Hallo allemaal,
Ik heet Mariska en ben moeder van 1 zoon van 13 jaar en 1 zoon van net 6 jaar. Toen mijn oudste "Angelo"geboren werd huilde hij best veel en spuugde vaak en krachtig. Hij werd onderzocht door een kinderarts en zo kwamen ze erachter dat zijn maagspier te strak was, dus werd hij toen hij 3 weken oud was geopereerd aan zijn maagspier. Daarna werd hij snel een tevreden kindje. In de jaren erna kreeg ik 2 miskramen, ze kwamen via een controle echo erachter dat het niet meer leefde. De derde keer ging het gelukkig wel goed en met weeen en al werd Misha binnen een uur geboren. Hij was erg onrustig en driftig. Borstvoeding lukte niet, dus over op fles. Na 4 weken was het huilen zo erg geworden terwijl we alles geprobeerd hadden zoals inbakeren, hangmatje, wandelen, maar niks hielp. Hij krijste 20 van de 24 uur. Misha kreeg fisio aan huis om hem zo rustiger te krijgen. De verpleegkundige van het consultatie bureau kwam bijna dagelijks langs om te kijken. Zij waarschuwde dan ook de huisarts, omdat ons gezinnetje eraan onderdoor ging. Misha werd opgenomen omdat ze dachten dat hij hetzelfde had als zijn grote broer. Hij kreeg prepulsid voor reflux, maar niks scheen te helpen. Toen werd er via een sonde gekeken of hij teveel maagzuur had, dit scheen niet zo te zijn, dus werd er gestopt met het medicijn. Na een anderhalve week ter observatie in het ziekenhuis gelegen te hebben, mocht hij mee naar huis met de conclusie dat hij een huilbaby was. Er gingen nog weken voorbij, we waren echt op het eind van ons latijn, totdat ik iemand op het schoolplein sprak. Zij adviseerde mij om zijn nek na te laten kijken door een manueel therapeut. Dus ik met dat verhaal naar de huisarts, omdat je nog een verwijzing nodig had. Die vond het allemaal maar onzin een modegril. Maar uiteindelijk kreeg ik een verwijzing. Toen wij bij de manueel therapeut kwamen, zag zij gelijk dat het hier om het kiss syndroom ging en starte de behandeling. Het was echt ongelooflijk, maar na 6 behandelingen hadden wij een kindje waar je mee kon kroelen, wandelen enz. Zijn hoofdje was door al die maanden in 1 houding liggen, erg scheef gegroeid. Dus daarvoor werd ik doorgestuurd naar het sofia, al vond de huisarts het een cosmetisch probleem. Ondertussen was Misha 11 maanden en werd duidelijk dat het voor een helmpje te laat was. Er werd nog wel een schedel foto gemaakt, om te kijken of de schedelnaden wel goed tegen elkaar groeiden. Dit was gelukkig wel het geval.
Misha is nu 6 jaar en heeft om de 2 maanden nog behandeling nodig. Er zijn ook dingen wat hij niet mag zoals koprollen bij de gym op school. Als hij valt of zijn hoofd flink stoot, dan moet hij in de gaten gehouden worden. Als hij weer last krijgt van hoofdpijnen dan heeft hij meer behandelingen nodig.
Ik schrijf dit omdat het kiss syndroom vaak als een fabeltje wordt gezien en dat als het bij tijds erkent wordt, een hoop rust in een gezin kan brengen. Een paar van de symptomen die Misha had waren: onrustig met armen en benen - overstrekken - scheve houding - voorkeurhouding - erg veel krijsen - scheef hoofdje - en niks was leuk, zelfs wandelen in de kinderwagen niet of vasthouden.
Groetjes,, Mariska