Verbaasd na docu

#1

Gisteravond was er niet veel op tv en we zatten een beetje te zappen en we stuitte op een docu van een britse documaker die in Amerika (pitsburg) op zoek ging naar hoeveel kinderen er eigenlijk op medicatie zaten en wat de gevolgen ervan waren.

Ik heb met ongeloof zitten kijken naar het aantal kinderen (maar overigens ook volwassenen) er daar aan medicatie zitten, en dan geen asperines van 20 mg zeg maar. Nee zware drogerende middelen die kinderen totaal uit hun normale doen halen.
Hij had gesprekken met een arts die ook aangaf dat in sommige gevallen het ook wel makkelijker was om de kinderen te mediceren omdat dat ouders dan minder consequent hoefde te zijn en het leven zo voor iedereen makkelijker werd.

Wij hebben met gruwel zitten kijken naar een gezin dat maar bleef roepen dat hun kind suicidaal was en onhandelbaar en als je de documaker alleen met hem zag was het gewoon een puber. wel een die extreem intiligent was dat merkte je zo, maar die totaal niet begrepen werd door zijn ouders. Ze gaven later ook toe dat de medicatie wel makkelijk was. Overigens zat dat hele gezien aan de medicijnen zelfs de hond.

En een meisje die hadden ze een dag van de medicatie afgehaald om te kijken wat er gebeurde. Ze kreeg zoveel dat ze spontaan ontwenningsverschijnselen kreeg. Haar broer die dezelfde vrom van adhd had was er mee gestopt omdat ie niet meer als zombie wilde leven en deed het alleen maar zeer om zijn zusje zo te zien.

Maar de artsen zijn nog steeds een soort god in die kringen dus de kinderen hebben niks te vertellen en de ouders slikken alles.

Wij weten dat er echt wel kinderen zijn die medicijnen moeten hebben en dat dat soms ook de beste oplossing is, maar hoe wij ook fitten op ons zorgsysteem, ik ben blij dat ze niet zo makkelijk toegeven met poeders en pillen.

Groetjes,

Michèle

#2

Wij hebben het laatste deel ook gezien. Louis Theroux heeft altijd wel heel indrukwekkende documentaires vind ik.

Dat jongetje die zogenaamd suicidaal zou zijn, mankeerde wel het een en ander volgens ons hoor. WAt Louis ook al zei: Asperger zat er wel in. Waarom hij aan de antipsychose middelen zat, was ons niet helemaal duidelijk, maar ik dacht dat dat misschien kwam doordat we niet alles hadden gezien.

Mijn man heeft behoorlijk adhd en heel zijn jeugd zonder ritalin doorgebracht. Toen hij 24 ofzo was, heeft hij zich laten diagnostiseren en heeft toen een tijdje ritalin gebruikt. Hij wordt er wel rustiger en ordelijker van, maar als je volwassen bent, ben je je ook meer bewust van de bijwerkingen. Zo was hij elke avond tegen het depressieve aan en werden zijn gevoelens verder over de dag afgevlakt. Na een aantal maanden besloten om te stoppen met de medicatie. Nou ken ik ook gevallen waarbij kinderen echt erg opknappen door medicijnen en eindelijk zichzelf kunnen zijn en ook affectie kunnen laten blijken aan hun ouders. Maar dat ieder geval de aandacht verdient om als individu behandeld en onderzocht te worden, daar ben ik het helemaal mee eens!

liefs

Lilypie In verwachting Ticker

#3

Tuurlijk liske dat zeg ik ook sommige hebben het echt nodig, maar vooral die arts die toegaf dat er soms maar voorgeschreven werd om de ouders het gemakkelijker te maken in de opvoeding. Ik ben er van overtuigd dat een groot deel van die kinderen met meer aandacht en normale regels in huis een stuk beter af zijn dan met al die pillen. Enne als ik een moeder zou hebben als die hugh zou ik me ook af gaan zetten. Mijn god dat joch kan nooit iets doen of ze moest er over praten. Laat hem ook puber zijn.

