Verlatingsangst bij slapen

#1

Hoi allemaal,

Ik kon niet zo snel iets vinden over mijn vraag in het forum, vandaar dat ik hem stel.

Mijn dochtertje wil niet dat we haar kamertje verlaten als ze moet gaan slapen. Ze krijst dan helemaal overstuur de boel bij elkaar. Ook als ze wakker wordt door het dromen (wat een paar keer per nacht/overdags gebeurt) en ik/mijn man haar troost dan wil ze niet dat we de kamer uit gaan.
Nu had mijn zoontje die periode (verlatingsangst?) ook rond die leeftijd maar in veel mindere heftige mate dan mijn dochtertje.

We proberen, door even bij haar te blijven op de kamer, haar weer te laten slapen maar soms lukt dat niet. Vooral 's nachts en 's ochtends vroeg als je zelf graag wilt slapen is het ellendig om een hele lange tijd bezig te zijn om haar weer in slaap te krijgen.

Het begint me nu een beetje op te breken (ik ben meestal de pineut omdat mijn man heel diep slaapt en ik dan heel lang bezig ben om hem het bed uit te krijgen) en nu vroeg ik mij af of jullie tips hebben.
We proberen dus door even bij haar te blijven (meestal 10 min. als ze weer in slaap valt). We hebben ook al geprobeerd om om de 5 min. naar haar toe te gaan maar zodra je haar kamertje verlaat begint het gekrijs weer.

HELP

Groetjes,
Rosanne

#2

Nog even ter aanvulling.

We hebben een vast bedritueel met boekje lezen en zo.
Ze heeft een nachtlampje.
Rommelen op de gang zodat ze hoort dat ik er ben heb ik ook al geprobeerd.
Ze is overgegaan van 2 naar 1 slaapje dus ze moet echt wel moe zijn.

Ze is gewoon echt bang dat we weg gaan.

(bedankt nogmaals!)

#3

Ik denk dat je der toch gewoon even moet laten krijsen anders gaat ze 's nachts nooit meer alleen slapen. is heel moeilijk hoor ben de eerste om dat toe te geven maar wel beste resultaat

Liefs Michelle

Lilypie - Personal pictureLilypie

Lilypie - Personal pictureLilypie

#4

Hoe moeilijk ook, laten krijsen en elke tien minuten even laten zien dat je er nog bent. Aai over de bol, muziekje aan en weer weggaan bijvoorbeeld. Niet te lang blijven hangen, niet kletsen en het leuk maken, gewoon even jezelf laten zien. Ik denk dat als je doorzet, dat het dan met een paar dagen stukken beter gaat. En niet bij je in bed nemen, hoe verleidelijk ook. Duurt nog langer om dat weer af te leren…

Groetjes!

Lilypie Tweede Ticker

#5

Hoi hoi

ik ken 't hoor. Jens was ook altijd helemaal in paniek als hij wakker werd en ging dan kijken of papa er was. Mama is er altijd wel, dus dat geloofde hij wel, 't was papa die wel eens periodes weg was (militair), dus daar kon hij niet van op aan.

Ook wij hebben behoorlijk lopen zoeken naar iets wat hielp, en uiteindelijk hebben picto’s geholpen. Weet niet of je dat kent van de psz of kdv, maar dan maak je gewoon een schema met plaatjes, en daaronder dan een fotootje van mama/papa als die bij het onderdeel van de dag erbij is.

Hoe moet ik dat uitleggen… Ik heb een 7-tal plaatjes naast elkaar: jens slapen (nacht), jens spelen, jens eten, jens slapen (middag), jens spelen, jens warm eten, jens slapen (nacht).
En daaronder heb ik bij de plaatjes van Jens slapen (nacht) en Jens warm eten, een fotootje gedaan van papa, zodat ik hem kon duidelijk maken dat papa thuis was als hij sliep en ook bij het warme eten.
Zodoende werd het voor hem voorspelbaar en vertrouwde hij er steeds meer op dat papa dan idd ook thuis was.

Misschien heb je er wat aan.

Lilypie 3rd Birthday Ticker
Lilypie 1st Birthday Ticker

#6
quote:
Nog even ter aanvulling.

We hebben een vast bedritueel met boekje lezen en zo.
Ze heeft een nachtlampje.
Rommelen op de gang zodat ze hoort dat ik er ben heb ik ook al geprobeerd.
Ze is overgegaan van 2 naar 1 slaapje dus ze moet echt wel moe zijn.

Ze is gewoon echt bang dat we weg gaan.

(bedankt nogmaals!)

Hoe oud is deze kleine meid nu?

M.

#7

Hoi,

Hebben wij ook gehad met onze dochter toen ze 2 jaar was. (nu 3)
Van alles geprobeerd: even rommelen op de overloop, aai over de bol en weer weggaan en om de 10 min. weer heen.
Niks hielp eigenlijk.
Op een gegeven moment hebben we haar gewoon laten doen. Duurde eerst een uur voor dat ze sliep en dat een paar dagen achter elkaar.
Vonden het vreselijk om haar te horen huilen, maar we wisten gewoon dat er niks aan de hand was. Schone luier, buikje vol, lekker gewassen, boekje gelezen, slaapliedje gezongen, knuffelen en muzieknijntje aangezet.
Dus er kon gewoon niks zijn. Ja inderdaad verlatingsangst.
Na een paar dagen werd het minder en met een week of 2 was het over en ging ze gelijk slapen.
Niet aan toe geven want dan weten ze snel dat je wel weer komt.
Wij hebben een tree op de trap en die kraakt en zodra ze dat hoorde was het stil.
Wat een deugniet he?! hahaha!

Groetjes Lisan.

#8

hoi

ik hb het met mijn oudste zoon beleefd toen hij 2 was,ik werd er gek en radeloos van
uiteindelijk het cb gebeld,die zeiden:gewoon laten huilen,hij gaat vanzelf slapen,als je steeds heen gaat heeft hij je aandacht en zal hij steeds harder gaan huilen.
Hij ging vervolgens ook steeds uit bed,en alhoewel ik er geen voorstander van ben heb ik voor een korte tijd een haakje op de deur gemaakt
uiteindelijk ging hij voor de deur liggen slapen.
Na 3 avonden volhouden was het krijsen en huilen bij het weggaan verleden tijd

gr diana