Ja, ben ik weer!
Onze jongste dochter was ook zo superverlegen. Achteraf is het ook onzekerheid geweest. Zodra iemand haar maar aansprak klapte ze dicht. Kwam er niks meer uit.
Thuis gezellig en vrolijk en als er dan iemand binnenkwam die ze niet (goed) kende, dan kwam er geen geluid meer uit en kroop ze figuurlijk, maar zelfs soms ook letterlijk weg.
Als we naar een feestje gingen en de jarige moest gefeliciteerd worden, deed ze dat gewoon niet. Als ze zich voor moest stellen aan mensen die ze nog niet kende, dan gaf ze niet eens een hand.
We wisten soms niet waar we het zoeken moesten, dachten dat het nooit over zou gaan.
De start op de peuterspeelzaal was ook erg moeizaam. Altijd huilen als ik wegging, altijd tig keer vragen of ik haar echt weer op kwam halen. Ze had het daar de eerste maanden gewoon echt niet naar haar zin, was doodongelukkig. Uiteindelijk ging het wat beter.
De start op school ging ook moeizaam. Zo moeizaam zelfs dat de juf voorstelde om even tijdelijk terug te gaan naar halve dagen ipv hele dagen. Beter halve dagen dat ze het leuk heeft, dan hele dagen vol blijven houden en dat het kind alleen maar ongelukkiger werd.
Achteraf is die verlegenheid denk ik veroorzaakt door onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen. Heel langzaam is het over gegaan en inmiddels is ze een opener persoonlijkheid die wel zelf tegen mensen durft te praten en die wel antwoord geeft als mensen haar iets vragen. Die zich wel voorstelt aan mensen die ze nog niet kent en die wel jarigen feliciteerd.
Ze durft inmiddels zelf dingen te vragen in winkels etc.
Vindt jouw dochtertje telefoneren ook zo’n ramp? We kregen hier de jongste nooit zover dat ze zelf bijv. opa en oma opbelde (en die kent ze toch heel goed!) of dat ze aan de telefoon kwam als wij opa en oma aan de lijn hadden.
Op haar 3e verjaardag zat mijn man voor zijn werk in Amerika en hij belde op om haar te feliciteren. Mooi dat ze niet aan de telefoon kwam in eerste instantie.
Pas sinds een jaar of 2 (ze is nu 9) is ze wat makkelijker als het om telefoneren gaat, durft ze zelf te bellen en neemt ze zelfs de telefoon op als er gebeld wordt. Maar een paar jaar geleden, als dan de telefoon ging en zij was de enige die in de buurt was of die in staat was om op te nemen, dan liet ze hem gewoon gaan.
Ik heb geen gouden tips, behalve: niet teveel pushen, dat maakt haar alleen maar onzekerder. En verder wel op een gewone manier blijven proberen. Dus elke keer op een verjaardag wel een poging doen om de jarige te laten feliciteren etc. Wel blijven proberen of ze antwoord geeft als anderen belangstellend iets aan haar vragen.
Niet opgeven, maar ook niet dwingen. Het kan in elk geval wel degelijk vanzelf goedkomen, zie mijn jongste dochter!
Hou je ons op de hoogte?
Groetekes, Sje
