J (2001) was sinds de vakantie een beetje sippig. Eerst wijtten we het aan het feit dat ik 2 weken daarvoor hem de hele dag door aandacht had gegeven (M (2003) was immers ziek en lag in bed) en dat ie ontwenningsverschijnselen had. Ook ruilen ze op de peuterspeelzaal af en toe kleine kleuters en grote peuters om, dus misschien lag het daar ook wel aan. Maar omdat ie elke vorm van zuivel leek te weigeren (hij eet nu weer yoghurt, helaas de yoghurt met sinaasappelsapshake vond ie niks), begonnen we aan gezondheidsredenen te denken, misschien was ie moe van vitamine tekort (hoewel we voor de rest voor juiste variatie van zijn eten zorgen en op de voedingsschijven letten). Hij vond ook niks leuk, als we vroegen hoe het op de psz of bij oma was.
Maar we denken toch dat het een soort jaloezie is. Dus ik probeer wat meer quality-time met hem door te brengen en het gaat inderdaad een stuk beter. Hij lacht weer vaker, praat weer normaal i.p.v. piepen, vond het al weer leuk op de peuterspeelzaal.
Dus vanmiddag weer wat quality-time met hem doorgebracht, even naar de stad, spijkerbroekjes (ideaal van Scapino, met alleen elastiek want die met knopen zitten bij M te strak om zijn buik en bij J zakken ze allemaal af) kopen en omdat ie zo lief was, had ik ook een paar autootjes voor hem gekocht.
Kwam ik thuis, zegt G dat ik hem teveel verwen en dat dat niet goed zal gaan. En hij was heel serious. Ik schrok er best wel van, want het laatste wat ik wil doen, is mijn kind verzieken. Ik was me van geen kwaad bewust, het was maar een kleinigheid, hoewel J natuurlijk de waarde van dure en kleine kadootjes niet kent.
Geven jullie ook wel eens zomaar tussendoor nieuw speelgoed aan jullie kinderen of ben ik inderdaad aan het verwennen?
Gewijzigd door - SeeSeeEm op 12 Nov 2007 22:50:08