Sorry meiden, ik heb even erg de behoefte om te "klagen"en te zeuren. Ben n.l. bij de orthopeed geweest. Daar moet ik maandelijks naar toe, sinds de zwangerschap en alle toestanden met mijn bekken daar om heen. Ik doe de laatste tijd wel heel erg stoer, en zeg tegen iedereen die het horen wil dat het fantastisch gaat met me (en gezien de pijn en toestanden die ik gehad heb, valt het nu ook echt reuze mee hoor) Maar nog steeds heb ik moeite met lopen (kan niet langer dan 30 minuten) traplopen, tillen, draaien in bed en onverwachte bewegingen. Ik heb alle mogelijke therapieen gehad, maar het gaat slechts langzaam vooruit, en momenteel blijft het “een beetje hangen”. De orthopeed prikte direct door mijn stoere verhalen heen, en vond dat ik in een neerwaardse spiraal was beland, van pijn, waardoor ik verstijf en geforceerd beweeg, waardoor ik meer pijn krijg, en dus weer meer verstijf…etc… Nu komt het : Hij wil me in een gipskorset hebben!!! Van onder mijn borsten tot over mijn liezen. Het moet minstens 3 weken zitten, maar het kan ook maanden zijn…Help!!! Natuurlijk, er zijn veel ergere dingen, en ik heb verder eigenlijk niets te klagen, maar ik zie er zo tegenop. Hoe moet dat nu, met Ian. Ik kan er dan niet mee bukken, dus hem in en uit bed en in en uit de box tillen wordt erg moeilijk. Waarschijnlijk zal ik zelf ook moeite hebben met zitten en weer opstaan, en lopen enzovoorts. Bovendien vind ik het zo tegenstrijdig. Toen ik in mijn zwangerschap zo’n last had, bleken de meningen bij artsen en andere deskundigen erg verdeeld over het gebruik van bekkenbanden. Omdat je daarbij je spieren verslapt, ipv sterker maakt. En nu moet ik opeens in een gipsen korset, da’s dan toch dubbel?? Toen ik het vroeg zei de orthopeed dat het een behandeling in expirimentele fase is bij ernstige bekkenklachten die voor een vicieuze pijncirkel zorgen, en dat tot nu toe 70 procent van de vrouwen bij wie dit is gedaan in meer of mindere mate heeft geholpen. Maarja, dat lijkt me heerlijk natuurlijk, om bij die 70 procent te gaan horen,Maar stel nou dat het er juist erger door wordt?en wie zorgt er ondertussen voor Ian, voor het huishouden…Ian heeft toch recht op een gezellige mama die met hem kan spelen en er voor hem is? De thuiszorg doet moeilijk, omdat die pas zorg toekennen wanneer duidelijk wordt waar je ondersteuning in nodig hebt, en dan is het maar de vraag of die hulp dan ook daadwerkelijk voor handen is. Ik heb dat grapje eerder meegemaakt. Vorig jaar zat ik in een rolstoel, en kon bijna niets zelfstandig (zelfs niet me aan en uitkleden) en ik kreeg maar 2 tot 3 dagen in de wwek, 2 uurtjes hulp, en Toen Ian werd geboren, en ik moest revalideren, kwam er alleen 's ochtends iemand om me te assisteren met het badje, en de rest deed ik zelf…(of moeder, schoonmoeder, vriendinnen, en John die al zijn vakantiedagen en zorgcerlof voor me heeft opgenomen…) Wat een toestand! Dusseh, ik moet er toch nog even over nadenken, ik ben er helemaal van in de war. Ik denk eigenlijk dat ik eerst maar voor een second opinion ga. Hebben jullie ook ervaring met dit soort omstandigheden, of kennen jullie mensen met bekkenklachten voor- en na de geboorte van hun kindje, en die ook bepaalde therapieen of een korset moesten???
Sorry meiden voor mijn klaagzang, maar het lucht me enorm op om het even van me af te schrijven,
Komt goed!
Hoi, Corrine