Ik zit al een tijdje met iets in mijn hoofd.
Ik zal het even kort uitleggen.
Ik heb een zoontje van 3 jaar oud,
Zijn vader is turks en ik nederlands.
Ik ben toen mijn zoontje 3 maanden was weggegaan bij mijn man uit turkije en weer in Nederland gaan wonen.
Mijn zoontje kent zijn vader dus eigenlijk niet.
Ik heb nu sinds 2 jaar een nieuw vriend en mijn zoontje weet niet beter dat dat zijn vader is.
Nu zit ik de laatste tijd veel te denken over wanneer ik het hem moet vertellen dat mijn huidige vriend niet zijn echte vader is ,maar nog een vader heeft die heel ver weg woont{even voor de duidelijkheid,ik heb geen contact meer met mij exman}
Soms denk ik dat ik het nu al moet vertellen,ook al zal hij er nog niks van begrijpen.
Maar denk ook vaak dat ik het beter pas kan vertellen als hij het goed begrijpt,dus zo rond de 8 jaar.
Ik heb het met mijn ouders ook over gehad en die zeggen dat ik ook beter kan wachten.
Ik weet het echt niet meer.
Wat zou het beste voor mijn zoontje zijn en niet te verwarend?
Mijn huidige vriend vind ook dat ik het pas met een leeftijd van 8 jaar moet vertellen.
Wat denken jullie?
Wanneer zeggen echte vader?
Ik weet uit ervaring ivm met mijn werk dat je met zulke dingen direct moet beginnen, afgestemd op de leeftijd en het niveau van je kind. Net als bij geadopteerde kinderen, zij groeien ook van jongsaf op met het gegeven dat hun ouders niet hun ‘echte’ ouders zijn. Als kinderen op latere leeftijd te horen krijgen dat het anders ligt dan ze altijd dachten, voelen ze zich voorgelogen en verraden en kan het zich tegen je gaan keren (terwijl je alleen maar de beste bedoelingen had). Het kan voor een identiteitscrisis zorgen als zo’n kind in de puberteit komt en dat wil je niet.
Dus nu al beginnen met vertellen dat jouw vriend de papa is die hem verzorgt en er altijd voor hem is, maar dat hij ook nog een papa heeft die hem samen met jou heeft ‘gemaakt’. Ga anders eens naar de bieb, misschien zijn er wel boekjes over. Of vraag anders advies bij bijvoorbeeld Jeugdzorg over hoe je dit het beste kan aanpakken.
Maar echt, ik spreek uit ervaring: niet mee wachten, nu mee beginnen.
Groetjes,
M
Ik denk ook dat het beter is om het nu te vertellen, inderdaad wel afgestemd op het niveau van je kleintje. Beter nu en dan niet meer beter weten, dan strakjes een verwijt krijgen dat je het niet eerder verteld hebt.
Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!
Mijn moeder is bij mijn vader weggegaan toen ik 1 was. Tot mijn bijna 3e zag ik hem sporadisch. Te jong om echt herrineringen te hebben ook. Zij heeft mij lang alleen opgevoed, maar heeft mij wel altijd verteld dat ik een pappa had maar dat die niet goed voor mij kon zorgen. Overigens heeft ze nooit een rot woord over hem gezegd. Op mijn 8ste heb ik weer contact met hem gezochd en dat is daarna altijd gebleven. Ik ben mijn moeder altijd dankbaar geweest dat ze eerlijk tegen me is geweest. Ik heb ooit een discussie gehad met een collega in een soort gelijke situatie en die vertelde haar dochters dat ze geen vader hadden en dat ze er niet naar mochten vragen. Dit gaf hele grote problemen toen de oudste 5 werd en besefte dat andere kindjes wel pappa’s hadden ook al zagen ze die niet elke dag. Een kind heeft recht om te weten wie zijn ouders zijn ongeacht de leeftijd.
Groetjes,
Michèle
Hier ook weer zo`n geval,
Mijn schoonmoeder is getrouwd geweest met een man, zij is vreemd gegaan en heeft bij die man een kind verwekt ( Mijn vriend ).
