hoi meiden,
Ik heb een zwakke gezondheid die variabel is, tijden dat het super gaat en dan ineens baf. Heel vervelend. Nu ben ik ook nog een moeder die het iedere minuut haar dochtertje van bijna twee naar haar zin wil maken, dat wordt zelfs bijna verwacht ( is ze zo gewend). Nu gaat het me de laatste tijd zelfs benauwen dat ik denk, pfff, ik heb er geen energie meer voor en ik wil zo graag. Dus zwak lichamelijk en zwak geestelijk, geen lekkere combi.
Herkent iemand dit en heeft tips voor me, ik zit al in de luxe dat ze twee ochtenden naar de creche en als ze twee is naar de peuterspeelzaal gaat!
Hoe kan ik mijn kind alles geven (speelt graag met me en moet er iedere dag even op uit om te luchten…)maar er niet zo vermoeid van te raken! Hoop dat de vraag een beetje duidelijk is. Ik wil haar namelijk niet belasten met mijn zwakte, er altijd voor haar zijn.
Bedankt voor eventuele reacties!
Vaak ziek, onzekere mama, doe ik wel genoeg?
hoi hoi
kan je het niet afwisselen door even met haar te spelen en dat ze daarna even zelf gaat spelen dat jij even op de bank een boekje gaat lezen.
het is natuurlijk leuk om altijd met mama te spelen maar ze moet ook leren om zelfstandig te kunnen spelen, als ze dat moeilijk vind kan je in het begin een eierwekker gebruiken en dat je tegen haar zegt dat als de wekker af gaat dat mama dan weer een spelletje met je gaat spelen.
before you judge me, try hard to love me
Probeer haar een beetje los te laten en ook zelf dingen te laten ondernemen en doen. Zo heb jij even rust en zij kan der gang gaan. Je bent ook een goede moeder als je even niet met je dochter bezig bent. En misschien vind ze het in het begin even moeilijk omdat je veel met haar bezig bent maar das even doorbijten en even consequent zijn en dan komt het helemaal goed anders ben je als ze 4 is opgebrand.
Groetjes,
Michèle
hoi mama van drie!
Heb je wel tijd voor jezelf met drie mannen of hoe doe je dat! Ik vind het over het algemeen niet erg om met haar te spelen. het idee dat dat Niet kan door mijn gezondheid vind ik vaak wel erg! Maar tijd voor jezelf is ook belangrijk. Doordat ze twee ochtenden weg is voel ik wel de behoefte om haar te vermaken…en wil ik een sterke mama laten zien die er altijd voor haar is.
tijd voor mezelf wat is dat hahaha nee geintje , ik maak tijd voor mezelf dat is gewoon ontzettend belangrijk , ook mijn gezondheid is niet altijd top, heb een hartritme stoornis en gewrichtspijnen in mijn polsen en heupen,
de oudste 2 gaan al naar school dus dat scheelt de kleine gaat 2 keer in de week naar de psz, en ik wissel het ook af , dus even samen spelen en dan even alleen,
ja ik heb het voordeel dat mijn oudste al 10 is en ik die rustig even met de kleine kan laten terwijl ik een was draai of even douche.
je hoeft je kind niet 24 uur pd te vermaken , geef haar een puzzel of een beetje waterverf en ga naast haar zitten met een boek ofzo, zo hou je dr in de gaten maar heb je gelijk ook even een momentje voor je zelf
before you judge me, try hard to love me
Hoi Denise,
Je kunt ook een sterke mama zijn die er altijd voor haar is, zonder elke minuut van de dag met haar bezig te zijn.
Wat Michele ook al zei, laat het los en ga ook wat voor jezelf doen.
Daar krijg je ook weer energie van.
En ze moet ook leren om zelf te spelen en zichzelf te vermaken.
En zo af en toe laat ik ze ook wel eens even in hun sop gaar koken hoor, dan doe ik even wat voor mezelf en zoeken ze het maar even uit, al let ik natuurlijk wel op dat er niks gevaarlijks gebeurt.
En dan brullen ze maar even als het ze niet aanstaat.
