Wie heeft er nog meer een engeltje?

mama_snoekie · 2009-01-13 00:00:00 UTC

Hallo,

Ik heb een beetje een moeilijke vraag, want ik wil niemand verdrietig maken… Maar zijn er nog meer mama’s met een overleden kindje? Ik ben benieuwd hoe anderen met dat verdriet omgaan nu er een kindje in het gezin bij is gekomen.

Mijn eerste zoontje Jayvey* is na 24 weken zwangerschap overleden in mijn buik.
Ik ben toen ingeleid en na 24 uur werd Jayvey* geboren, een heel mooi en compleet mannetje. We hebben hem begraven, en we gaan nog regelmatig naar zijn grafje. We hebben een hele moeilijke tijd gehad, maar we hebben het met professionele hulp aardig kunnen verwerken. In de zwangerschap van Joey ben ik wel heel angstig geweest, maar gelukkig kreeg ik iedere week een echo, waardoor we steeds weer gerustgesteld werden.
Nu onze Joey bij ons is, merk ik dat ik weer veel meer aan Jayvey* denk. Ik weet nu pas echt wat ik aan hem mis, en vind dit steeds moeilijker om mee om te gaan. Joey lijkt ook zo veel op zijn grote broer! En daardoor vraag ik me steeds vaker af ‘hoe zal het zijn geweest als Jayvey* nog leefde?’ Hij zal 4 februari 2 jaar zijn geworden.
Joey slaapt in het kamertje van Jayvey*, en draagt ook veel kleertjes van Jayvey* en hoewel ik heel blij ben dat we deze spullen nu wel kunnen gebruiken vind ik het soms ook wel moeilijk…
Ook vind ik het altijd zo moeilijk als iemand vraagt of Joey mijn eerste kind is. Als ik eerlijk zeg dat mijn eerste kind overleden is, dan schrikken de meeste mensen, en voelen ze zich rot omdat ze deze vraag gesteld hebben. Maar ik kan het voor mijn gevoel ook niet maken om te zeggen dat Joey mijn eerste is, want Jayvey* hoort er echt wel bij. Hij is en blijft altijd mijn eerste kindje, en ik zal hem ook nooit vergeten. En hier voel ik me soms wel eens alleen in, want ik kan er niet echt met iemand over praten. Iedereen is vooral heel erg aan het genieten van Joey, en wil niet over al dit verdriet praten.

groetjes Anouk

lieke33 · 2009-01-13 00:00:00 UTC

Hoi,

Ik ken het bij mij is het bijna 12 jaar geleden met 27 weken zwangerschap maar je zult het toch een keerjte moeten los laten dit heb ik ook gedaan.

heb mijn eerste noit vergeleken met de andere twee jongens de eerste was een meisje,het is en bklijft moeilijk ik heb het een plekje kunnen geven

Rainbow · 2009-01-13 00:00:00 UTC

Hallo Anouk,

Wat goed dat je hier schrijft over je verdriet om Jayvey! Bij mij is Julia mijn eerste kindje en gelukkig heb ik zelf dus niet meegemaakt dat ik een kindje verloor, want dat lijkt me vreselijk. Een collega van mij heeft het ook meegemaakt, ze verloor haar kindje twee weken na de geboorte. Nu is ze weer zwanger, maar echt blij durft ze niet te zijn. Ze durft ook niet echt vooruit te denken. Ik kan me voorstellen dat je tijdens je zwangerschap veel angst hebt gehad dat het weer fout zou gaan. Gelukkig heb je nu een gezond ventje gekregen! Het is goed om door te gaan, maar het is nog zo vers dat ik me kan voorstellen dat je, zeker nu met Joey, veel aan Jayvey denkt. Ik weet dat er een stichting is voor mensen die een kindje hebben verloren. Die heet iets van ‘Engeltjes’ geloof ik. Misschien iets voor jou en je man/vriend? Misschien kun je daar praten over je verdriet? Ik zou het ook heel fijn vinden als mijn kindje de kleertjes aan zou kunnen van een overleden broertje of zusje en gelukkig draagt Joey de kleertjes nu. Is zijn grote broer toch nog bij hem en bij jullie. Mensen vinden het vaak moeilijk om over te praten. Maar wat je zegt, Joey is je tweede kindje, want Jayvey was en is je eerste. Probeer toch te denken aan Jayvey op een manier waarop het voor jou goed voelt, dat het ‘af’ is. Heb je een plakboek ofzo van hem gemaakt? Kijk daar dan gewoon in en weet dat hij er toch is, ook al is hij ver weg. En vertel Joey als hij groot genoeg is veel over zijn broertje. Dan krijgt het vanzelf een plaatsje. Dat gebeurt denk ik vanzelf als de tijd er voor is…