Groetjes,

Michèle

#4

Wij hebben het ook gezien en voelden precies hetzelfde. Dat ene jochie was inderdaad superslim en een beetje gek in het contact, maar dat past goed bij Asperger. En voor het overige? Leek me inderdaad niet zo gek veel mis mee. Die ouders kwamen echt weird over, zelfs de hond die angstremmers slikt. Dus…

En dat meisje dat even stopte met de medicatie: wij zeiden ook tegen elkaar dat ze gewoon afkickverschijnselen had. En haar moeder: “Als ze aan de medicijnen zit is ze m’n beste vriendin en anders schreeuwt ze alleen maar tegen me.” Hallo!!! ZE IS EEN PUBER EN HOEFT JE BESTE VRIENDIN NIET TE ZIJN!!! Nou ja, wij zullen wel te slim en te nuchter zijn in dit land ofzo.

Groetjes,
M

Lilypie Third Birthday tickers

#5

Ha ha ha dat was exact onze reactie Mriek. Als je een beste vriendin wil schrijf je in voor een cusrus pottenbakken, maar douw niet je dochter vol medicijnen. Ze is een puber ze hoort je te haten.

Groetjes,

Michèle

#6

Precies Michèle Ben benieuwd of we dat nog steeds zeggen als onze kleine mormels puber zijn. “Ze horen ons te haten.” Haha!

Groetjes,
M

Lilypie Third Birthday tickers

#7

Ben benieuwd bakmamma

Groetjes,

Michèle

#8

@ Sann, ik ben het helemaal met je eens dat het heel goed is dat deze medicijnen er zijn, maar waar het de docu maker om ging en dat was wel heel duidelijk want hij had die gezinnen heel lang geobserveerd en niet een dag maar echt twee weken of langer, was dat er zo makkelijk zeker in amerika medicijnen aan kinderen voorgeschreven werden. En die arts bevstigde ook dat een kind met ouders die niet zoveel zin hadden om consequent te zijn eerder en sneller medicatie kreeg om het leven van de ouders te vergemakkelijken. Er werd niet gekeken naar de behoefte van het kind op dat moment. En die broer van het meisje die even met haar ritalin stopte had dezelfde vorm van adhd als zij (volgens de artsen en moeders) en slikte niks, maar er was niks te zien aan hem. Ja dat het een normale jongen was. En die moeder gaf ook aan dat ze met die medicatie haar beste vriendin was en dat ze leuke dingen deden die vriendinnen ook deden. Het kwam echt over dat die dochter het kreeg om moeders een sociaal leven te geven.

Ik vond het ook heel opvallend dat in alle gezinnen der op 1 na geen vader aanwezig was en volgens mij de moeders ook allemaal dik aan de pillen zaten. En daar waar pappa er wel was zaten ze allemaal aan de pillen.

Daarom zei ik ook al, de medicatie is zeker een middel dat werkt, ik wou dat mijn broertje het eerder gekregen had, maar in deze docu werd gewoon een goed beeld geschept van hoe snel en hoe makkelijk kinderen maar volgegooid werden met pillen.

Groetjes,

Michèle

#9

Sann, ik ben het met je eens hoor. Die kant probeerde ik ook te belichten in mijn reactie. In de documentaire werd trouwens niet de antipsychotica een dag gestopt, maar de ritalin.

liefs

Lilypie In verwachting Ticker

#10

ik ken en kind van 7 wat seroquel en diazepam krijgt omdat dat als enige werkt tegen adhd, ritalin werkte niet bij hem.
ik vond dat ook erg shokkerend en vroeg zijn vader (hij en zijn moeder zijn uit elkaar) of die moeder het soms anders niet aankan, want ik ken het kind vrij goed en ik heb er totaal geen moeite mee (voordat hij die medicatie krijgt) ja je merkt wel wat aan hem maar niet zo dusdanig dat ik vind dat hij dat nodig heeft.
Het kindje zei zelf ook dat hij met Ritalin beter in zijn vel zat dan met die andere pillen.
ik vind het echt niet kunnen, die moeder is zelf ook niet helemaal in orde volgens mij, en verzint de ene na de andere smoes om haar kind elders onder te brengen, en maar medicijnen schooien.
kom op zeg…

