mijn bevallings verhaal en hoe je in ons ziekenhuis behandeld word.
Ik was 6 september 2003 uitgerekend, alles was al klaar, het bed stond al weken op klossen en de babykamer was ready for takeoff. Ik had mezelf voorgenomen om lekker thuis te bevallen in mijn eigen omgeving en met me eigen spullen.
Maar helaas na 41 weken zwangerschhap was er nog steeds niets. Na eerst weer naar de verloskundige geweest te zijn en gestript, werd het nog steeds niets opgang gebracht. In de 41 ste week moest ik om de dag naar het ziekenhuis om een CTG te laten maken. Voor vrouwen die dat nog nooit meegemaakt hebben dan lich je met een band om je buik in een kamertje een half uur te luisteren naar het hartje van je kind en er word dan een uitdraai van gemaakt. NA steeds om de dag naar het ziekenhuis te zijn geweest, mocht ik aan het eind van de week op bezoek bij de gynecoloog die mij nogmaals stripte en me een briefje gaf waarop ston dat ik als het het weekend van de 20/21 september niet zou komen ik ingeleid zou worden op maandag 22 september. Maar ik moest nog wel even om de dag komen voor een CTG.
In de nacht van zaterdag op zondag braken spontaan mijn vliezen, maar zoals we al verwacht hadden, had de baby gepoept in het vruchtwater. Na contact te hebben opgenomen met de verloskundige, want zou het doorzetten zou ik als nog thuis kunnen bevallen. Maar helaas het zette niet door.Dus wij zondag weer naar het ziekenhuis we dachten voor nogmaals een CTg maar eenmaal aangekomen op de 5 verdieping mocht ik gelijk de verloskamer binnen en daar hing al een infuus klaar om alles op te wekken. Dus lag ik daar vanaf 11.20 aangesloten op een infuus. In het begin was het nog wel te doen, mijn weeen waren nog niet zo krachtig dus werd het infuus per half uur hoger gezet. Helaas stond het op een gegeven moment zo hoog dat ik een weeenstorm kreeg en dus het bijna niet weg kon puffen. Rond half 5 had ik 5 cm ontsluiting, en toen kwam een assistent me leuk vertellen dat ik moest rekenen op 1 cm per uur. Daar word je dus niet vrolijk van. Mijn vriend ook niet want elke keer als ik een hevige wee had kneep ik zijn vingers fijn.
Na 1 1/2 uur had ik zulke sterke persweeen dat ik moeite had om niet mee te persen. Elke keer als ik een wee had viel tot overmaat van ramp ook nog eens de hartslag van de baby weg. Op een gegeven moment was mijn vriend het zo zat dat hij op de alarmbel drukte toen de assistente kwam en me zo zag ging ze toch maar even vragen of er iemand even bij kon komen om een binnenwaards onderzoek te doen. Toen de gynecoloog kwam werd er geconstateerd dat ik al geruime tijd volledige ontsluiting had.
NA 36 minuten persen en een knip later kwam onze zoon Rick Anthony ter wereld. Ik was zo blij dat ik de gynecoloog en diens assistent niet eens de kans gaf hem uit te zuigen ik wilde hem als eerste zien. Nadat alles goed was moest ik gehecht worden, de arts die dat deed was niet echt goed erin, zo deed ze veel zonder verdoving en bleek dat ze de hechtingen niet goed vast geknoopt had. Toen ze erachter kwam dat ze nog een stuk moest hechten pakte ze een spray om me te verdoven, helaas was dit op alcoholbasis dus dat prikte en brande als een gek.
Mijn ervaring daarna was wel goed gelukkig ik lag op een 3 persoonskamer helemaal alleen met mijn zoon naast me. Ik werd echt vertroeteld daar. Maar ik was wel blij dat ik de volgende ochtend lekker naar huis mocht.