Lfs Maaike
ik geloof zeker dat als ze vier is ik opgebrand ben, ha, ha, dat geeft wel te denken. Maar ik heb ook zo het gevoel dat ik het nu nog kan doen met haar en soms zit daar het gevoel van moeten ook wel bij. Al vind ik het vaak wel erg leuk hoor! Maar als ik me voel zoals vandaag pffffffffffff, met een dikke p.
het scheelt ook als je wat oudere kinderen hebt maar ook die zijn klein geweest. Ik denk dat ze best alleen kan spelen, alleen is ze zo gewend aan mij om haar heen dat het wel even wennen zal zijn, maar ik ga wel proberen het te veranderen, meer voor mezelf te gaan doen, das even wennen, voor haar en voor mij.Maar misschien voel ik me dan minder naar als ik dan even er niet 100% er voor haar kan zijn!
Het is gewoon belangrijk dat je er voor haar bent op de momenten dat ze je nodig heeft.
En daarnaast is het ook belangrijk om met dr te spelen etc.
Maar zorg dat er een balans komt tussen wat je voor jezelf doet en waar je met haar bezig bent.
Mss een te persoonlijke vraag, maar voel je je ook schuldig tegenover haar dat je lichamelijk zwakker bent en mss wat minder kunt dan andere ouders?
@ Denise, ik werk full time en ik ben suikerpatient en ik heb een beschadeging in mijn onderrug en in mijn benen, ik moet dus zeker ook af en toe pas op de plaats maken. Dus komt het wel eens voor dat ik Morgan meer dirigeer dan dat ik daadwerkelijk met haar bezig ben. Maar dat vind ze prima. En nou heb ik wel mazzel met een meisje dat zichzelf heeeel erg goed zelf kan vermaken, maar soms moet ik ook wel eens zeggen even wachten tot pappa thuis is of nu even niet want dat red mamma nu niet. Ze vind het niet altijd leuk, maar vraagt nu wel mamma pijn?? En dan zeg ik ja mamma pijn (ik heb niet altijd pijn hoor) maar het is het makkelijkste uit te leggen en te snappen voor haar. Net zoals ze nu al leert dat mamma niet altijd alles eet dat zij eet.
Groetjes,
Michèle
Ik voel me inderdaad erg schuldig omdat ik gewoon een heel slechte weerstand heb waar niks aan te doen is, dus geen legitieme ziektes zeg maar. En dat maakt het vaak voor mij vervelend. Ik begrijp dat als je echt iets onder de leden hebt, hoe vervelend dat is, je moet of kan overgeven aan even een tandje minder. Ik kan dat moeilijk overgeven. Ga er daarbij ook malen…straks heb ik de energie niet eens om even te eten met haar, draai dus zeg maar door om niks. Komt omdat we in het begin 24 uur per dag op haar moesten letten, ze stikte erg makkelijk en dat kon ieder moment gebeuren, strak schema van de dokter gekregen. Dat gevoel er 100% er te staan, dat kan ik niet meer loslaten terwijl dat geen top combi is wanneer ik me niet goed voel!
Je kan niets anders dan je best doen voor je meissie, ik heb het idee dat jij veel meer dan je best aan het doen bent (vooral in je hoofd…) en je daar inmiddels jezelf tekort mee doet. Een kindje van bijna twee vraag een hoop energie, ik kan er over meepraten en als je zelf niet fit bent is die energie nog moeilijker op te brengen! Probeer haar toch zo nu en dan alleen te laten spelen, het is belangrijk dat ze daar toch een beetje aan went en niet verwacht dat jij het haar altijd naar de zin maakt (hoe moet dat als ze straks 4 is en naar school gaat…ga jij dan mee om haar te vermaken?) Ze zal het toch echt moeten leren, en daar hoef jij je helemaal niet schuldig over te voelen! Niemand heeft er iets aan als jij nu meer dan perfect van jezelf verwacht, dat niet waar kan maken en vervolgens zelf overbelast raakt, daar help je jezelf niet mee, en je dochtertje zeker niet!
Je kan een kind heel veel geven, maar als jij eens even niet toegeeft aan wat zij wil, betekent dat niet dat jij er niet voor haar bent of je schuldig moet gaan voelen, het betekend dat je ook aan jezelf denkt en daardoor het vol kan houden om je dochtertje zoveel mogelijk te geven.
Is er ook nog een papa thuis? Misschien eens lekker een avondje weg met vriendinnen, even niet zorgen, maar alleen maar relaxen, sauna, zwembad iets om even lekker tot rust te komen.
Kop op! Hopelijk voelt je je snel weer wat beter…
Groetjes Carolien.
Ja, ik realiseer me dat de lat in die zin hoog ligt, maar om die omlaag te halen is zo moeilijk want als ik met haar bezig ben voelt het gewoon goed aan. Het realiseren dat het best veel is wat ik met haar doe, komt pas op de momenten als dat dus niet kan!
