Verdriet, het overkomt je, telkens weer en weer en weer en…
Dit wordt niet een leuk stukje. Laat ik dat maar als eerste zeggen, wees gewaarschuwd.
Maandagochtend, ging ik nietsvermoedend naar de psz van Veronica, in een heel goed humeur, ondanks, dat het nog vroeg was. We zouden namelijk allemaal voorgelezen worden, óók de ouders dit keer. Uiteraard hadden we daar zin in. Lucas in de wagen.
Helaas, ging dat fijne humeurtje al snel omslaan in verdriet en ongeloof... De moeder, van mijn a.s. schoonzoon (althans, hij en Veronica verkondigen telkens te zullen trouwen, ik neem het maar serieus...), is zondagnacht bevallen, van een overleden zoontje. 27 weken, bijna 900 gram en 37 cm. Pracht foto gezien, van het mooie kereltje. Maar jongens, wat een ellende... Ze wonen schuin tegenover mij en ik heb een mooie brief aan ze geschreven. Een songtekst er in gezet en natuurlijk hulp aangeboden.
Veronica snapte best, wat we gingen doen. Terwijl we er heen liepen, zei ze ineens, een beetje verdrietig en bedrukt:"....zijn broertje leeft niet meer he? En dat is heel zielig voor hem en zijn moeder he? En wordt hij nu echt nooit meer beter?", och och, dat doet pijn, als je meisje zulke vragen heeft. "Nee, lieverd, nu wordt hij nooit meer beter. Maar misschien is hij wel een hele mooie ster, die heeeeeeel mooi straalt, als jij op bedje ligt...", ik wist ook niet goed, wat ik anders moest zeggen, ze vond het wel een goed antwoord in ieder geval. Ze glimlachte er tenminste bij.. Zelf heb ik met tranen in mijn ogen, die brief door de bus gedaan.
Iedere keer weer, wilden we samen afspreken, om koffie te gaan drinken, maar het kwam er telkens niet van. Dus stonden we telkens maar buiten te kletsen. Ook gezellig hoor, daar niet van. En met de baby ging alles prima. Ontzettend vaak, heb ik naar de baby gevraagd, ze zou mijn oude babyspullen krijgen..
En als ze nou de eerste is, waar ik een kaartje naar toe moest sturen, omdat er een kindje overleden was, maar dit is, in anderhalf jaar tijd, al het 3e kaartje (en dan tel ik niet eens herdenkingskaartjes mee....)... Hoe kán dat nou toch he? Zo enorm oneerlijk...
Nu wist ik al, heel erg goed, hoeveel geluk ik heb met mijn kinderen en daar heb ik eigenlijk geen verdrietige verhalen voor nodig. Maar met zulk nieuws, ja dan heb je het even slecht en kus je je kinderen nog meer. Het geluk met mijn jongste.. Op zulke momenten komt het ook bij mij weer naar boven en dan huil ik zachtjes voor mijn zoon en hij zit dan stilletjes bij me, alsof hij het snapt.
En vandaag, is zomaar mijn Jack Russel Daisy overleden. Bah. Ze was al oud, ze was 17 jaar, we wisten dat het ging gebeuren, het grote afscheid was al genomen, al lang geleden. Het laatste jaar woonde (wij zeggen Logeren) ze bij mijn broer, omdat ze veel moeite met alles kreeg en de kinderen waren veel te druk voor haar. Onze andere hond was te jong en dat was wel eens vechten samen, wat zij altijd moest afleggen (maar dat niet zomaar deed natuurlijk!). Mijn broer wilde graag voor dr zorgen en zo bleef ze toch nog van ons... Tja...niet leuk. Ook al, is het verlies van een kind 1000 maal erger, dit deed toch best ff pijn en het gevoel van:"Alles sterft om mij heen..", was vandaag wel ff aanwezig hoor.
Nou met een allerlaatste zin, die in mij opkwam, toen ik die brief schreef, voor de moeder, van het mooie sterrenmannetje, neem ik weer ff afscheid...tot de volgende collumn natuurlijk, die vast een stuk vrolijker zal zijn!
Als tranen stoppen, huilt het hart verder...
Monique