Sterkte meis. Ik vind het goed van je dat je over Jayvey hebt verteld! Geniet lekker van je prachtige moppie Joey! Jayvey heeft vast al met hem kennis gemaakt op zijn manier!

Groetjes Rainbow, trotse mama

[img]http://b1.lilypie.com/l071p1.png" alt=“Lilypie Eerste Verjaardag Ticker” border=“0” />

Michele1 · 2009-01-13 00:00:00 UTC

mijn schoonmoeder is met 24 weken haar dochter verloren. De geboorte van Morgan heeft dan ook heel veel los gemaakt bij haar. Maar ze heeft het na al die jaren wel een plekje kunnen geven. Zoals ze zelf zegt de pijn slijt, maar de herinnering blijft.

Wat Rainbow al zegt heel knap van je om het te vertellen en geniet lekker van Joey. En weet Jayvey is altijd bij jullie.

Groetjes,

Michèle

[img]http://b1.lilypie.com/fYq3p1.png" alt=“Lilypie Eerste Verjaardag Ticker” border=“0” />

Mriek · 2009-01-13 00:00:00 UTC

Wat ontzettend naar voor jullie. Ik moet er niet aan denken om dat mee te moeten maken, het moet het ergste zijn wat je mee kan maken denk ik. Het is nog maar kort geleden en ik denk dat het wel belangrijk is dat je erover kan praten als je daar behoeft aan hebt. Juist om het uiteindelijk los te kunnen laten. Misschien goed om anderen te zoeken die hetzelfde hebben meegemaakt? Ik kan me indenken dat je er geen zin in hebt om met mensen in je omgeving teveel te praten, omdat zij juist zo van Joey aan het genieten zijn.

Meid, heel veel sterkte en wees maar lekker trots op je beide kereltjes!

bianca4 · 2009-01-13 00:00:00 UTC

Ik heb het ruim 12 jaar geleden mee gemaakt,Kevin* is met 29 weken zwangerschap helaas in mijn buik gestorven.

Bij Dylan was ik ook heel erg angstig en toen hij eenmaal geboren was heb ik wel heel vaak Kevin* gezegt naar hem,maar ik was niet de enige die dat deed

Het is heel moeilijk om los te laten maar toch moet je dat doen,en vergeten doen we hem nooit en hij zal ook altijd onze 1e zoon blijven,maar aslje het niet los kan laten raak je dadelijk nog in een zware depressie en dat is niet goed voor je 2e zoon natuurlijk

heel veel sterkte

Groetjes Bianca, mamma van Kevin*
Dylan & Kaitlyn

mama_snoekie · 2009-01-15 00:00:00 UTC

Hallo,

bedankt voor jullie lieve reacties. En wat erg dat jullie ook een kindje zijn verloren Lieke en Bianca. Praten jullie er nog wel over met mensen uit je omgeving? Of hebben jullie ook het gevoel dat iedereen jullie engeltjes zijn vergeten, en alleen nog met jullie andere kinderen bezig zijn?