#11

ja ik heb daar ook een keer een stukkie van gezien…maar ik weet dat ik hem na een kwartier heb afgezet, vond het verschrikkelijk, zowieso ik hou niet van medicamentjes… liever nie dan wel, kijk er zijn altijd mensen die ze nodig hebben hoor,maar ik vind dat er wel erg snel naar gegrepen word…
adhd, vroeger was je gewoon druk ! of had je veel energie, nu zit er een label aan, en hoppa we gooien er pillen in,

voor pippy kwam heb ik ook ontiegelijk met mezelf geworsteld, durfde de kiet (huis) nie meer uit, na 1 bezoekje aan de huisarts… (met moeder, want alleen durfde ik de straat niet op) kreeg ik al een recept voor antidepressiva, heb ze gehaald maar nooit genomen…want je raakt eraan verslaaft, en medicamentje onderdrukken de kwaal…denk als ik er mee stop ben ik de sjaak! want wat dan ???
dus ben alles gaan doen om er vanaf te komen, therapie en een hoop zelf-hulp boeken, en je komt een heel end…

bij kids is het anders, maar dit was niet normaal !!!

#12

@ Sann ja weet ik je hebt gelijk ze zijn normaal, maar ik wist even niet hoe ik het moest uitdrukken. En wat jij zegt de medicatie moet in het belang van het kind zijn en niet de ouders maar hier was het echt andersom. Het is eigenlijk jammer dat je hem gemist hebt met het oog op dat jij wel weet hoe het is om met een kind te leven die een stoornis heeft.

Groetjes,

Michèle

#13

@ Bakmamma oh wat erg voor dat mannetje. Oke wij werken ook beide 40 uur, maar als we thuis zijn, zijn we er voor morgan. Ze gaat naar de opvang, maar om half vijf is ze thuis. En pappa en mamma zijn er als ze ons nodig heeft. Nee zo zou ik ook geen kindje willen hebben. Arm schaap.

Groetjes,

Michèle

#14

Sannn ik ben het helemaal met je eens.
Het is goed dat ze er zijn als je/of kind niet anders kan.

Maar ik ben zelf net van de antidepressiva af en dat gaat nog niet helemaal goed, ik vind medicijnen echt rotzooi, het veranderd je hele ‘‘zijn’’.
Als ik dit van te voren geweten had was ik er ook niet aan begonnen.

Ik vind het van ouders verschrikkelijk dat ze hun kind medicijnen geven vanwege gemakzucht, omdat het wel makkelijk is.
Ik vind het totaal wat anders als een kind niet lekker in zn vel zit, het op school slechter doet, niet slaapt, of zichzelf in de weg zit.
Maar dan nog zouden medicijnen voor mijn doen en zeker bij een kind een laatste redmiddel zijn denk ik.

#15

Hoi,

Ik denk dat we even vergeten dat de ouders van die kinderen die echt het " predikaat Adhd " hebben en ook echt wel zijn, al ik weet niet wat hebben afgetobt en geprobeerd hebben. Ik weet van dichtbij dat een diagnose en een pilletje niet zo snel gegeven en geregeld is. (althans hier in Nederland)
Ouders zijn niet vaak alleen aan het einde van hun latijn maar het kind heeft ook problemen. Het heeft geen of zeer weinig vriendjes, geen of weinig positief contact met de leraar hebben het thuis ook moeilijk omdat ze hun ei niet goed kwijt kunnen vaak niet weten hoe dit te verwoorden. Z’n kindje gaat steeds slechter over zichzelf denken en dat bevorderd het foute gedrag alleen maar.
Ik vind dat je niet iedereen zomaar over een kam mag scheren zonder dat je het hele verhaal kent.

Wel ben ik voor meer en betere begeleiding want ik denk dat het vaak daar nog aan schort er kan nog veel verbeterd worden. Dus pillen en goede begeleiding en therapie als de medicijnen goed hun werk doen en dan hulp bij het afbouwen van de medicijnen.

