Ik plaats hem ook maar even hier, want op dit topic zitten misschien moeders die het herkennen en bij wie het nu beter gaat?
Ik heb een zoontje van tien maanden. Hij is ontzettend lief en leuk en ik ben dol op hem. Maar hij vraagt zóveel van ons. Hij is absoluut niet makkelijk. Heeft een hele sterke wil. Kan zich bijna niet zelf vermaken, hij wil dat je altijd bij hem blijft zitten. En liefst hem vermaakt. Hij huilt snel en is ongeduldig. Hij ontwikkelt zich vlot, uit pure frustratie (hij kan kruipen en staan, maar nog net niet lopen). Hij is snel uitgekeken op speelgoed. Hij vermaakt zich eigenlijk alleen even als hij iets nieuws te pakken heeft, zoals de stofzuiger. Eten geven is altijd een feest, alleen als je hem genoeg weet af te leiden, eet hij goed.
Ik probeer hem niet altijd zijn zin te geven, maar ik zie ook dat hij anders reageert dan de meeste kindjes. Dat wij het lastiger hebben dan veel ouders om ons heen.
Op sommige dagen is hij extra veeleisend en slokt ie me bijna helemaal op. Dan word ik een beetje moedeloos. Hoe zal dit zich verder ontwikkelen? Hoe komen we die tijd door?
Wie heeft hier ervaring mee? Wanneer werd het beter? Ik hoop dat er mensen zijn die vergelijkbare ervaringen willen delen.
Groetjes Ienie
Veeleisend kind
Hoi Ienie… of mijn kind veeleisend is durf ik niet te zeggen, maar ik weet wel dat toen zij 10 maanden was ik er ook regelmatig doorheen zat… volgens mij hebben ze dan ook ergens een sprong of zitten ze er net in of eruit of voorbereidend, dat zijn altijd moeilijke momenten!
Waarschijnlijk is hij inderdaad gefrustreerd, wij hadden hier ook zo’n type die vanalles wilde, maar nog net nie kon, wat voor een hoop kwaadheid van haar kant zorgde, wij hebben toen een loopkarretje gekocht voor haar, en dat nam in iedergeval haar kwaadheid over het 'nog net niet kunnen lopen ’ weg, want toen kon zij ineens wel komen waar ze wilde !
Wat betreft het alleen spelen, misschien zou je het kunnen trainen… elke dag een beetje langer, bedoel als ze 10 maanden zijn, hebben ze ook het consentratievermogen van een goudvis, ze houden zichzelf nie lang bezig, maar dat word absoluut beter… pippy deed ook iets misschien 5 minuten en dan was ze klaar, met een jaar of anderhalf kon ze misschien 15 minuten lief schilderen, en dan was het klaar, nu is ze 2 en houdt ze dat ongeveer een half uurtje vol, hooguit 3 kwartier… (dus je ziet er zit wel vooruitgang in !
schaam je ook niet, dat als je misschien oppas kan regelen af en toe je eigen batterij ff op te laaien… (wat ik altijd doe, ik ga soms smiddags ff naar mijn ma, en daar is de zonnebank studio vlakbij, blijft pip ff bij haar en ga ik ff een kwartiertje onder die zonnebank legge… het is maar even maar het is ff tijd voor mezelf en rust om me heen…)
ik hoop dat je er wat aan hebt…
je moet gewoon een beetje gedult hebben en af en toe hier ff je frustratie neerleggen op de site mag natuurlijk altijd !!
Pippy is geboren 17.07.2009
Hoi moeder van Pippy,
Wat een lieve reactie, dankjewel! Het doet me goed om te horen dat de aandachtsspanne iig steeds ietsjes langer wordt. Met een half uur (over ruim een jaar dus) zou ik me al gelukkig prijzen.
Ik denk niet dat het hier vooral het sprongetje is, maar het hangt er vast wel mee samen. Ons zoontje is altijd veeleisend en nu een sprongetje eroverheen, dat maakt het nog lastiger misschien.
Meer kleine dingen voor mezelf doen, dat zit inderdaad nog niet in mijn systeem. Ik begin daar nu net een beetje mee en merk wel dat het helpt. Dus probeer dat de komende tijd steeds meer te gaan doen.
Dankjewel!
Liefs Ienie
Hoi ienie,
Ik herken jou verhaal wel een beetje, mijn zoontje Joaquin is ook een ontvredenen gulzige baby geweest die snel in zijn ontwikkeling is alleen heeft Joaqun gelukkig(!!!) altijd erg goed gegeten dus dat scheelt als moeder al een hoop zorgen!
Ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat het waarschijnlijk door de snelle ontwikkeling komt, de frustratie/ontevredenheid.
Ze willen meer dan ze kunnen en dat is frustrerend. Het viel me op dat op het moment dat Joaquin kon lopen (13 mnd) hij meteen lekkerder in zijn velletje zat! Joaquin kon zich op de leeftijd van 11 maanden al wel een half uur/ uur alleen vermaken maar is nu nog beter geworden. Ik hoop dat ik je daarmee een positief vooruitzicht kan geven.
Het is alleen wèl zo dat het er niet gemakkelijker op word naarmate je kindje ouder word, want er komen weer andere dingen voor in de plaats. Ik wil je niet ontmoedigen hoor maar het huilen en de ontevredenheid word waarschijnlijk een stuk minder als jouw kindje straks loopt (en zo te lezen duurt dat niet lang meer, als hij gaat optrekken en dadelijk probeerd over te steken is het een kwestie van erop wachten tot hij het zonder hulpmiddelen een keer probeerd)
maar er komt dan weer een hoop energie bij het opvoeden van je dreumes en straks je peuter(puber), kleuter etc kijken.
Ik wil je in ieder geval veel sterkte toewensen! En inderdaad goed om tips te vragen bij andere mamas en daar iets mee te doen. Kijk ook eens bijvoorbeeld of je ergens goede tips kunt krijgen over het leren alleen te spelen. Ik heb met Joaquin destijds zijnontevredenheid en frustraties’ als iets niet lukte genegeerd!
Liefs, Ghislaine.
@ ienie, nou heel goed dat je dat van plan bent, ookal zijn het maar momenten, die je voor jezelf neemt, ze kunnen ontzettend helpen zeker als je je opgeeist voelt!
met lopen neemt de frustratie inderdaad af, het eten, …da’s hier nog steeds een strijd… dus daar moet je je misschien maar gewoon ff bij neerleggen, vaak als je het als moeder loslaat, gaat het kind er vanzelf wat soepeler mee om ! (niet altijd …maar ja … je moet ff afwegen wat het belangrijkste is ) en dadelijk krijg je weer de peuterpuberteit, met gezellige gil en driftbuien hahhaa zit ik nu middenin… heerlijk !!! not ! maar goed, dan ben je misschien al wat meer aan je kindje gewent, ik vond 10 maanden moeilijker dan nu ! dus ik snap je volkomen !
maar ik had ook vaak in die tijd, dat pippy een pollepel veel intressanter vond dan iets van haar speelgoed, of een lege zak chips was hier ook een feest! , nou ja dan speel je daar toch mee… ik vond het prima ! … en als hij tevreden speelt, ga hem dan vooral niet uit zijn spel halen, want zo leert hij het ook om zich te vermaken… en probeer het eens, elke dag iets langer… ik kan hier nu gerust de was ophangen boven en de afwas doen, zonder dat ik pippy hoor… die is dan gewoon lekker aan de rommel … en bommel…
Pippy is geboren 17.07.2009
Hoi Ienie, heel heel herkenbaar hoor wat je schrijft… Mijn oudste dochtertje is ook zo gericht op ‘samen met mama spelen’ , niet alleen spelen, gillen als iets niet lukt etc… meteen in paniek soms als niet wil wat zij wil… snel met speeltjes uitgespeeld…
Hier heeft ze sinds een paar weken (ze is nu 15 maanden) het billenschuiven ontdekt en dat maakt t al iets makkelijker. Verder heb ik gemerkt dat ze meer ging alleen spelen op t moment dat t wel moest. Toen zij 12.5 maand oud was beviel ik van ons 2e dochtertje… tja en die moet veel drinken natuurlijk. Al die momenten moest zij zich alleen vermaken. Met veel sturing van mij vanaf de stoel leerde ze t. Nu gaat t prima als ik de jongste flesje geef, speelt ze zelf. Sinds ze kan schuiven gaat t ook beter. Maar nog steeds vraagt ze veel, heel veel aandacht (pfff soms weet ik t ook ff niet meer en zet ik d’r ff half uurtje voor de tv…).
Wat hier helpt is regelmatig het speelgoed te wisselen. Wat ook helpt is inderdaad dingen uit de keuken geven, bijv een dopje van een fles, een plastic drinkbeker, een lepel etc. Kan ze zich goed mee vermaken.
