Het geboorteverslag maar dan door mijn mama opgeschreven.
Mijn tweede kerstdag begon heerlijk rustig. Na lekker uitgeslapen te
hebben, maakten we ons op voor het bezoek van mijn zus, zwager en hun
bijna 1-jarige zoon.
Totaal geen last van die vervelende voorweeën. Leek dus een rustige dag te worden. Om een uur of twee kwam de visite en nadat iedereen binnen was en de jassen uit waren, gingen we aan de koffie. Na het eerste bakkie zag mijn zus de badmat liggen die ik op 5 december had
gekregen. De mat heeft de vorm van een grote voet. Mijn zus maakte een grapje... ze ging staan en zei... oh, dat is zeker om je vliezen door te trappen? .
Op dat moment braken dus daadwerkelijk mijn vliezen. Ik zat daar in de stoel en zei, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Nee, zei mijn zus weer, die bedoel ik niet. Ik zei weer: mijn vliezen breken. Nou dat gaf heel even paniek in de tent: -))
Mijn zus had 's ochtends nog tegen haar man gezegd dat de baby maar niet vandaag moest komen, maar ja... het was dus wel zover.
Ik moest naar de wc om me te verschonen en daar zag ik dat het vruchtwater groen gekleurd was. Ik zei meteen tegen Nico, bel de verloskundige maar, want de kleine heeft in het vruchtwater gepoept, dus we moeten naar het ziekenhuis. Ik mag nu niet thuis blijven.
Nico belde de vk, gaf het verkeerde adres op, hihi, door de zenuwen. Gelukkig hoorde ik hem praten en riep snel dat hij nu hier woonde en niet meer aan de overkant bij zijn ouders.
Dit alles gebeurde tussen kwart over 3 en half 4.Om half 4 kwam de vk binnen en nadat ze naar de kleur van het vruchtwater gekeken had en naar de harttonen van de kleine geluisterd had, gingen we op weg naar het ziekenhuis. Om 4 uur zaten we in de auto, met schoonmoeder en zus achterin en Nico, die zijn zenuwen kwijt was, aan het stuur. Om half 5
kwamen we aan in het ziekenhuis. De verpleegster stond al te wachten en ik werd meteen in een rolstoel geparkeerd. In de auto waren de weeën pas op komen zetten om de 5 minuten en in kracht toenemend. Ik was heel erg bang dat het feit dat ik in het ziekenhuis moest
bevallen, ook zou betekenen dat ik een infuus zou krijgen. Om kwart voor 5 lag ik in bed met twee banden om mijn buik.1 om de weeënkracht te meten en 1 om de hartslag van de kleine in de gaten te houden. Om kwart over 5 kwam de gynaecologe kijken hoe ver ik was. Het bleek dat ik toen 4 cm ontsluiting had. Nou, dacht ik nog, dat duurt nog wel even dan. Gelukkig had ik geen rugweeën, dus het moeten liggen was niet echt erg. Langzaam aan werden de weeën sterker en sterker. Ik kreeg het gevoel dat ik moest plassen en ja hoor, daar kwam de urine in al zijn hevigheid. Verpleegster verschoonde het bed tussen de weeën door. Nico heeft al die tijd mijn handen vastgehouden. Hij was met recht mijn houvast en heeft me er echt doorheen gesleept. Op een gegeven moment kregen mijn zus en schoonmoeder honger en zij zijn naar het restaurant gegaan om wat te halen. Toen ze terug waren en begonnen te eten, liet ik gigantische winden. (misschien een soort van straf? jullie eten terwijl ik hier pijn lig te lijden?)Toen bleek eigenlijk dat ik al aan het meepersen was. Ik dacht om de lucht eruit te persen, maar er zat natuurlijk ook nog iets anders wat eruit wilde. Mijn zus vroeg of ik lag te persen en toen ik heel voorzichtig aangaf dat dat inderdaad zo was, belde ze snel voor de verpleegster. De gynaecologe kwam ook meteen mee en constateerde volledige ontsluiting. Het was nu kwart over 7.Ik moest met spoed naar de verloskamer, want haar hoofdje was er al bijna. In de verloskamer aangekomen, na rennend over de gangen
gegaan te zijn(althans... zij rennend, ik liggend en puffend en persend)gooiden ze me letterlijk van het gewone bed op het verlosbed en voila hoofdje was er al.
De gynaecologe zoog het mondje en neusje uit, want dat zat ook behoorlijk onder de vieze troep van het vieze vruchtwater. Daarna ging het nog sneller, want ze werd zowat getorpedeerd door me. Haar schoudertjes kwamen tegelijk en ik scheurde in van voor naar achter.
Maar daar was ze dan. Mellissa Anneke. Het was half 8. Een mooie meid van 3150 gram en 48 cm lang. Mijn zus was onder de indruk, mijn schoonmoeder huilde en Nico. ach dat is Nico.Een nuchtere boer,die niet snel laat zien wat hij voelt, maar gelukkig weet ik beter. Hij belde zijn vader, die huilde, omdat het zolang geduurd had. Voor hem wel, maar voor ons ging het supersnel: -))Mijn moeder gebeld, Nico's broer gebeld en natuurlijk naar huis gebeld, waar mijn zwager bij de kinderen was. Volgens mijn zwager gaven de jongens elkaar een High-
Five... YES!!!! EEN ZUSJE!!!!
Na het hechten nog een beschuit met muisjes... en een honger dat ik had... niet normaal meer. Ik moest een nacht blijven en ik heb denk ik wel 4 keer gevraagd of ik op de afdeling wat te eten kon krijgen. Voordat ik naar de afdeling gebracht werd, heb ik ruim een
half uur onder de douche gestaan... ik voelde me topfit.
De nacht in het ziekenhuis was zwaar shit. Geen oog dicht gedaan en op een gegeven moment voelde ik dat het handje van Mellissa slap naar beneden viel. Ze heeft even vergeten te ademen, maar na even aantikken, deed ze het weer. Was wel schrikken, maar ik wist ook dat het kon gebeuren, want mijn oudste dochter was ook een vruchtwaterpoepster, dus wist ik al het een en ander. Het is een gevolg van het vieze vruchtwater.
De volgende dag om half 8 ben ik gaan douchen, want als je op goedkeuring moet wachten, duurt het een hele tijd en ik wilde zo snel mogelijk naar huis.Om kwart over negen kwamen Nico en mijn schoonmoeder binnen en ze hadden mijn moeder bij zich. Dat had ik absoluut niet verwacht. Mijn zwager was haar 's nachts nog uit Rotterdam wezen halen. Om 4 uur waren ze aangekomen in Hensbroek.Toen ik thuis kwam, stond er een bed in de woonkamer, de wieg stond erbij en toen pas had ik echt het gevoel dat ik ervan kon genieten. Mijn moeder is uiteindelijk 3 dagen gebleven en mijn schoonmoeder heeft 11 dagen geholpen.
Mariëtte (bevallen op: 26 december 2000 van Mellissa) – uitgerekend op 28 dec. 2000