Weer aan het werk na een jaar :-(

[proudmama85]

Hallo allemaal,

Ik weet eigenlijk niet waarom ik schrijf want ik zou hardstikke blij moeten zijn.
Mijn zoon wordt 1 augustus een jaar en ik ben tot de dag van vandaag nog niet aan het werk geweest. Na een zware zwangerschap, een nog zwaardere bevalling en vervolgens een nog zwaarder herstel met bekkenproblemen, baby troubles en een postnatale depressie vond ik het wel even best.
Nu is dat gelukkig allemaal voorbij en gaat het weer goed met ons en ik heb mijn energie weer hervonden en leren leven met mijn bekken
Ik ben dan ook op zoek gegaan naar een nieuwe baan, een nieuwe uitdaging in mijn leven, soms even lekker eruit je weet het wel.
Maar goed, ik ben dus gewoon aangenomen en nu komt het dus wel heel erg dichtbij.
Ik ben eigenlijk ook helemaal niet blij om weer te gaan werken. Vind het doodeng.
Wil mijn kleine mannetje ook helemaal niet moeten missen, al is het maar voor 2 a 3 dagen per week…
Maar aan de andere kant is er ook nog iets in mij dat wel wil werken.
Snappen jullie het nog?
Zie er dus enorm tegenop, ook om mijn schoonmoeder te laten oppassen eerlijk gezegd. Ik weet wel dat ik me druk maak om niks maar het weer moeten werken roept zoveel tegenstrijdige gevoelens in me op.
En het ergste vind ik ook dat iedereen het van me verwacht dat ik weer ga werken, al voordat ik op zoek ging naar een baan. Is het echt zo raar om zo lang thuis te zijn bij je kindje?
Zelfs mijn man speelt daarin mee. Maar ja hij snapt natuurlijk niet dat werken een extra belasting is voor mij, aangezien de zorg van ons kind enkel voor mijn rekening komt. Hij heeft nl zo’n baan dat hij van s morgens 4 uur half 5 tot s avonds 7 uur weg is. Ja en dan is het spitsuur al voorbij natuurlijk.
Ik weet dan ook niet hoe die combinatie me zal vallen.
Probeer maar te bedenken dat ik er altijd weer mee kan stoppen, heb het toch niet geprobeerd en wie weet valt het allemaal mee…
Hoe is dat bij jullie gegaan?
Sorry voor mijn geklaag hoor maar moest het ffies kwijt :-S

[Mriek]

Die dubbele gevoelens zijn (deels) herkenbaar hoor. Ten eerste: je moet alleen maar gaan werken omdat JIJ het wilt, niet omdat je omgeving het van je verwacht. Als je zeker weet dat jij het wilt, dan gewoon proberen. Je zult zien (is mijn ervaring) dat tijd voor jezelf en er even uit zijn, je goed doet en juist ook energie teruggeeft. Voor schoonmama gewoon een duidelijk schema op papier zetten van eten en slapen, zodat je je daarover misschien ook fijner voelt. Wij hebben met mijn ouders (zij passen al vanaf het begin 1 vaste dag per week op) een schriftje dat we uitwisselen. Ik schrijf er een stukje in en zij schrijven erin hoe het gegaan is en wat ze gedaan hebben. Leuk voor later en zo ben je er toch een beetje bij geweest, ook al was je aan het werk.

En inderdaad, gaat het écht niet, dan kan je altijd nog overwegen om minder te gaan werken of helemaal te stoppen. Succes!

Groetjes,
M

[Jmama]

Hoi. Ik heb in 2008 mijn dochtertje gekregen, Pas 2 weken naar haar 1ste verjaardag ben ik aan het werk gegaan. Ik vond dat in het begin heel moeilijk, maar ik vond het aan de andere kant ook wel lekker om weer mezelf te zijn en niet alleen maar mama van. Ik moest helaas wel aan het werk (geld was op) en helaas ook nog full-time (ik woon in Malawi daar kun je niet part-time werken) Het was heel moeilijk en ik vind het nog steeds tegenstrijdig soms, maar voor ons was de keuze snel gemaakt. Mijn man heeft een eigen zaak en die werk ook belachelijk veel, dus naast mijn voltijd baan komt de zorg ook op mijn schouders, gelukkig is er hier een verschil en dat is dat ik een nanny/ huismoeder/ engel heb, die voor onze dochter zorgt. Ik zou zeggen, gebruik maken van je sociaal netwerk, schoonmoeder, moeder, (schoon) zusjes etc. Kijken wat er mogelijk is zou ik zeggen. En vind je er echt niets aan en kun je het je veroorloven?, lekker thuis blijven dan!