Wat heb ik toch..?

#1

Hallo mama’s
Ik voel me een beetje vreemd, het heeft met Joey en Jessey te maken, maar het is een beetje moeilijk uit te leggen…
Joey is vorige week zondag bij mijn ouders gaan logeren omdat ik maandag ochtend om 7 uur 's morgens in het ziekenhuis moest zijn omdat ik werd ingeleid.

Helaas is de bevalling in een keizersnede geeindigd, waardoor ik een paar dagen moest blijven. Woensdag mocht ik naar huis, en tussendoor had ik Joey twee keer gezien in het ziekenhuis. Om het allemaal wat rustiger te laten verlopen hadden we besloten om Joey donderdag weer thuis te laten komen. Maar omdat ik donderdagochtend met benauwdheidsklachten weer naar het ziekenhuis moest, en pas heel laat in de middag weer terug was, kwam hij toch maar vrijdag pas thuis. Zo heb ik hem dus bijna 6 dagen moeten missen! Ondertussen draaide alles natuurlijk vollop om Jessey, want de kraamzorg is hier vanaf woensdag gelijk gekomen en ze betrekt ons overal in, wat natuurlijk heel leuk is
De laatste weken van mijn zwangerschap waren niet leuk, ik kon werkelijk niks meer, ben drie keer opgenomen geweest (toen sliep Joey ook al bij mijn ouders) en zijn papa is al vanaf half november thuis, herstellend van een handoperatie. Het is dus al wekenlang ‘‘anders’’ bij ons thuis. Dit had ook grote invloed op Joey, want hij was zo ongeveer ‘‘onhandelbaar’’ Hij was heeeeel ondeugend, huilde veel, sliep en at slecht, speelde niet en kwam steeds bij ons met gestrekte armpjes om op schoot te zitten, om vervolgens weer op de grond te willen en weer te gaan zeuren, jammeren en stout zijn…

Nu komt mijn probleem, Joey is nu dus 3 dagen thuis, en het gaat fantastisch! Hij is heel lief, eet en drinkt goed, gaat braaf slapen, en vermaakt zich de hele dag! Hij komt nauwelijks meer uit zichzelf bij ons om op schoot te willen!
Nou fijn toch, zou je denken…? Maar ik heb hier moeite mee! Hij lijkt wel een ander kind, zo onafhankelijk en groot! Misschien komt het doordat ik een week alleen Jessey heb verzorgd, misschien zijn het wel hormonen… ik weet het niet! Maar steeds als ik naar Joey kijk, naar zijn (lijkt wel) opeens zo grote lichaam, die enorme handen en voeten, dikke billen, mond vol tanden en kiezen, steeds moet ik huilen en voel ik me zo schuldig tegenover hem! Het is net of hij in een week tijd bij mijn ouders zo tot rust is gekomen dat hij weer mijn lieve kleine ventje is geworden, maar tegelijkertijd is hij zo ongelovelijk groot in vergelijking met Jessey. En daarbij voel ik me schuldig dat wij hem wekenlang die rust niet hebben kunnen geven in de laatste weken van de zwangerschap! Het was dus eigenlijk onze schuld dat hij zo moeilijk en vervelend werd, waardoor we niet echt meer van hem konden genieten! Pffff nu zit ik hier ook weer met tranen in de ogen, en ik weet niet goed hoe ik het onder woorden moet brengen… Hopelijk begrijpt iemand dit, en is het wel normaal dat ik me zo voel en wat kan ik er tegen doen?
Mijn kleine kereltje is de kleinste niet meer nu Jessey er is, maar toch is hij nog zo klein… Pfff moeilijk om aan te wennen hoor, of hebben meer mama’s dit gehad na de geboorte van de tweede?

#2

Ik heb nog geen tweede maar wel ervaring met het eindelijk alles achter de rug hebben en het op een rijtje zetten. Oh ja en heeel veeel hormonen.

Ik denk dat nu je de kans hebt om alles even de revue te laten passeren je je eigenlijk pas realiseerd wat er allemaal gebeurd is. En dat mag en is niet erg. Integendeel, alleen gieren alle hormonen ook nog en komen de kraamtranen. Heel normaal dus dat het je allemaal even te veel wordt. Enne ja Joey is een lekker flinke man, maar ook nog steeds jouw kleine mannetje enne hij houd nog steeds even veel van jou en Danny als daarvoor en merendeel is hij alweer vergeten.

Groetjes,

Michèle

#3

Ik sluit me helemaal aan bij Michele.

En meid, je hebt even ene hoop meegemaakt de fagelopen maanden! Onderschat het niet. En dan zitten er blijkbaar onderhuids schuldgevoelens naar Joey en dan is er de vergelijking met je kleine meisje en de dan al heel grote Joey.

