vandaag had ik een begrafenis, van een man, 42 jaar oud, hij laat een vrouw achter met 2 kleine kindjes, de oudste bijna 3 en de jongste bijna over een paar maand 1.
Kanker, 2 weken terug opgegeven. Het was een hele mooie dienst, met op de achtergrond allemaal foto’s van hem geprojecteerd, van zijn jeugd, hem met zijn kinderen…soms is het leven zo oneerlijk. 2 kindjes die nu zonder papa moeten opgroeien, die geen levende herinerringen aan hem zullen hebben…
ik ben verdrietig en als bo straks thuis komt, dan krijgt hij de grootste knuffel van de hele wereld, en dan geef ik mijn man er ook gelijk 1, dankbaar dat zoiets ons bespaard is gebleven, dankbaar dat wij zover we weten, gezond zijn…maar erg vedrietig om wat dit gezin is overkomen.
liefs woezel