En me daar aan overgeven en dus ook de eisen minder stellen valt niet mee maar ik ga er aan werken ( als ik me weer beter voel, hi,hi).
quote:
Ik voel me inderdaad erg schuldig omdat ik gewoon een heel slechte weerstand heb waar niks aan te doen is, dus geen legitieme ziektes zeg maar. En dat maakt het vaak voor mij vervelend. Ik begrijp dat als je echt iets onder de leden hebt, hoe vervelend dat is, je moet of kan overgeven aan even een tandje minder. Ik kan dat moeilijk overgeven. Ga er daarbij ook malen…straks heb ik de energie niet eens om even te eten met haar, draai dus zeg maar door om niks. Komt omdat we in het begin 24 uur per dag op haar moesten letten, ze stikte erg makkelijk en dat kon ieder moment gebeuren, strak schema van de dokter gekregen. Dat gevoel er 100% er te staan, dat kan ik niet meer loslaten terwijl dat geen top combi is wanneer ik me niet goed voel!
Daar hoef je je niet schuldig over te voelen hoor, niet iedereen is gezegend met een goede gezondheid. Ik ben nooit ziek naast mijn chronische ziekte. Maar dat betekend niet dat jij dan maar door moet denderen als een op hol geslagen trein hoor. Eerst had een schema waarin je alles heek strak had, maak nu eens een schema waarin je los mag/ moet laten, misschien maakt dit het makkelijker voor je.
Groetjes,
Michèle
Denise als eerst, voel je niet schuldig !!
Wat Michele ook al zei, niet iedereen heel een goeie gezondheid en je bent toch niet expres ziek, jij kunt er ook niets aan doen.
En dat er 100% voor staan vanwege het gevaar te kunnen stikken ( eng lijkt me dat trouwens) en dat nu los te moeten is heel moeilijk.
Zo is Job tot zn 2,5 altijd een moeilijk manneke geweest dat extra aandacht nodig had en hij heeft zich ineens ontwikkeld tot gezonde peuter.
Leuk en heel fijn dat hij dat allemaal zo snel kan, ik had even moeite om dat bij te benen en me aan te moeten passen en die extra zorg los te laten die hij nu ineens niet meer nodig heeft.
Dus geef het ook de tijd.
Dat je weet dat het anders moet is al een hele stap, geef jezelf nu de tijd om erin te veranderen
wat een lieve reacties, doet me goed!
ik had al een topic geopend voor het dagschema omdat ik de dag zo volplan met fun, dat is ook niet altijd vol te houden!
maar het schema loslaten, haar loslaten valt inderdaad niet mee, maar is op den duur zeker wel goed natuurlijk. Ik denk dat ze best alleen kan spelen, alleen zit ik er altijd bovenop.
En loop ik even weg voor bv de was, dan wil ze mee! Soort Jut en Juul.
dat schuldgevoel ga ik proberen los te laten maar valt niet mee hoor. Ze is denk best verwend in aandacht en als ze nu niet krijgt is het jengelen. Logisch en kan ik haar niet kwalijk nemen, en tja, de peuterpubertijd is hier ook echt aan de hand hoor. Ik merk ook dat het snel gaat en bijna te snel…eigen mening vormen enz. en ik ben daar heel gevoelig voor, Ik wil graag op nummer een bij haar staan maar ze kan mij nu ook even afwijzen, alle recht toe maar voelt zeker bij mij dan niet goed. En dan kun je je voorstellen dat als die weerstand weer weg is, ik extra gevoelig ben.
Maar thanx voor jullie openheid over jezelf en naar mij toe, super!!
XX
Ik speelde ook continu met Luka vanaf dag 1, zullen we maar zeggen. Dat heeft zeker geduurt tot hij 8 maanden was. Ieder moment besteedde ik aan hem, nam geen tijd voor mezelf want als hij sliep moest het huishouden gedaan worden…
Ik ging er zelf ook bijna aan onder door, helemaal toen ik weer ging werken.
Ik werk 4 dagen in de week, onregelmatige diensten. Dus ook avond waardoor ik hem wel veel zag. Maar toch voelde ik me schuldig, maar ja… Financieel kan het niet anders.
