Hoi, ik ben Jolanda en ik ben een alleenstaande moeder van 24 jaar en ik kom uit de buurt van Den Bosch. Mijn dochtertje Joy is geboren op 28-08-2007 en is vandaag een maand en een dag oud.
Ik ben er achter gekomen dat ik zwanger was toen ik bijna 4,5 maand zwanger was. Ik had zelf even de tijd nodig om over dit nieuws na te denken. Dus de eerste dagen heb ik niemand verteld dat ik zwanger was, omdat het absoluut niet mijn bedoeling was om zwanger te raken. Nadat ik zelf over de eerste schok heen was, heb ik het als eerste de vader verteld, dit heb ik op 10 of 11 april gedaan. De vader, was niet blij met het nieuws en dacht dat ik hem er inluiste, waarom hij dat dacht weet ik ook niet, want het was niet mijn bedoeling om zwanger te worden en mijn leven zou gaan veranderen en niet het zijne, maar hij wilde dus dat ik het liet weghalen, maar ik was al ruim 20 weken en hoewel het nog wel kon tot de 22 weken, kon ik dat toch echt niet over mijn hart verkrijgen, want ik had haar inmiddels ook al een keer voelen bewegen en dat was zo’n bijzonder moment,
Ook al wou ik het niet laten weghalen, ik had wel gelezen op internet hoe ze dat moesten doen, nou toen wist ik het helemaal 100% zeker, dat ik echt nooit een kindje zou laten weghalen. Ik had hem al een aantal keer gezegd dat ik het niet liet weghalen en dat het mijn lijf en mijn beslissing was, maar hij bleef er maar op hameren dat ik het weg moest laten halen, hij dacht dus alleen aan zichzelf, terwijl zijn leven niet zou veranderen en het mijne wel.
Ik woonde nog thuis en ik wist niet hoe mijn vader en moeder op dit nieuws gingen reageren, ik was zelfs bang dat ze me buiten zouden zetten. Ook wist ik niet hoe de rest van mijn familie en vrienden zouden reageren, ik was echt bang dat ik een heleboel mensen zou gaan verliezen. Zo ging het gesprek maar op en neer, ik moest het van hem laten weghalen en keer op keer gaf ik hem het antwoord dat ik dat niet ging doen. Op een gegeven moment zei hij dat hij over het nieuws moest nadenken en dat hij met een maatschappelijk werker hierover moest gaan praten en hij zou me nog wel een keer spreken.
Nou sinds die dag, ruim 5 en een halve maand geleden, heb ik niks meer van hem gehoord. En ik snapte best wel dat hij even wat tijd nodig had om dit nieuws te verwerken dat had ik zelf ook, maar ik had niet van hem verwacht dat hij helemaal niks meer van zich zou laten horen. Ik heb het daar ontzettend moeilijk mee gehad en heb de eerste weken dat ik wist dat ik zwanger was, bijna alleen maar gehuild. Gelukkig had ik op mijn werk nog wat afleiding, maar als ik dan weer thuis zat, dan begon het weer. Het ene moment was ik heel blij met mijn zwangerschap en het andere moment zag ik het helemaal niet meer zitten, ik had het nog steeds niemand kunnen vertellen, omdat mijn vader en moeder op vakantie waren en ik vond dat zij het recht hadden om het als eerste te weten. Ik begon dan weer te malen wat nou als mijn vader en moeder me buiten zetten en ik moet het helemaal alleen doen omdat Chris er niks mee te maken wil hebben. En dan begon het weer. Die perioden wisselden elkaar in die periode heel erg af. Alleen mijn beste vriendin wist het en ik was echt super blij dat ik in ieder geval met haar hierover kon praten.
Toen mijn vader en moeder thuis kwamen, heb ik het verteld en gelukkig reageerden ze heel rustig. En hebben ze me niet buiten gezet en ook de rest van de familie en vrienden reageerden goed, met uitzondering van mijn oudste zus. Dit was wel een hele opluchting en vanaf toen kon ik wat meer van mijn zwangerschap genieten. Een paar weken geleden had ik gelukkig ook een huisje gevonden, dus ik kon op mezelf, daar was ik wel heel blij mee. Maar af en toe als ik dan alleen thuis zat, dan begon de onzekerheid weer toe te slaan en zag ik het niet meer zitten en was ik heel boos op Chris, omdat hij me heeft laten zitten. Vooral omdat ik niet kan begrijpen hoe je je eigen kind in de steek kan laten, dat doe je toch niet. ik vind dat echt heel slecht van hem.
Nou maandagavond 27 augustus 2007 kreeg ik dan weeen en dinsdagmiddag 28 augustus 2007, is na een heel zware bevalling, om 16.20 dan eindelijk mijn dochtertje Joy geboren. Mijn vriendin is bij de bevalling geweest en dat was wel heel belangrijk voor mij. Ze is zeker een hele grote steun geweest. Ik was gelijk verliefd op haar en ik was gelijk zo ontzettend gelukkig.
Maar na een paar dagen, de dagen van de kraamtranen, wordt die wel genoemd heb ik gehoord, ging het weer even mis, ik had nog steeds niks van de vader gehoord, terwijl ik zeker wist dat hij wel wist dat ze geboren was. Ik dacht als ze eenmaal geboren is, dan zal hij wel omdraaien en haar wel willen zien, want het blijft toch ook zijn dochter. Maar nee hoor, hij heeft niks van zich laten weten en ik heb nog steeds niks van hem gehoord.
Hij heeft zelfs niemand laten weten dat hij vader zou worden. Niemand in zijn directe omgeving weet dus dat hij inmiddels een dochtertje heeft gekregen. En nu weet ik dus niet wat ik moet doen, want aan de ene kant wil ik hem heel graag laten weten hoe ik over hem denk, dat ik het zo slecht van hem vind dat hij zijn dochter in de steek heeft gelaten. Ook wil ik dit graag aan zijn vrienden laten weten, zodat zij ook weten wat voor persoon hij werkelijk is. Aan de andere kant wil ik het ook graag laten gaan, omdat ik anders bang ben, dat hij haar wil zien, ik weet dat hij daar recht op heeft, maar eigenlijk wil ik niet dat hij een rol krijgt in haar leven, omdat ik bang bendat hij haar in de toekomst weer in de steek gaat laten. Ik wil dus niet dat hij haar leert kennen, maar ik had alleen gehoopt dat hij wel iets van zich had laten horen, zodat hij toch had laten merken dat het hem iets interesseert, maar blijkbaar doet het hem niks.
Wie kan mij helpen, wat moet ik doen, alle suggesties zijn welkom.
Groetjes Jolanda en Joy