Wat ik op de leeftijd van 10 maanden ook deed, was ze bij mijn klusjes betrekken. Mama was ophangen? zij op haar billen bij de wasmand en ga de was maar aangeven… spelenderwijs hing ik die dan op. Okay t duurde langer… maar werkte wel. Zo ook met was opvouwen etc. En tja… alleen spelen moet ze echt leren. Ik ben ook gaan oefenen met bijv 5 minuten eerst (bijv als ik brood smeerde aan t aanrecht moest zij alleen spelen). Ik praatte wel tegen haar maar liet me niet zien.(vanuit de keuken kon ik over de bar heen naar haar kijken). Zo leerde zij wel alleen spelen. En niet meteen bij iedere mekker gaan kijken… ik merkte nl dat ze na even mekkeren t spelen toch wel weer oppakte. Niet zo gaan trainen natuurlijk als ze moe is, maar wel als ze bijv net uit bed is of net gegeten heeft. Op gegeven moment had ik hier een ritme van bijv s morgens even alleen spelen als mama brood smeert, na t eten even samen spelen daarna verder alleen spelen, vervolgens samen wasophangen/vouwen, koekje eten, drinken en naar bed. Ik gaf haar een ritme waarin ze na poosje de momenten dat ze zich even alleen moest vermaken kon herkennen. Weet niet of dat scheelt??
Haha ik weet nog van mezelf dat ik met 7 maanden ongeveer een topic plaatste met vraag wanneer ze meer zelf gaan spelen… toen was ik t voortdurende aandachtvragen en geen moment vrij voor mezelf al zat! Dus ja ik zit/zat hier een groot deel van de dag ook op de grond bij mijn dochtertje…
Verder ben ik t met de anderen eens: zorg vooral ook voor tijd voor jezelf! Ga eens lekker weg ofzo… vraag een vriendin op visite (met bijv een kindje) en je zult zien dat je eigen zoontje dan ook lekker speelt. Heb jij tijd met/voor je vriendin. Cijfer jezelf niet weg hoor!!
Hier ook herkenbaar … ons dochtertje van bijna 3 jaar wil het liefst de hele dag bij mamma en pappa zijn en eist vaak alle aandacht op. Van begin tot eind van de dag, Zelf spelen is lastig voor haar, ze verveelt zich snel, speelt kort met iets … zij was als baby ook een kindje wat weinig sliep, gefrustreerd werd als iets niet ging, een gulzige eter en voldeed niet aan de schema’s van de kraamhulp, had veeeel meer nodig dus vanaf het begin af aan was het al zwaar en zoeken naar hoe ga ik hier mee om, met ons kind. Ze is zeer prikkel gevoelig dus alles doseren, regelmaat, vast ritme is toch wel het sleutelwoord.
Ik betrek haar veel bij klusjes want dat vind ze super! Vertel haar diverse momenten van de dag wat we gaan doen, veel aanmoedigen, zoeken naar speelgoed wat ze voldoende afleid. Hier is tekenen iets wat haar helpt even bezig te zijn en waar ze haar ei in kwijt kan. De trampoline buiten MIST wij er bij zijn? of met een ander kindje, dan heb ik even 5 minuten rust.
Het is zwaar en zoeken wat bij jouw kind het beste werkt …
Hier nog eentje!
Ons mannetje is nu 13 maanden en heeft ook een pittig karakter. Wat bij ons goed hielp is (de bekende) ritme en regelmaat maar ook grenzen stellen. Ik laat hem bijvoorbeeld veel alleen spelen en hij heeft dus geleerd zichzelf te vermaken. Voor hem fijn maar ook voor mij want mijn man is lange dagen van huis voor zijn werk en de verzorging en opvoeding van onze zoon komt dan ook op mij neer. Ook heb ik zijn karakter min of meer geaccepteerd, ik weet nu dat hij zo is en op dagen dat hij niet goed in zijn vel steekt weet ik gewoon dat ik weinig voor mezelf kan doen en de deur uit moet met hem (fietsen, wandelen, visite, boodschappen) zo kom ik de dag door en 's avonds leg ik hem gewoon een kwartiertje eerder op bed en kruip ik op de bank met een boek!
Maar ik weet dus hoe je je voelt (soms lijkt het net of ze je leegzuigen op zo’n dag)
Daarnaast kan mijn zoontje ook heel erg lief zijn (naast de beginnende peuterperikelen haha) en dan geniet ik dubbelop van hem!
If it’s happening now, we’re going to deal with it now!
Jeutje, wat een uitkomst, zo’n forum als dit. Het was de eerste keer dat ik een onderwerp ergens plaatste. Ik ben zo blij met de reacties. Al is het maar dat anderen mijn verhaal herkennen. Ik vind het zo fijn om verlijkbare verhalen van anderen te lezen. En aan elk verhaal heb ik wel iets. Een beetje hoop. Een handige tip. Een hart onder de riem. Dankjulliewel jongens. Doet me goed!