hoi meiden,
Ik kom niet veel op het forum maar lees wel vaak mee. Wil mijn dilemma toch ook aan jullie voorleggen. Mijn dochter is nu 2,5. Moeizame start door medische problemen en nu is het echt genieten. Ik werk twee dagen thuis en dan gaat ze naar de creche. Altijd met een dikke pruillip als ik wegga. Dat is niet leuk en ik twijfel altijd of ik er goed aan doe om haar weg te brengen. Maar de leidsters zeggen altijd dat ze genoten heeft en het goed voor haar is.
Ik ga ongeveer een keer in de week spelen bij andere kinderen en ook dat is niet altijd makkelijk. Ze is snel pieperig als er iets niet gaat zoals ze wil en gaat snel duwen of houd een kindje net even te lang vast. Dus ik ben vaak aan het corrigeren wat ik al vervelend vind omdat ik het idee heb dat als een ander kindje iets doet, daar niks van gezegd wordt. Ze krijgt zo snel een stempel van ’ vervelend kind’, terwijl ze ook heel erg lief kan zijn en is als ze alleen met mij is. Maar ze moet het ook leren.
Maar dan komt het, ik voel altijd of ik faal, in de opvoeding, in genoeg aandacht geven ( die ze waarschijnlijk teveel krijgt door mijn schuldgevoel omdat ze al twee dagen weg is). Schuldgevoel als een vriendin met me afspreekt en ik haar even twee uurtjes naar oma breng, etc etc. Wie herkent dit ook en hoe ga je ermee om??? Ik wil een powermama zijn maar juist daar faal ik dan weer in voor mijn gevoel!
Waarom altijd die onzekerheid
Ik denk dat dat schuldgevoel een beetje moeder-/vrouweigen is. Loslaten! Makkelijk gezegd natuurlijk, maar je kan nou eenmaal geen perfecte moeder, vrouw, vriendin, etc. zijn. Je hebt nou eenmaal je werk, je hobby’s, je relatie en bovenal je kind en al die dingen hebben je aandacht nodig. Zolang alles in balans is, lijkt mij een schuldgevoel niet nodig.
Heb je al eens goed gekeken hoe je dochtertje zich gedraagt als je haar ophaalt van het kdv? Is ze leuk aan het spelen en wekt ze de indruk het naar haar zin te hebben? Dan zou ik inderdaad zonder meer aannemen dat wat de leidsters zeggen klopt, dat ze het er leuk heeft. En ook dan is jouw schuldgevoel niet nodig. Probeer het te zien als een goede voorbereiding op school en als nuttig voor haar sociale ontwikkeling.
En wat jij beschrijft over hoe zij zich gedraagt tijdens het spelen met andere kindjes: de leeftijd, haar temperament, etc. Dat wordt vanzelf anders, ze moet natuurlijk nog gewoon leren hoe je met anderen omgaat. En probeer niet alles te corrigeren wat je ziet gebeuren; kinderen kunnen heel veel dingen onderling prima oplossen, ook goed voor haar zelfvertrouwen. Tenzij ze natuurlijk een dikke pets verkoopt en jij dat ziet gebeuren, dan moet je wel ingrijpen.
Groetjes,
M
“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”
hoi M,
Ik vind je onderschrift geweldig! Leuk om je reactie te lezen. Het zijn van die dagen dat het gevoel boven komt borrelen. Ik ben best wel een moeder die veel met haar kind doet, omdat ik dat zelf ook leuk vind. Als ik haar haal van de creche is ze heel enthousiast en krijg ik een dikke dikke knuffel. En heeft ze lief gespeeld ( ze kan het wel)! Dus het gevoel komt echt bij mezelf vandaan. Maar ik vind het wel fijn te horen dat het erbij kan horen.
En het spelen met andere kinderen, ja, temperament heeft ze… en vind ik op zich heel fijn. Denk dat ik dat perfectionisme van mezelf ook van haar verwacht, niet helemaal eerlijk maar ja, we werken eraan!
Groetjes en bedankt voor je reactie!