zijn de feiten? Je bent gaan werken, hij is naar school gegeaan, dus de routine van zijn leven zoals hij het kende is totaal veranderd. Weet je nog hoe trots hij was toen hij voor het eerst iets kon, het lukte? Kruipen, lopen, praten, voor ons is het schattig, voor hem is het een doorbraak. Oh wat lief he die baby’s, probeer je eens in te leven dat je niets kan, totaal overgeleverd aan je omgeving. Als je je daar goed in inleeft dan stel je je voor dat je in coma ligt en alles hoort om je heen wat iedereen zegt. Maar je kan niets doen. Dat is voor jezelf als mens in baby vorm erg frustrerend. De hele dag ben je bezig met buikspieroefeningen en andere trainingen, uiteindelijk lukt je te zitten. Er is voor de baby niets schattigs aan. Het enige waar je mee kan manipuleren, lees: je omgeving beinvloeden, lees: controle kan ervaren over je omgeving, lees: je weg vinden in de wereld, is met huilen en lachen. Dat is weinig. Wat je vaak ziet als kinderen zich ontwikkelen is dat ze zich steeds vrijer en blijer gaan voelen als weer iets gelukt is. Demi lijkt uit je verhaal zich heerlijk ontwikkelt te hebben. Voelde zich hardstikke goed en kon uit de voeten met zijn omgeving. Wist hoe hij om iets moest vragen etcetera. Dan in een keer is zijn wereld totaal anders. Het gevolg is dat hij zich ineens weer als die baby voelt die niets kan. De frustratie die hij in die fase heeft gevoeld komt weer naar boven. En nu uit hij zich anders omdat hij meer kan. Maar hierover kan hij blijkbaar nog niet praten. Hij heeft blijkbaar de woorden er nog niet voor. Best logisch als je 2,5 bent.
Kijk naar jezelf toen je van 6e klas basis naar de brugklas ging. Dat verschil. In de 6e was je super groot en wijs, maar in de brugklas ben je ineens weer helemaal terug bij af. Het gevoel wat je dan vaak krijgt is een grote onzekerheid. Hoe ga je daarmee om? Dit is zijn 1e keer voor deze golfbeweging. Toen je van de 6e naar de brugklas ging had je al twee keer eerder zoiets meegemaakt: van huis naar peuterschool en van peuter naar 1e klas. Inmiddels ben je dus gewent dat dit groentje gevoel vanzelf weer weg gaat naarmate je ouder wordt. Je hebt vertrouwen dat dat goed komt. Demi weet dat nog niet want dit is zijn eerste keer.
Feit twee is het bijten en slaan. Ik beet zelf vroeger in die leeftijd. Ik weet nog hoe dat voelde en kan nu benoemen vanuit welke emotie dat bij mij kwam. Wat voor Demi anders kan zijn natuurlijk. Ik kan je alleen vertellen hoe ik het ervoer toen. Ik weet nog dat ik dan heel erg enthousiast was en een soort explosie van emoties voelde waardoor ik een soort overload had aan euforie. Ik beet uit enthousiasme kun je zeggen. Het mijn kaakspieren in vlees zetten was van mij een uiting van deze spanning. Daarna werd ik iets rustiger. Het lijkt goed nieuws, maar eigenlijk kon ik al die emoties niet goed verdragen en door te bijten raakte ik die overload aan spanning kwijt en werd ik iets rustiger. Ik had eigenlijk een time-out plekje nodig om even te kunnen verwerken wat ik allemaal voor nieuws had ervaren.
Ik heb agressie bij kinderen gezien die voorbijging. Wat soms de oorzaak was dat het kind meer begreep dan zijn omgeving dacht, dat hij zich niet begrepen voelde door zijn omgeving en dat toen hij met zijn begeleiders (dit was een gehandicapt kind) een manier had gevonden om zich te uiten waarbij hij wist dat zijn omgeving dat begreep hij het zonnetje in huis werd. In dit geval was de agressie een teken van frustratie om het verkeerd begrepen voelen. Ook al werd hij goed begrepen, hij merkte niet dat hij begrepen werd omdat er geen gezamelijke taal was.
Het zou kunnen dat Demi overprikkelt is door alle nieuwe impulsen.
Het zou kunnen dat hij zich niet begrepen voelt door de leiding omdat ze anders met hem praten dan jullie.
Het zou kunnen dat hij teveel nieuwe dingen tegelijk moet verwerken.
Het zou kunnen dat het te druk is in de peuterspeelzaal.
Het zou kunnen dat hij zo blij is dat hij er een beetje van doordraaid.
Het zou kunnen dat… (vul in wat je zelf observeert in de school van zijn gedrag)
Mijn gevoel bij hem is het volgende:
Hij kan leren en zich daar prima door gaan voelen. Hij moet gewoon even wennen aan de nieuwe situatie. Hij is een enorm daadkrachtig en actief mens en heeft een potentie om heel ver te komen. Hij is een beetje overspoeld door alle nieuwe veranderingen. Hij heeft een beetje tijd en rust nodig om alle nieuwe indrukken een plaatsje te geven. Hij kent zijn weg nog niet in deze nieuwe situatie. Hij vind het heel moeilijk als hij zich onzeker voelt door niet te weten waar zijn plekje is.
