Zit een beetje in een dipje de laatste tijd. De laatste keer dat ik nog één van m’n vrienden gezien heb, is al geleden van januari…
Nu zijn wij de enigen in de vriendenkring die al kinderen hebben, dus onze levens zijn echt totaal verschillend geworden.
En je zou denken dat wij diegenen zijn die geen tijd hebben om af te spreken, omdat we kindjes hebben, maar het omgekeerde is waar! Wij hebben in principe elke dag tijd, omdat dan één van ons thuis kan blijven bij de kindjes. Het zijn echter onze vrienden die geen tijd hebben. Die hebben hun leven zo volgepland ineens met bv danscursussen enzo, zodat ze meestal maar één avond in de week vrij zijn, en dan liever thuis in de zetel liggen, dan af te spreken om iets leuks te doen.
En aangezien ze dan ook nog eens bij hun ouders wonen, is het geen echte optie om bij in de zetel te gaan hangen
Ik weet nog op het einde van de zwangerschap toen bepaalde vrienden zeiden: O nee, nu gaan we elkaar toch nog zien hé?
En ik zei dan: Wat minder dan vroeger, maar zal nog wel tijd kunnen vrijmaken.
En nu is het gewoon helemaal omgedraaid! Ik heb bij wijze van spreken alle tijd van de wereld, maar zij hebben nooit tijd…
Soms kan ik mij er echt boos in maken en dan zeg ik tegen m’n man: Wacht maar, binnen enkele jaren als ze zelf kinderen hebben en dan ineens terug met ons willen omgaan, dan hoeft het voor mij ook niet meer hoor…
Maar meestal maakt het mij gewoon verdrietig.
Nog mama’s die ineens hun vrienden niet, of niet vaak meer zien?
