Twee kereltjes


#1

hallo allemaal

ik zal me ook even voorstellen

ik ben bianca en ben 32 jr

ik ben de mamma van een zoontje en een engeltje

kelvin 21-10-03

tristan 13-07-06 *21-08-06

 

 kelvin is een ondeugend en onernemend kereltje en mag 12-09-06 voor het eerst naar de peuterspeelzaal.

tristan is een heel lief mannetje waar we 39 dagen van hebben mogen genieten,

hij had de stofwisselingsziekte cdg-1a, hierdoor hield hij teveel vocht in z'n lichaampje vast dus ook rondom het hartje, hiervoor hebben ze op vrijdag 18-08-06 een drain geplaatst in z'n hartzakje, daarna knapte hij zeer goed op, hij hoefde na de operatie helemaal niet aan de beademing en na een halve dag op de ic mocht hij al naar de high-care daar mocht hij na een dag al weer naar de gewone afdeling. maandag 21-08-06 tegen 16.15 belde de verpleegkundige ons dat we snel moesten komen want het ging heel slecht met tristan. toen we bij zijn kamertje kwamen waren er al artsen met hem bezig en hij kreeg beademing, we gingen direct met hem mee naar de ic waar ze ons goed opvingen. ondertussen begon ons kereltje weer te huilen en te vechten tegen het zuurstofmasker. de cardioloog  heeft ons toen naar de ouderkamer gestuurd omdat hij misschien aan de beademing moest. al heel snel kwam de verpleegkundige melden dat het slechter met hem ging,  en dat ze hem aan het reanimeren waren. de verpeegkundige is daarna weer naar hem toe gegaan, kort daarop kwam ze al weer en zei dat het er heel slecht uitzag en dat zijn hartje  het allemaal niet kon bolwerken, hij heeft ondertussen bloed en medicijnen gekregen maar dit mocht niet helpen. de verpleegkundige kwam voor de laatste keer bij ons met de melding dat de doktoren dachten om te stoppen met reanimeren en of we daarbij wilden zijn, we zijn toen meegegaan en ze waren nog aan het reanimeren en toen hebben we gezegt van "stop maar het is goed laat hem maar gaan". ondertussen hadden we gevraagd naar een dominee en die was er al heel snel, toen ze gestopt zijn heb ik hem in mijn armen gekregen en is hij nog gedoopt. toen mochten we samen in een appart kamertje gaan en heeft mijn man hem nog vast gehouden , toen na een zucht is hij overleden. om 17.15

we hebben hem zelf mogen verzorgen, we hebben toestemming gegeven om te kijken wat er nu precies met hem aan de hand was want de doktoren waren radeloos, hieruit blijkt dat hij een ernstige bloeding heeft gehad in zijn borstholte

dinsdag 22-08-06 is hij eindelijk thuisgekomen en lag opgebaard in zijn bedje,

zaterdag 26-08-06 is hij begraven op een heel mooi plekje onder een boom.

 

orry dat ik er zo'n lang verhaal van heb gemaakt maar ik wil er graag over praten en het iedereen laten weten dat hij zo'n vechtertje was

 

groetjes bianca


#2

wat een triest verhaal van jullie manneke en nog maar zo kort geleden,Sterkte


#3

oef ik heb je verhaal gelezen.

de tranen liepen over me wangen heen. vond het zo sneu ook voor hem en jullie dan. je wilt hem zo graag helpen, zo graag wil je er voor hem zijn en alles voor hem doen zolang ie maar beter wordt.

maar het mocht gewoon niet. misschien achteraf wel goed. want nu heeft ie geen pijn meer en kijkt toe over je schouder hoe zijn mama nu verder gaat wel is waar zonder hem.

ik ben nu zelf ook zwanger. 15 weken. 23 jaar.  als het een meisje wordt krijgt het de naam saskia dat was de naam van mijn beste vriendin die is overleden aan kanker. zij wilde zelf altijd al kinderen dus vandaar. als het een jongen is weten we nog geen naam.

ik wens julie in ieder geval veel sterkte toe en kop op.

groetjes mij


#4

Hallo Bianca,

Allereerst gecondolleerd met het verlies van jullie kleine Tristan.

Ik lees net je verhaal en heb heel veel bewondering voor dat kleine mannetje, maar ook voor jullie. Om te zeggen dat men moet stoppen met een reanimatie van zo`n klein manneke moet enorm moeilijk zijn geweest maar ook erg dapper.

Blijkt hoe zeer het leven oneerlijk en kwetsbaar is als jullie mannetje zich er zo goed doorheen lijkt te slaan en alsnog de stijd moet verliezen. Daar heb ik verder geen woorden voor meissie. Wel wens ik ik jullie en jullie familie natuurlijk onwijs veel kracht om dit verlies te kunnen dragen.