Afgelopen week hoorde ik 3 dingen waarvan ik dacht: ‘Wat akelig als je dat mee moet maken!’
- Een alleenstaande moeder van mijn leeftijd, kindjes van 2 en 4, krijgt een hersenbloeding en overlijdt.
- In de krant stond een advertentie van een moeder van een tweeling. Wat er is gebeurd weet ik niet, maar duidelijk was dat zowel de moeder als de tweeling (tijdens de bevalling?) zijn overleden.
- De dochter van iemand die ik ken was zwanger van een tweeling. Een van de kindjes is twee weken na de geboorte gestorven.
Als ik dit zo lees/hoor denk ik: ‘Dat kan iedereen gebeuren!’ Ik vind dat soms zo beangstigend. Dat er iets kan gebeuren met jezelf, of met mensen waar je heel veel van houdt. Tot nu toe is het me bespaard gebleven (godzijdank), maar ooit kom je er zelf ook voor te staan, dat bv een ouder sterft. Of je partner, zus of wie dan ook. Ik moet er niet aan denken! Toen die bekende van mij vertelde over zijn kleinkind, dat lag opgebaard in een mandje, voelde ik echt de tranen prikken. Ik kan er helemaal niet tegen! Hij had ook tranen in zijn ogen. Zo zielig. En dan die kindjes die zonder moeder door moeten, of die man die opeens geen vrouw én geen kinderen meer heeft…Zulke dingen houden me soms bezig…Laatst droomde ik dat Max dood was. Ik werd echt met hartkloppingen wakker. Gelukkig lag mijn knulletje heerlijk te slapen! Maar er zijn mensen die écht hun kind verliezen…hoe moet je dan door? Zijn jullie soms ook bang voor wat er kan gebeuren? Ik ben er meestal niet zo mee bezig, maar deze week, n.a.v. van het bovenstaande, zeker wel. Het zet je toch aan het denken! En het maakt dat ik mijn zegeningen wel tel!
Groetjes Rainbow
