Ik was vanmiddag in de stad met Morgan om te winkelen en net voor we naar huis zouden gaan begon de parade van verteranendag. Ik heb er met morgan naar staan kijken. Mijn stiefvader en zijn twee zonen veteraan dus ik heb er een ander gevoel bij denk ik. Zij zijn uitgezonden naar gebieden die je liever niet ziet en daar heb ik veel respect voor ook al is het je eigen keuze. En ineens schoot ik vol. De WOII veteranen kwamen voorbij en ik realiseerde me ineens dat zonder deze mannen, toen heel jonge jongens, Morgan en ik daar niet eens zo vrij en vrolijk hadden gestaan misschien, Dat wij nooit het gevoel van een eigen mening zouden hebben en nooit een recht zouden hebben misschien. Er stond een oude dame naast me die zag dat ik huilde en ze vroeg me wat er was en ik zie hetzelfde tegen haar als ik nu typ. Ze zei dat ze wilde dat er meer jeugd zoals ik was die er zo over dacht. Dan zou er meer respect en vrede in iedergeval in nederland zijn. Ik wist niet dat ik de generatie van 60 jaar geleden nog zo dankbaar zou zijn.
Groetjes,
Michèle