Je hebt gewoon een hele hoop te verwerken en dan die rare hormonen. De kraamtijdentijd, daar zit je nu vol in. Ik heb tien dagen lang stipt om 7 uur een huilbui gehad dat ik echt belabberd voelde. Of juist heel blij waar ik dan weer enorm verdrietig van werd. Tis een heftige tijd geweest en nu nog steeds, een grote verandering voor heel het gezin en zeker voor jou!

Dus doorleef het allemaal maar even, voel je niet schuldig en ik hoop voor je dat je snel volop kunt genieten!

Liefs

Lilypie Second Birthday tickers

#4

Ik ben het met de dames eens, dat zijn hormonen, verder pak je gewoon lekker je ventje even vast! en laat je toch papa of de kraamverzorgster even met de kleine meid, ga je hem maar lekker even knuffelen Het komt allemaal goed!!!

#5

Meissie, je zit op de 8e dag na de bevalling. Dat is de kraamtranendag, dat weet je toch?! Geen wonder dat je je een soort weemoedig voelt.

Lekker aan toegeven, hoort er allemaal bij.

Groetekes, Sje

#6

Bedankt voor jullei lieve berichtjes, dat stelt me wel gerust. Natuurlijk zijn het ook de kraamtranen, maar ik bedoelde meer dat ik me zo vervreemd voel van Joey. Omdat hij 6 dagen weg is geweest, maar ook doordat hij zo veranderd is in die dagen. En dan vergelijk ik hem met Jessey, en dan is het niet alleen zijn gedrag dat zo veranderd is, hij lijkt wel kilo’s en centimeters groter te zijn geworden!

De kraamhulp is woensdag voor het laatst. Het is natuurlijk heerlijk dat ze de meeste huishoudelijke taken op zich neemt, maar verder ben ik haar ook wel een beetje zat eerlijk gezegd! Je bent toch niet helemaal jezelf, en zo kan ik me dus wat die kraamtranen betreft ook niet echt laten gaan. Als zij naar huis gaat ga ik naar bed, en als ik weer wakker ben is het juist een hectisch tijd totdat Joey weer naar bed is. En dan hebben we nog Jessey die juist dan begint te huilen en last krijgt van krampjes. Heel normaal allemaal, maar het lijkt zo of ik nog niet echt tijd heb gehad om eens lekker te huilen, ik hou me steeds in, en dat maakt het natuurlijk alleen maar moeilijker!
Hopelijk gaat het vanavond met Jessey wat beter en hebben we weer eens een avondje met z’n tweeen. Dan kunnen we eens even die hele bevalling doornemen, en die ambulance ervaring, want dat heeft behoorlijk indruk gemaakt allemaal. Het is alleen net of ik de enige ben die daar nog aan denkt, want de rest is allemaal in de ban van Jessey , en Joey natuurlijk
Het is ook wel een beetje lullig dat iedereen eigenlijk alleen maar vraagt naar hoe Jessey het doet, en niemand vraagt hoe de bevalling was, en ook niemand die vraagt hoe Danny het allemaal heeft beleefd, daar heeft hij ook moeite mee. Ik denk dat hij ook wel aan een gesprek toe is, want het was voor hem ook weer een zware bevalling, alleen dan niet lichamelijk…
Hij is 's middag sook blij dat de kraamhulp weg is. Hij heeft de hele dag niks te doen, en zij betrekt hem ook niet echt in de verzorging van Jessey. Als hij aanbied eens af te wassen dan zegt ze dat dat deze week haar werk is! En Danny is nou niet het type die dan maar op de bank gaat zitten tv kijken, terwijl er om hem heen gestofzuigd word…
Ach ja, het is even doorzetten, maar ik denk dat als straks alles weer een beetje normaal word, dat we ons dan stukken beter gaan voelen!

#7
quote:
hij lijkt wel kilo's en centimeters groter te zijn geworden!

Je houdt hem toch niet naast Jessey hé . Denk vooral dat het verschil daarin opvalt… en wie weet heeft hij in die periode ook een grote sprong gemaakt?? Hij moet nu natuurlijk de grote broer zijn hé!!

#8

Ook ik herken je verhaal. O jee wat was ons meiske ineens groot en dat terwijl we een baby kregen die meteen door kon naar maat 60 of zo. Ze zeggen niet voor niks dat je zo snel vergeten bent hoe klein zon babytje is, en dat blijkt dan inderdaad wel als ineens weer een nieuw klein wonder in je gezin geboren word en het broertje of zusje ineens zo groot lijkt te zijn. Heel normaal dus en daar bovenop ook nog de kraamtranen toestanden, bjek… hahaha maar echt, laat het over je heen komen, je went er vanzelf weer aan.