Uit recent wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat ADHD niet altijd meegaat naar de volwassenheid of in de puberteit afneemt naar een acceptabel nivo waar zonder medicatie mee te leven is. Niet in alle gevallen maar wel bij merendeel.

En vroeger bestond het niet nee hoeveel mensen en dan vooral mannen zijn niet afgegleden naar de kriminaliteit of zaten werkeloos thuis na het zoveelste baantje voor een week of raakte er aan de drank wat toen veel meer orde van de dag was dan nu. Niet dat het er niet meer is maar minder.

groetjes

lon106

#16

@ Lon dat is wat deze docu ook zo goed liet zien, dat in Nederland er minder medicatie gegeven wordt en dat er meer naar het kind gekeken wordt al kan het altijd beter. Ik zeg altijd als mijn moeder eerder serieus genomen was had mijn broertje nu misschien niet zo in de problemen gezeten.

Maar het beeld van een pillenslikkend amerika werd hierin goed bevestigd.

Groetjes,

Michèle

#17

@ Sann, helemaal omdat met 15 jaar schizofrenie zich kan openbaren, maar niet serieus genomen wordt.

Ja niet goed, hij zit deze keer gedwongen opgenomen. Hij dacht een paar maanden geleden weer dat het zonder medicijnen weer beter zou zijn en heeft weer een psygose gekregen en een kast in zijn vaders huis omgegooid. Dus hij zit gedwongen moest ook van de rechter gedwongen blijven omdat ie medicatie weigerd. Inmiddels is ie zo ver heen dat mijn moeder nu toestemming heeft moeten geven voor gedwongen medicatie want hij heeft mensen bewust pijn gedaan daar. En hij wordt alleen maar erger zo. Hij weet dat mijn ma toestemming gegeven heeft maar hoe wat nu verder weet ik niet. Zal wel platspuiten worden. Mijn moeder is nu ook enige contactpersoon want hij is zo ie zo boos op mij. Hij heeft uitgevonden dat ik hier over hem gesproken heb en is daar boos om. Mijn ma heeft hem gezegd dat ie ook moest accepteren dat ik ook mijn verhaal kwijt moet maar hij is zo paranoia nu dat ie alles en iedereen nagaat om te kijken of ze tegen hem zijn. Zijn pa heeft hem eruit gegooid dus hij is dakloos en nu moeten ze van mijn moeder met spoed een begeleid kamerwonen voor hem zoeken want als ze hem nu naar een opvang (leger des heils of iets) zouden sturen dan zijn we nog verder van huis. Maar hij is er heel heel slecht aan toe nu. Er is al voorzichtig gepolst of we er rekening mee houden dat ie er wel eens uit zou kunnen stappen. Ik wil hem op het moment ook niet zien. Niet omdat ik boos op hem ben maar ik zou breken als ik hem nu zo zou zien. Ik ben nu al zo verdrietig als ik er alleen maar aan denk. Zo als hij nu is zal hij nooit normaal kunnen leven en elke psygose maakt het erger. We kunnen alleen maar hopen dat ie op een gegeven moment zijn medicijnen blijft nemen.

Groetjes,

Michèle

#18

Tjee, Michele, dat is echt wel even flink uit de hand gelopen zeg. kan me voorstellen dat je er erg verdrietig van wordt. Sterkte meid.

Sannn, heb je voor Nathan al eens visoliepillen geprobeerd? Ook niet goedkoop en ook niet vergoed door de meeste verzekeringen, maar er zijn erg goede resultaten mee behaald en minder bijwerkingen. Mn man reageert er goed op, maar om financiele redenen is hij er niet mee doorgegaan, hij kan het nu goed handelen over het algemeen. (als hij voldoende sport en niet te moe wordt) Waarschijnlijk heb je alles al geprobeerd, maar wie weet heb je er wat aan.

liefs

Lilypie In verwachting Ticker

#19

@ Sann en Liske ja het is heel erg fout gegaan en we zien nu eigenlijk pas hoe ziek hij echt is. En ja het is inderdaad hopen dat ie het accepteerd. Dat zou ieders leven makkelijker maken.

Groetjes,

Michèle