hallo allemaal, ik zal me meteen even voorstellen, ik ben een mama van 37 jaar en in het trotse bezit van een zoon van 4,5. Ik ben snel zwanger geraakt maar de zwangerschap zelf werd geheel overschaduwd doordat mijn vriend ontslagen werd en we in een nare situatie kwamen. Daardoor heb ik er niet van kunnen genieten, en ook de eerste tijd na de bevalling was het niet fijn, we wisten allebei zeker dat het bij 1 kindje zou blijven. Ook de jaren daarna vonden we het wel goed zo. Doordat ik een paniekstoornis heb is mijn leven niet altijd over rozen gegaan en ben ik mezelf nogal eens tegengekomen. Nu is onze zoon inmiddels 4,5 en het afgelopen jaar is er veel gebeurd in mijn leven. Mijn moeder is afgelopen jaar overleden en mede daardoor ben ik me nog veel bewuster geworden van het feit dat ik ouder wordt. Met enige regelmaat heb ik mijn vriend gevraagd of hij nog een kindje wildde zijn antwoord was dan steeds ik weet het nog niet zeker.
Zelf zei ik ook altijd dat het zo goed was, dan hoefdde ik er ook niet echt over na te denken. Maar nu is toch die knop weer aan het omgaan. Ik ben bijna 38 en als we het nog willen dan moeten/mogen we er toch wel aan beginnen. We hebben het idd heel goed nu maar als ik eraan denk om nog 1x zwanger te zijn, en er dan super van te gaan genieten dan wordt ik zo blij van binnen. Ik had dit zelf niet gedacht nog te zullen voelen maar het is echt zo. Als ik kijk hoeveel ik van mijn zoontje houd, dat is zo veel en er is nog zoveel liefde voor nog een kindje .
Ik kan er niet nog een paar jaar over denken… de klok tikt te snel door. Bovendien is het ook nog maar de vraag of we nog een kindje mogen krijgen dit is ook niet altijd vanzelfsprekend
Groetjes Meike
Gewijzigd door - snuitemuis op 10 Jul 2009 21:26:27
