Gisterenochtend lag ik in bed, hoor ik opeens een doffe klap en vervolgens keihard gehuil…ik ben nog NOOIT zo snel mijn bed uit “gevlogen” hahaha!!
Toen ik in Stephan’s kamer kwam lag hij naast het bed op zijn rug.
Was hij dus over de rand van zijn ledikant gaan hangen (hij is “helaas” nogal sterk in zijn armpjes en had zich dus opgetrokken) en vervolgens is hij voorover uit zijn bed gekukeld.
Ik ben me echt rot geschrokken (hij ook!).
De vloerbedekking staat nu letterlijk op zijn voorhoofd afgedrukt (allemaal van die kleine rode stipjes). Ach gossie!
Maar…hij lag na een minuut of 5 alweer lekker te kletsen in zijn bedje terwijl mamma nog helemaal stond bij te komen, hahahaha!!
We hebben wel METEEN 3 spijltjes uit zijn ledikant gehaald zodat hij er op een “normale” manier uit kan als hij dat wil.
Tsja, dan komt een peuterbed al sneller in beeld dan ik had gedacht (ik dacht meestal rond de 2,5 jaar ofzo. Hij wordt volgende maand pas twee).
Nou ja, we hebben het overleefd!
Groetjes, Bianca