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

#9

Ow ja ik herken jou verhaal ook
Had precies het zelfde
Robin was zo groot en hij voelde zich ook super groot want ja nu was hij grote broer
En ja die kraamtranen dat is wat he hahaha
Laat ze gaan hoor meid
Hoort erbij
Succes en pak je vetje gewoon lekker vast denk best he dat jou grote stoere binkie wel tijd heeft voor een knuffie met zijn mama

Groetjes van Heleen mama van Robin en Justin

#10

Nou jullie hadden helemaal gelijk, het waren vooral kraamtranen waar ik mee zat! Gisteravond heeft Jessey de hele avond gewoon in haar bedje geslapen. We hadden het rijk dus alleen Ik probeerde me steeds nog in te houden, tot Danny ineens vroeg of er misschien iets was, want ik deed raar, terwijl ik blij moest zijn dat Jessey het zo goed deed en geen krampjes had. Nou toen barste ik in snikken uit! Heerlijk, alle frustratie er uit, en daarna een hele tijd gepraat. danny zat met dezelfde dingen als mij, alleen heeft hij niet zo’n behoefte om er over te praten, heeft hij nooit zo eigenlijk. Maar toch vond hij het ook fijn. Even die hele bevalling doornemen enzo. Ik weet nu eindelijk hoe alles eigenlijk precies gegaan is nadat Jessey uit mijn buik kwam en ik naar de uitslaapkamer moest.
Danny had daar ook filmpjes van gemaakt, en die had ik 's nachts na de geboorte wel gezien op de telefoon, maar verder helemaal niet meer bij stil gestaan dat we die nog hadden! Die hebben we vanmiddag dus eens op de televisie bekeken, en WOW wat fijn dat we daar beelden van hebben! Van het tellen van de vingertjes en teentjes tot het doorknippen van de navelstreng wat Danny blijkbaar toch heeft kunnen doen! Belachelijk eigenlijk, door alle hectiek heb ik de helft niet meegekregen en heeft Danny de helft niet verteld! Maar heerlijk dat ik nu alles weet en gezien heb
Morgen is de kraamhulp voor het laatst, en daar zijn we ook blij om. Lekker weer ons eigen leven, en ons eigen ritme vinden. Danny begint volgende week alvast halve dagen te werken (na twee maanden) en daar heeft hij (en ik) ook zin in.

Einde van deze week gaan we even een blokje om met de kinderwagen, en hopelijk kan ik dan volgende weke weer eens zelf boodschappen gaan doen! Hihihi klinkt belachelijk misschien, maar daar heb ik echt zin in! Ik heb onze supermarkt al 2,5 maand niet gezien!
Al met al gaat het dus steeds beter hier! En als ik straks mijn eigen tijd weer in kan delen en een ritme heb gevonden, kan ik ook eindelijk weer ikkeben-verslaafd worden Ik vind nu steeds de tijd niet om alles te lezen en te reageren, en dat mis ik echt! Hopelijk ben ik gauw weer wat actiever hier!

#11

Je klinkt inderdaad een stuk opgeluchter, fijn. Lekker dat jullie even in alle rust konden praten en stil konden staan bij hoe alles gegaan is. En ook fijn dat straks jullie weer écht met z’n viertjes kunnen zijn en alles weer een beetje z’n gewone gang zal gaan.

Groetjes,
M

Lilypie Tweede Ticker

#12

Wat fijn dat jullie zo goed gepraat hebben, dat lucht altijd zeker op. Het is zeker ook erg prettig om straks met zijn viertjes een ritme op te bouwen.

Groetjes,
Sandra

Lilypie Tweede Ticker

#13

Hoi hoi,

heb zelf thuis een ziek klein meisje, dus heb niet meegekregen dat Jessey geboren is!! Dus allereerst GEFELICITEERD!!! En wat een schitterende naam! Wat goed dat het nu al wat beter gaat en dat je het rustig allemaal een plekje kan geven… zo zie je maar weer hoe belangrijk toch die tijd voor jezelf is en het praten over de bevalling, zo ervaarde ik dat ook idd… en ja dat Joey nu ineens zo groot en onafhankelijk lijkt… ik had dat met Nikki ook, die is 6,5 jaar alleen geweest en was nu zo blij met haar zusje dat ze zichzelf een beetje wegcijferde… ze leek ineens zo groot, maar kwam stiekem toch nog wel eens lekker kroelen als er tijd voor was … gaat allemaal te zijner tijd goedkomen, als je eenmaal weer lekker in je ritme zit Geniet eerst maar eens lekker… sterkte!!

Grtz Von

Lilypie First Birthday tickers

Lilypie