Ze is gescheiden van de man en bij een Indische man terecht gekomen en ook mee getrouwd.
mijn vriend is als klein jongetje altijd bij zijn “eerste vader” blijven komen terwijl dat dus niet zijn echte vader was. hij wist ook niet dat een andere man zijn vader was.
toen mijn vriend 14 was hebben ze hem pas verteld wie zijn echte vader was. Hij was zoo in de war over zijn indentiteit (ofzoiets).
hij heeft zijn biologische vader wel ontmoet en hij is ook na de geboorte van onze zoon bij ons geweest.
Hij heeft toen hij 16 was de achternaam van zijn stiefvader (2e man van zijn moeder) aan genomen omdat hij hem eigenlijk nu 25 jaar heeft opgevoed. Dat is voor hem zijn vader.
Tjaa het zit heel appart in elkaar, hij heeft er nu vrede mee gelukkig, maar het blijft lastig om niet iets van jezelf terug te zien in de vader die je nu hebt.
Maar we zijn wel hartstikke blij met hem 
Groetjes Melanie, mama van Noah
Ik zou er ook zo vroeg mogelijk mee beginnen.
Heb je niet toevallig een foto waar je ex op staat? Misschien dat je die ergens in huis kunt neerzetten. Je zoontje zal dan vanzelf vragen wie die meneer op de foto is en dan kun jij uitleggen dat dat vroeger jouw vriendje was en eigenlijk zijn pappa is, maar omdat jullie elkaar niet meer zo lief vonden, jij een andere pappa hebt gezocht.
een vriendin van mij is er vorig jaar pas achter gekomen dat haar vader haar vader niet was, en geloof me, ze is zo in de war dat ze nu opgenomen is
Ja eerlijk gezegd zou ik het zelf ook nu gaan vertellen. Gewoon op kinderlijke manier. Maar het zeker niet verzwijgen. Heel ander voorbeeld: mijn vriedin is met een man getrouwd die ook een kindje heeft. Zijn vorige vrouw is overleden bij de geboorte van hun kindje. Die man wilde het ook later vertellen als hij groot was dat ‘mama’ niet de echte mama is . Maar mijn vriendin wilde dit niet. Zei zij hij moet groot gebracht worden met het idee dat zijn echte mama overleden is. Nu zegt zij altijd als ze het over zijn echte mama heeft ‘mama … (de naam)’. Zo zit er verschil in de benoeming maar … wordt de mama niet verzwegen. Is wel heel ander voorbeeld maar … wil er eigenlijk mee zeggen dat als je hem er mee groot brengt dat het dan minder verwarring brengt dan wanneer je zoiets bewust verzwijgt.
Sterkte … want makkelijk is het niet.
vertel het gelijk aub op een manier die hij begrijpt ik kwam er op mijn 15 pas achter en dat heeft veel kapot gemaakt als ik jou was zou ik een foto als je die hebt aan hem geven en dan vertellen kijk dit is jou papa en die woont heel ver weg en dan vertellen dat jou vriend niet zijn echte papa is maar wel van hem houd en dat hij graag zijn papa wilt zijn
ik hoop dat je hier iets aan hebt
groetjes
ik heb pas na 30 jaar gehoord dat mijn vader niet mijn biologische vader is…
Dat komt hard aan!
Dus inderdaad vanaf het begin gelijk vertellen.
En meral wat vind je van de gedachten van de ikkebenners? Moeilijk hé. Vooral omdat je vriend en je ouders het eigenlijk juist afweren. Toch geef jezelf in je verhaal al aan dat je het hier niet helemaal mee eens ben en dat het je geen goed gevoel geeft. Daarom… zou ik zeggen volg je eigen gevoel. Daar krijg je nooit spijt van! Heel moeilijk hoor… want kan me voorstellen dat er allerlei gedachten door je hoofd cirkelen van straks wil hij naar zijn vader gaan zoeken? Wat dan? Had ik het niet moeten zeggen of…
Maar het bewijs is wel een beetje aangegeven volgens mij dat je hoe langer je ermee wacht hoe moeilijker het is. En (klinkt stom) maar als je hem er mee groot brengt dan taalt hij misschien helemaal niet naar zijn eigen vader maar ziet hij duidelijk jouw vriend als zijn vader! Dat gun ik jouw en jullie dat hij dit op die manier mag ervaren. Maar … wacht dus niet te lang ermee. Verwacht van het ‘1e gesprekje’ waarin je het hem verteld ook niet teveel. Misschien gaat hij je heel veel vragen, misschien interreseerd het hem helemaal niks en lijkt het alsof hij je niet begrijpt. Laat hem dan maar even zijn gang gaan maar kom er later (paar dagen) wel weer op terug.
