Weet niet meer wat te doen!

#21

ook ik ben het helemaal eens met jullie over de ‘normale’ (ik zet ze maar tussen haakjes want zo normaal blijkt t dus niet te zijn) beleefdheidsregels. het is toch eigenlijk te bizar dat mensen daar nu verbaasd op reageren.

liefs,
Rinske

#22

Ja, bizar eigenlijk dat er verbaasd gereageerd wordt op een basisregel als het gaat om beleefdheid. Kun je nagaan hoe het gesteld is met de jeugd van tegenwoordig.

Groetekes, Sje

#23

Dat herken ik dat juichen om vrijwel niks. Maar wat een effect heeft dat! Haha!

Waarschuwen is inderdaad nodig omdat je niet zonder waarschuwing kunt straffen, maar als ik al tig keer gezegd heb “Niet achter de gordijnen spelen” en ze blijven het doen, dan valt die waarschuwing wat mij betreft helemaal weg. Op een gegeven moment ben ik het zo zat. Ze zijn 4 en 5. Als ik fluister “vanaf nu krijgen jullie elke dag een ijsje” dan weten ze het morgen en overmorgen en de rest van het jaar nog feilloos, maar als ik op normaal volume zeg dat ze niet met de gordijnen mogen spelen dan gebeurt het morgen nog net zo makkelijk weer. Daar kan ik slecht tegen en dan valt het wat mij betreft onder treiteren.

Dus dan krijgen ze zonder waarschuwing een sanctie.

Wat dat 123 betreft, dat doe ik ook. Meestal bereik ik de 2 niet eens omdat ze me goed genoeg kennen dat ik “dreigementen” altijd uitvoer. Daarom uit ik ook alleen dreigementen die uitvoerbaar zijn. Daar gaan ook veel ouders de fout mee in: dreigementen uiten die niet uitvoerbaar zijn. “Als je zo vervelend blijft dan ga ik je koffertje pakken en dan ga je maar een andere mama zoeken”. Zoiets bijvoorbeeld. Een kind weet dat op een gegeven moment feilloos dat je dat toch niet doet en dus neemt dat kind geen enkele dreigement (ook niet als het wel uitvoerbaar is) meer serieus en dan is de weg terug naar een goed luisterend kind alleen maar moeilijker.

Dus hier alleen uitvoerbare dreigementen en dan hoef ik als ze vervelend zijn alleen maar te zeggen “Één…”.

Groetekes, Sje

#24

En “koekje van eigen deeg” wil ik ook nog weleens toepassen.

Er zijn van die dagen dat ik me compleet genegeerd voel door die meiden en dan ga ik de boel omdraaien en ga hen negeren. Dus zodra ze me roepen of iets willen vragen doe ik net of ik het niet hoor.

Dat hou ik zo een half uurtje vol tot ik merk dat ze gillend gek aan het worden zijn en dan vraag ik “Hoe voelt dat nou als het net lijkt of iemand je niet hoort?”.

Dat heeft meestal ook wel goed effect op ze. Ik kan wel uitleggen dat het niet tof is om niet gehoord te worden maar ze kunnen op die leeftijd nog niet bepalen hoe dat dan precies voelt. Dus dan maar gewoon met koekje-eigen-deeg.

Groetekes, Sje

#25

Welkom! dit is nou de peuterpubertijd!!
Met mijn dochter heb/had ik ook zoveel problemen rond die tijd…
ze wou niks meer, niks was goed genoeg, ze ging overal tegenin!!
erg vermoeiend!!
bij mn dochter waren de eerste 2 weken het ergst! zelfs op de kinderboederij was ze aan het schreeuwen ! en niet huilen, maar ECHT SCHREEUWEN…
gelukkig/hopelijk groeien ze ook weer over deze fase heen :D…
gewoon doen wat jij denkt dat het beste is! jij kent immers je kinderen het beste …
groetjes!