Wat ik zou doen als volwassene om hem te helpen (als ik zijn moeder was, dus meest vertrouwd):
Een week lang een paar ochtenden bij hem blijven. Ten eerste om voor hem een soort baken te zijn van een vertrouwd gevoel. Hij kan dan naar je toe komen, zal waarschijnlijk eerst veel bij je willen zitten. Maar zo kan hij deze nieuwe wereld vanuit een veilig gevoel in zich opnemen. Als hij niet vanzelf mij vergeet na een uurtje en gaat spelen met wat hem boeit, dan zou ik hem hierbij helpen door te vragen wat wil je gaan doen? Dan zou ik blijven zitten en steeds lief glimlachen en hem bemoedigend toelachen. Ik zou me gedeisd houden, op die plek blijven en hij komt dan waarschijnlijk vaak naar me toe om iets te laten zien ofzo. Dat zou ik dan belonen door een lachend gezicht en er niet teveel op ingaan. Hem weer aanmoedigen zelf te spelen. Als het goed gaat, gaat hij mij steeds meer vergeten. Dit zou ik 3 ochtenden doen. Als hij een kind gaat slaan of bijten dan zou ik hem zo zacht mogelijk roepen, hem naar mij toe laten komen, omdat ik op die plek moet blijven. Anders wordt het verschil tussen mij en de school verwarrend. Dan zou ik hem kalmeren en met hem praten. Ik zou eerst hem laten ontspannen op schoot, lekker veilig. Dan hem vertellen, uitleggen dat hij geen andere kinderen mag slaan. Dan zou ik hem vragen wat hij wil. Als het is dat hij met iets wil spelen dan zou ik een juf erbij roepen en haar uitleggen wat hij wil en haar vragen om hem te helpen dit te krijgen. Straf heeft niet veel zin omdat hij nog niet weet wat hij verkeerd heeft gedaan en omdat hij nog niet weet hoe hij erom moet vragen in deze nieuwe situatie. Na drie van deze ochtenden zou ik dit snel afbouwen. Dus eerst even blijven zitten, half uurtje, tot gewoon na 5 minuten dag zeggen. Dit zou ik in een week afbouwen. Snel omdat hij er niet aan moet wennen dat ik bij de school hoor. Dan gaat hij misschien wel huilen enzo, maar dat moet als het goed is snel overgaan omdat hij dan alweer iets ziet waar hij mee speelt. Ik geef hem door deze manier een ervaring van veilig voelen in de nieuwe omgeving. Zijn persoon heeft een veilig gevoel gehad in de klas. Dat blijft wel hangen. Je hebt ook de juf laten zien hoe jullie praten en daarmee haar een idee gegeven hoe ze Demi het beste kan bereiken. Als je zelf nog niet gebruik maakt van het straf bankje dan zou ik dat zeker vertellen aan de klas. Je mag ook zeggen dat je dat niet prettig vind om het strafbankje te noemen. Dat je het liever even een time-out bankje noemt. Je mag ook naar een rustigere school zoeken, waar meer aandacht is voor je kind. Ik weet niet of dat mogelijk is. Misschien zijn ze te beschuldigend, lees: onvermogend naar kinderen toe. Hij is nog te klein om daar iets mee te kunnen. Maar goed, door die 3 ochtenden heb ik ook kunnen observeren hoe ze met hem omgaan. Als me dat niet zou bevallen dan zou ik dat eerst proberen te bespreken, maar als ik in mijn intuitie aanvoel dat ze niet lief genoeg voor hem zijn dan zou ik hem daar echt weg halen. Er zijn genoeg scholen die ook niet duur hoeven zijn maar toch heel lief voor de kinderen zijn. Als ze wel lief zijn maar toch blijft het probleem, dan zou ik een punt zoeken in de ruimte waar hij zich veilig kan voelen en tot rust kan komen van de nieuwe indrukken. Misschien moet hij regelmatig bijkomen om alles te verwerken. Hij lijkt namelijk open en slim, dan kan het zijn dat er teveel indrukken in je komen die je niet snel genoeg kan verwerken.
In ieder geval kan ik je vertellen dat kinderen die hun frustratie intens voelen ook geneigd zijn om verder te komen omdat ze er veel voor over hebben om weer ongefrustreerd te worden. Daardoor zullen ze vaak meer leren dan kinderen die die rustig in een hoekje blijven. Dat is wel echt goed nieuws. Ik kan je ook vertellen dat de frustratie na rust en tijd vanzelf verdwijnt.
Ik zou ook een routine invoeren in zijn leven die niet plots kan veranderen. Dat is vaak het naar bed gaan. Altijd op dezelfde wijze en eindigen met een liedje, gesprekje of verhaaltje. Dan krijgt hij voor dromenland een eind goed al goed gevoel. Wat er ook gebeurd… dat blijft t zelfde oid.
Zo is het wel even genoeg denk ik, veel succes en plezier met Demi!
groetjes Lutie.
