Ik heb vanmiddag mijn moeder gesproken over mijn opa. Mijn opa is aan het einde van de maand jarig en we hebben natuurlijk allemaal gedacht dat ie dat niet meer zou halen. Maar wel dus gelukkig. Ze vertelde me ook dat hij heel erg bijgetrokken is. Toen wij hem zagen woonde hij net in het verzorgingstehuis en zoals wel vaker met oude bomen waren de wortels nog niet echt goed aangeslagen. Inmiddels is hij weer helemaal bij in zoverre als zijn toestant dat toelaat natuurlijk. Hij is nog steeds met zijn vriendin samen en het huis heeft ze maar op 1 kamer gelegd met toestemming van alle kinderen (zowel van mijn opa als van zijn vriendin). Volgens hun zeggen zijn ze wel al 25 jaar getrouwd en ze gaan overal naar toe. Van de week waren ze aan het verhuizen zei mijn moeder, ze halen dan de hele kamer overhoop en dan wordt alles ergens anders neergelegd en gezet. Tja ze hebben nou eenmaal beide alzheimer, maar in een leuke fase nog zeg maar, in zoverre deze ziekte leuk kan zijn. Soms zijn het net twee opstandige tieners.
Hij heeft ook tegen mijn ma gezegd dat hij heel gelukkig is waar hij nu is en met haar. Ik heb helaas nog geen tijd gehad om eerder te gaan al. Mede ook omdat mijn moeder geen tijd had. Wat ik al zei alleen met morgan gaan is niet te doen want dan moet ik op 3 kinderen letten.
Maar goed aan het einde van de maand vieren we met zijn allen zijn verjaardag. Zijn vriendin en haar zoon zijn ook uitgenodigd en ik moet zeggen ik heb er nu wel vrede mee. Ik wil niets liever dat mijn opa zijn laatst deel van leven, hoe lang dat ook nog is, gelukkig is en als hij dat zo is dan heeft hij mijn zegen. Oh ja enne als mijn moeders zussen ook komen zal dat de eerste keer zijn dat ze morgan zien.
Groetjes,
Michèle