Sterkte hoor!
Gewijzigd door - mini-boy op 13 Oct 2009 14:46:20
Bedankt voor jullie reactie allemaal,
Eigenlijk zegt iedereen hetzelfde:nu al vertellen.
Ik denk zelf ook dat dat gewoon het beste is.
Alleen nu denk ik wel dat ik er woorden met mijn vriend over ga krijgen,omdat we afgesproken hadden dat we het zouden vertellen als hij 8 jaar is.
Ik stond daar al niet helemaal achter maar hij wou het eerst pas vertellen als hij pas 18 is.
Daar was ik het dus heeeeeeeeeelemaal niet mee eens.
En hebben we afgesproken met zijn 8e jaar.
Maar toch zat het mij niet lekker,en was ik bang dat mijn zoontje er problemen mee krijgt als we het dan pas vertellen.
Vandaar dat het mij zo bezig houdt de laatste tijd.
Ik weet nu zeker dat ik het mijn zoontje snel ga vertellen.
Nu alleen nog met mijn vriend erover hebben{die zal niet blij zijn}
Hoe denken jullie dat het het beste is om het mijn zoontje te vertellen.En moet ik hem al een foto laten zien,of wachten tot hij het zelf vraag.
En hoe vaak moet je dat even aanhalen,zodat het niet verwaterd.
Waar ik ook een beetje bang voor ben is dat als hij wat ouder is zijn echte vader wilt zien.
Maar dat kan gewoon niet,want ik ben bij mij ex weggevlugd,anders had ik mijn zoontje nooit meegekregen.
En hij kan hem gewoon niet zien,omdat ik dan kans heb dat mijn ex mijn zoontje ontvoerd.
Dan moet hij toch echt wachten tot hij 18 is.
Pppfff moeilijk allemaal hoor,
Zoek hierover wat achtergrondinformatie op internet en dan vooral over de gevolgen als je het pas op latere leeftijd vertelt; daar word je vriend vast niet blij van, dus dan overtuig je hem misschien echt om het nu al te vertellen.
Verder is mijn tip: pak een foto van papa erbij, vertel hem dat dit zijn echte papa is die in Turkije woont en dat jouw vriend de papa is die dagelijks voor hem zorgt. Z’n echte papa ziet hij niet, want hij woont te ver weg, maar bestaat dus wel. En dan die foto bijvoorbeeld op een plek in zijn slaapkamer leggen waar hij er zelf bij kan en dan laten rusten. Je moet je voorbereiden op een heel makkelijk gesprek, waarbij hij het aanhoort en 1 minuut later al weer vrolijk wil spelen. Wedden dat het voor jou spannender is dan voor hem? Als je die foto binnen z’n bereik laat liggen, zal 'ie er op zeker moment zelf wel weer eens over beginnen en naarmate hij ouder wordt krijg je meer vragen van hem. Eén ding: praat nooit negatief over zijn echte papa, want dat is heel moeilijk voor hem. Blijf neutraal.
Succes!
Groetjes,
M
Ik zou hem nu nog niet vertellen dat ie zijn eigen vader niet zien kan. Dat snapt hij niet. Dat is ook veel te verwarrend voor hem. Als hij de leeftijd bereikt dat hij zijn vader wil zien en dit aangeeft is hij ook oud genoeg om aan te horen dat dit niet kan. Ik zeg niet dat hij het begrijpen kan want hij heeft natuurlijk in zijn hoofd dat hij zijn vader wil zien. Leg hem uit dat dit pas kan als hij 18 is. In zijn eentje kan hij toch niet eerder weg. Wees wel eerlijk tegen hem. Maak het niet mooier, maar ook niet erger dan dat het is.
Mijn moeder is toen ik oud genoeg was om het te kunnen begrijpen ook eerlijk geweest waarom ze bij mijn vader weggegaan is. En ik heb ook pas later aan mijn broertje verteld waarom zijn vader en ik niet overweg konden. Overigens weet mijn broertje niet alles en dat kan ook niet, maar dat heeft een andere reden. Mijn broertje zou dat psygisch niet aankunnen.