Hij is heel makkelijk en liet hij zelf toen weten dat hij alleen wilde spelen. Dat deed hij dan door zich van ons af te draaien en ons gewoon geen aandacht meer te geven. Ik vond dat best moeilijk, wilde er graag voor hem zijn en hem alle aandacht geven! Maar ja, hij wilde niet…
En nog steeds doet hij dit, ik zet hem neer om te spelen, hij pakt speelgoed en als hij samen wil spelen komt hij ermee naar mij toe. Anders gaat hij er zelf mee spelen en hoor ik hem niet meer voor zeker 15 minuten.
De laatste tijd wil hij steeds vaker alleen spelen, dan praat hij alleen maar met me terwijl ik een boek lees, computer of de groente schoon maak.
Het heeft me wat moeite gekost, maar kan nu rustig blijven zitten terwijl hij speelt en hij vind het heerlijk!
Wat alle anderen al zeggen, ziek zijn doe je niet expres! En zo te horen ben je een superlieve mama die haar dochter alles wil geven, met name aandacht. En je dochter weet echt wel dat je van haar houdt en graag met haar speelt, ook al lees je op de bank even een boek of tijdschrift… Ze zal idd wel even moeten wennen misschien, maar daar leert ze alleen maar weer van…
Succes!
ja, moeilijk dat loslaten en je schuldig voelen als je even op de bank een boekje leest!
je had ook reageert op mijn dagindeling, daar had ik ook al veel aan, maar toen was ik gewoon gezond zeg maar.
maar het is ook zo dat ik haar die vrijheid moet gaan geven, het is bijna een peutertje, wat gaat het hard!
dubbele gevoelens hoor…!
Wat een fijn herkenbaar gevoel geeft mij deze topic. Onze Lotte wil ook constant spelen met mama, overal waar mama naartoe gaat moet zij ook naar toe. Ga ik naar de wasmachine, wil zij ook mee. Ga ik naar de hal, wil zij ook mee. Loop ik naar de keuken, wil ze ook mee. Lotte wil absoluut niet alleen spelen en ik moet vlak bij haar zijn, binnen handbereik zeg maar. Soms vermoeid me dat enorm want ik laat haar wel eens even huilen als ik even naar boven moet maar op een gegeven moment denk je dan, bah niet weer dat gehuil, dan neem ik haar maar mee.
Ik ga er nog wel van uit dat dit overgaat maar het is al zeker 3 maanden zo. Daarvoor kon ze prima alleen spelen. Is dit een periode waar ik rekening mee moet houden of kan dit nog wel heel lang duren?
ik dacht ook dat dat mama hangen een periode zou zijn, maar hier duurt het ook al heel lang. En dan zeggen ze dat het komt omdat ik het meest bij haar ben…geloof ik niet zo. Ik weet niet of we het er zelf naar gemaakt hebben want ik ben vanaf het begin er voor haar iedere seconde geweest. Als mijn man haar in het weekend even bezig houdt dan doet hij alles, naar de schuur lopen, naar boven, niks aan de hand. En bij mij is het vast ’ mama, mee’. Niet vragend maar dwingend…
Dus ik kan er niks over zeggen, misschien moeten we ons gevleid voelen maar een beetje losser mag van mij ook wel.!!!
@Foxontherun: in het geval van jouw dochtertje denk ik dat het een fase is, een sprongetje. Als ze eerst wel goed alleen kon spelen… Het kan alleen even duren voor het over is, dat is bij ieer kind verschillend. Ik zou haar toch af en toe alleen laten spelen als jij iets anders moet doen, ook al gaat ze huilen. Anders went ze er wel aan dat ze steeds overal mee naar toe gaat en word alleen maar moeilijker om het af te leren…
@denise24: ik kon Luka ook geem moment alleen laten, toen hij 12 maanden was. Alleen spelen prima, maar als ik alleen al naar de wc ging wilde hij ook altijd met mama mee en huilen als ik weg ging. Dus wat deed ik? Bij hem blijven… Mijn man zei gewoon:" Ik moet ook nog andere dingen doen, dus moet hij even wachten" Klaar! En idd accepteerde Luka dat van papa, maar van mama dus niet… Dat heb ik dus moeten afleren, omdat ik toch af en toe even naar de wc moet of de was moet halen. Onbewust had ik het er zelf naar gemaakt, omdat je je aanpast aan je kind. Dat vind ik niet verkeerd, maar wel als het zo benauwend word…
Ik heb heb het dus wel verandert, voor mezelf. Het heeft een maand geduurt voor hij wel even alleen kon blijven als ik naar de wc ging of de was ging halen.