Jeaaaaah we waren zwanger!!!
Jeaaaaah we waren zwanger!!! dat was onze eerste reactie toen wij in juli 2006 erachter kwamen dat ik zwanger was!!! De zwangerschap viel mij enorm tegen. Ik kon niet begrijpen waar iedereen nou zo van genoot....Ook voelde ik me niet lekker en kon niet echt de vinger erop leggen waarom dat kwam. Ik heb mnige bloedtesten gehad in het ziekenhuis maar ook dat wees niks uit. De laatste maand van mijn zwangerschap heb ik me ziek gemeld na een paar uurtjes werken was ik zo bekaf dat ik daar uren van moest slapen!!! De 13e van maart 2007 was ik uitgerekend. Ik zat met mn dikke toeter thuis te wachten totdat het zou gebeuren. Ik was heel erg bang dat ik ergens in de supermarkt zou gaan bevallen en angst heeft me in die periode erg belemmerd om toch nog te genieten van dit mooie wonder.......... Vijf dagen over tijd begon zaterdag ochtend gerommel. Mn man en ik gingen nog even de stad in en kochten een gebakje want dit was de laatste keer dat we echt met zn tweetjes waren........De weeen werden steeds heftiger en sávonds had ik al om de 6 minuten weeen. Ik dacht nog: ik hou dit nog even vol voordat ik de verloskundige bel want de eerste gaat toch niet al te snel!!! Mijn man en ik gingen vroeg naar bed want zo zeiden we tegen elkaar morgenochtend komt vast ons kindje!!! Midden in de nacht 3.00, 4.00 hield ik het echt niet meer de rugweeen en buikweeen wisselden elkaar af en ik trok de spijlen van het bed half krom door de pijn. Toen we de veloskundige belde wilde ze eerst niet langs komen en uiteindelijk is ze maar gekomen. Na een inwendig onderzoek bleek dat ik nog maar een halve centimeter ontsluiting had!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Woh dat kwam even hard aan. Ik had al helemaal gedacht aan de 5 of stiekem aan de 8 maar nee een halve dat betekende dat dit nog wel even zo door kon gaan.................De hele nacht ging zo door, niet geslapen. Zondagochtend ging ik onder de douche met die straal op mn rug was het soms wel te doen. Alleen die heftige weeen kon ik iet altijd wegpuffen en zakte ik door mn benen. s´Middags raakte ik helemaal uit mijn doen. Ik had zo´n pijn en kon niet meer. Toen we de verloskundige weer belde kwam ze weer langs, ik had toen nog aar 3 centimeter ontsluiting en ik had het helemaal gehad. Ik riep maar steeds dat ze me open moesten snijden, ik kon niet meer. De verloskundige vond dat ik nog maar even zo door moest gaan. Intussen was mijn zus gekomen we hadden helemaal niet gepland dat zij erbij zou zijn maar doordat ik het echt niet meer wist en mijn man ook niet en die verloskundige zo stug deed hebben we mijn zus gebeld. Mijn zus eiste dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. De verloskundige vond het allemaal wat overdreven. Na wat aandringen heeft ze toch maar gebeld en we gingen naar het ziekenhuis!!!!!!! Yeah er zou een eind aan komen HOERA. Ik dacht al helemaal niet meer aan ons kindje maar alleen maar dat het op zou houden. In het ziekenhuis werd ik aan een apperaat gelegd en werden mijn weeen gemeten. Aan de hand daarvan zou de gynecoloog mij een pijnstiller geven of niet. OF NIET!!!!!! Echt zo bekrompen in Nederland dat iemand anders gaat beslissen over jouw pijngrens!!!!! Na een half uur kreeg ik gelukkig een spuit in mn bil en werden mijn vliezen gebroken. Ik had heel weinig vruchtwater want mn ventje was echt groot en moest er echt uit ( bleek later). Toen had ik 5 centimeter ontsluiting. Door de prik werd ik wazig, dat was echt heerlijk ik was er niet en toch weer wel. Helaas bleef ik de rugweeen voelen maar gelukkig waren mijn man en mijn zus er om tegen mijn rug aan te duwen om tegendruk te geven!!! Dit is nog zo 4 uur doorgegaan en rond 22.00 kreeg ik in ene persdrang. Ik kon het niet meer wegpuffen. Ik mocht dus gaan persen!!!!!!!!!!!!! Dit was zo een raar en onnatuurlijk gevoel dat ik het eerst nog heb tegen gehouden. Ik dacht nog als ik zo door blijf persen komen al mijn ingewanden eruit!!!!!! De prik was alweer uitgewerkt maar dat maakte niet uit...........dit was het moment......... Ik heb 5 kwartier geperst en toen kwam ons mannetje eruit!!!!!!!!!!!!!! Wat een wonder, echt prachtig........ Hij gaf een klein gilletje/ huiltje en daarna lachte hij naar de verloskundige. Toen zagen wij meteen dat hij kuiltje in zijn wangetjes heeft!!! Hij werd op mijn buik gelegd, mn zus en man waren helemaal onderste boven. Ik vond het heel mooi maar ook heel raar......ik ben moeder WOH en wat een prachtig kind!!!!! En we noemden hem David.......
Toen ze met david bezig waren werd ik ondertussen gehecht, ik voelde het allemaal niet meer. Ik had in ene energie voor 10. De opa´s en oma´s kwamen en samen bewonderden we de mooie kleine man en ten we beschuit met muisjes. Heb daarna alleen gedoucht, nog even de douche aanvegen, aakleden en hop naar huis!!!! David mocht ook meteen mee en we gingen voor het eerst met zn drietjes slapen!!! De volgende dag was ik helemaal gebroken!!!!! Mn rug was bont en blauw van het tegendrukken van de weeen, mijn stuitje was gekneust, hechtingen deden zeer ( totaal uigescheurt).........Ik moest leek het wel herstellen van een erge griep of iets ik voelde me zoooooooo lamlendig. Gelukkig ging het herstel goed!!!! David had in het begin het KISS syndroom ( waarschijnlijk door de bevalling) en heeft 3 maanden alleen maar gehuild. Gelukkig na drie keer osteopaat is het een heerlijk kind geworden en lacht alleen maar!!! De dokters hebben een paar maanden geleden geconstateerd dat ik een postnatale depressie heb maar na een aantal weken aan de medicatie en veel rust te houden gaat het wel goed. Dit verklaart ook weer waarom ik me zo voelde tijdens de zwangerschap ik heb veel vitaminen en mineralen gemist. Gelukkig gaat alles steeds beter en ik kan zoooooooooooo intens genieten van mn heerlijke ventje echt ik zou het allemaal zo weer overdoen voor hem!!!!! Voor ons dan op den duur wel weer een tweede kindje maar dan bij voorbaat pijnbestrijding!!!!!!!