En je vriend, sorry dat ik het zo zeg, heeft hier even niks over te zeggen. Jij bent zijn biologische moeder en ik snap best dat hij heel goed voor hem zorgt, maar ik denk (ik ken hem niet, maar ik ken wel mannen) dat hij bang is dat als hij het eerder weet hij hem misschien afwijst als vader. Dat hij inderdaad naar zijn eigen pappa wil. Maar dat gebeurd eerder als je nu niet eerlijk bent.
Groetjes,
Michèle
MIHCHELE:
Je hebt helemaal gelijk wat mijn vriend betreft.
Die is ook echt bang dat mijn zoontje hem nu al afwijst.
En hij wil het liefst over alles zwijgen wat maar met zijn echte vader te maken heeft.Hij wil er geen woord over horen.
Hij is daar al zeg ik het zelf heel erg dwars in,En wil de realiteit niet inzien.
Ook omdat mijn vriend het gevoel heb dat hij de vader is van mijn zoontje,omdat hij al bij ons kwam toen mijn zoontje net 1 jaar was.En die band heel sterk voor hem voelt.
Voor je vriend heel begrijpelijk en logisch. Je voelt wel de verantwoording voor je kindje die eigenlijk niet je echte kindje is. Ook is het heel mooi en dankbaar dat je vriend hem wel als zijn zoontje ziet, en bang is dat dit ooit verbroken wordt. Daarom des te meer belangrijk om het je vriend ook duidelijk te maken dat als je wacht … je zeker weet dat het vertrouwen in deze hollandse papa beschadigd is… want hij vertrouwde deze papa en nu is dit niet zijn papa … Snap je wat ik bedoel?
Laat je vriend anders deze topic lezen!? En als hij vragen heeft kan hij ze ook gewoon stellen hoor… er zitten hier op dit gebied ervaren mensen genoeg dacht ik zo.
Sterkte!
een vader zijn betekend niet het verwekken van het kind maar er voor zorgen liefde geven tijd en aandacht zorgen voor het kind als hij ziek is bijstaan in moeilijke en leuke tijden dat is een vader. vader zijn houd niet op bij het verwekken van probeer dat duidelijk te maken aan je vriend
groetjes
ja ik denk wel dat hij op een gegeven moment zijn echte vader wilt gaan zoeken en laat hem dan weten dat je achter hem staat en hem zal steunen maar dat je wilt dat hij wacht totdat hij 18 jaar is dan zal hij het gevoel krijgen dat hij jou en je vriend niet veraad en en dat het gewoon mag dat jullie niet boos op hem zullen zijn en dat hij er recht op heeft om te weten waar hij vandaan komt als je dit gewoon op een zo luchtig mogelijke manier bespreekt word het voor hem ook allemaal veel gemakkelijker te verwerken hij zal zich dan niet tegen je vriend gaan keren omdat hij gewoon altijd heeft geweten dat hij zijn biologische vader dan wel niet is maar wel gedaan heeft wat een vader hoort te doen, geloof me ik spreek uit ervaring had graag gewild dat het bij mij zo verlopen was maar helaas
op een gegeven moment zal hij ook graag willen weten waarom je niet meer met zijn papa woont vertel hem dan gewoon hoe het echt zit wind er geen doekjes om (natuurlijk wel op een manier die dan bij zijn leeftijd past)
het zal er in iedergeval niet makkelijker worden als je langer wacht hoe eerder je het vertelt hoe luchtiger hij er mee om kan gaan en hoe makkelijker het word om je vriend als zijn vader te blijven zien ook in de pubertijd straks
ik hoop dat je er iets aan hebt
groetjes
Wat mini-boy zegt is waar. Elke idioot kan een kind verwekken, maar een vader zijn is iets heel anders. Maar dit rekken kan je zoontje schade en de relatie die hij met je vriend heeft. Vergeet niet het hart van een peuter kan heel veel vergeven, dat van een tiener niet.
Groetjes,
Michèle
Och wat een moeilijke situatie.
ik sluit me bij mijn voorgangers aan, probeer het hem te vertellen in zijn eigen kinder taal.
en dat idee van een foto, vind ik een heel goed idee, dan vertel je dat dat zijn biologische vader is, en heeeeeeel ver weg woont.
en dat je vriend zijn papa is, die elke dag voor hem zorgt.
Groetjes Marianne mama van Ruben