Ik probeer wel zo veel mogelijk op een goede manier aan Jayvey* te denken, net als voor de geboorte en zwangerschap van Joey, want ik had het al wel een plekje gegeven. Maar nu ik Joey heb, is het allemaal anders geworden. Toen Jayvey* was overleden, was er heel veel verdriet, maar omdat het ons eerste kindje is, wisten we niet goed wat we misten, ja de zwangerschap was over, en alles wat daarbij hoort, maar we hebben hem niet kunnen verzorgen en met hem spelen enzo. Nu Joey er is, besef ik dus beter wat ik eigenlijk mis aan Jayvey*

Die stichting ken ik Rainbow, lieve-engeltjes bedoel je denk ik? Dat is een mail-groep voor lotgenoten. Ik heb er na de bevalling van Jayvey* heel lang meegemaild, en toen ik voor de tweede keer zwanger was (miskraam 7 weken) heb ik me weer aangemeld, op een zogenaamde bengeltje-op-komst-lijst. Daar kun je over je nieuwe zwangerschap praten en tegelijkertijd over je engeltje. Dit is niet mogelijk op een mail-lijst voor ouders van overleden kindjes, omdat je niemand wil kwetsen met je enthousiaste zwangerschapsverhalen.
Na die miskraam was ik vrij znel weer zwanger van Joey, en ben ik daar dus blijven mailen, maar ik kreeg er op het laatst alleen meer moeite mee, omdat alles er zo dramatisch besproken word. Er word haast alleen maar stil gestaan bij al het verdriet en hoe moeilijk veel dingen kunnen zijn als je een engeltje hebt. En wanneer je steeds zo word geconfronteerd met zielige verhalen, dan word het heel moeilijk om nog van je zwangerschap te genieten. Ik trek me de verhalen van anderen ook veel te erg aan. Het was fijn om daar te mailen voor de rouwverwerking, maar nu niet meer.
Ik heb ook een plakboek voor Jayvey* gemaakt. Er zitten veel foto’s in, en alle echo’s, kaarten die we gekregen hebben, en een lang verhaal over hoe alles gegaan is. Ik kijk er nog vaak in, en ik ga ook geregeld naar het grafje. Dat is het enige wat ik voor Jayvey* kan doen, en dat voelt ook goed.

Ik heb in het begin ook nog vaak Jayvey* tegen Joey gezegd hoor Bianca, ik denk vooral omdat ik er zo veel mee bezig was in mijn hoofd, dat ik dat NIET moest doen. Maar het maakt ook niet uit eigenlijk… het maakt maar weer duidelijk dat we ons eerste kindje echt niet zijn vergeten!

Joey krijgt ook zeker vanaf het begin mee dat hij nog een broer heeft eigenlijk. Want mijn ouders zijn ook hun eerste kindje verloren, daarna hebben ze mij en mijn broertje en zusje gekregen. Mijn broer en ik waren al 12 jaar toen we hoorden dat we eigenlijk nog een oudere broer hebben. Dat was de keuze van mijn ouders, maar ik wil graag dat Joey het direct weet.

Misschien is het wel goed om eens tegen anderen over Jayvey* te beginnen, bijvoorbeeld met ouders en schoonouders. Want mijn grootste probleem is eigenlijk dat niemand nog aan hem lijkt te denken.
We hadden ook een stukje tekst van Jayvey* in het geboortekaartje van Joey gezet, en dan zegt iedereen wel dat ze dat mooi vonden, maar verder word zijn naam nooit meer genoemd, en vraagt ook niemand nog naar hoe wij alles met Joey nu ervaren nadat we Jayvey* zijn verloren. Ik ben benieuwd of er 4 februari nog iemand aan zijn tweede jaardag denkt… Mijn vriend en ik zijn dan vrij, we gaan samen naar het grafje met een ‘cadeautje’, en dan misschien met de trein naar het strand. Het zal wel altijd een moeilijke dag blijven, maar ik wil er toch graag op een mooie manier bij stil staan.

groetjes Anouk