Hallo,
Ik ben 31 jaar, en sinds ruim een jaar denk, zeg, praat en droom ik met regelmaat over een kindje. Ben driekwart jaar geleden gestopt met anti-conceptie........
Echter het besluit nemen van "ja, nu gaan we ervoor " blijft uit.
Echter het besluit nemen van "ja, nu gaan we ervoor" blijft uit. Op sommigen dagen maakt mij dit intens verdrietig, en huil ik mij ellendig. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik met al het piekeren mijn tijd aan het verspillen ben. En ik al zwanger had kunnen zijn........... als ik het besluit had genomen. En mijn vriend wil heel graag.............
Het feit dat ik 31 ben legt een druk op mij...... Overal zie ik jonge meiden, en bekenden met baby's, en ik zit hier thuis op de bank alleen....... Op vrije dagen alleen, op vrije avonden met mijn partner...... we wandelen graag en dan zijn we nog steeds met zijn 2-en, op vakantie met zijn 2-en...... Vrienden die kinderen hebben maken van alles mee en hebben altijd van alles te vertellen. En dan wordt er graag en hebben jullie nieuws, "nee, alles gaat zijn gangetje "is dan het standaard antwoord.
Ik heb een relatie die ongeloofelijk goed is, ik heb vriendinnen, hobby's, werk, en toch voel ik mij vaak alleen. Er is een lege plek in mijn leven................ een kindje. Mijn leven voelt zo doelloos....
Het feit dat mijn buik zal gaan groeien, ik een kindje in mijn buik zal gaan voelen.......... voor de meeste vrouwen het allermooiste, weerhoud mij er juist van...............
En ondertussen zit ik maar te dromen, en begrijp ik mezelf niet.................
Wie kan mij helpen ?.
Pien75