Minke is de laatste tijd ontzettend eigenwijs ( nou ja dat is ze altijd al maar de laatste tijd lijkt het erger), de hele dag over alles lijk ik wel “discussies"te hebben. En ze is pas 3…!!
Het begint al met aankleden, ze wil perse alleen maar roze en jurken aan. Natuurlijk bepalen wij wat ze aantrekt, maar ik laat haar dan kiezen uit mijn keuzes, snappen jullie ? Ook omdat ik niet om 0700 uur al een huis vol drama wil hebben… Ik wil haar best laten “meebeslissen"over kleine dingen, als dat kan. Verder is het de hele dag door met alles een “strijd”; welke jas ze aan moet ( “nee die! nee toch die!” etc) welke schoenen, welk boekje voorlezen, etc etc. wat ze doet is continu “terugkomen” op de keuze die ze dan van mij mag maken. net zo lang tot ik boos word lijkt wel.
Bijvoorbeeld vanmorgen gaan we naar de creche, en ik zeg “wil je je spijkerjasje of je bodywarmer aan?”. En dan kiest ze de spijkerjas, vervolgens staan we bij de auto en dan is het “Ik wil mijn bodywarmer aan!”. Nou is deze mama natuurlijk niet helenmaal gek… dus dan zeg ik “Nee Minke, nu hou je dit aan. Morgen weer je spijkerjasje”. Nou dan is het dus gillen, huilen, alsof er ik weet niet wat aan de hand is. En dit is dus steeds, met ALLES! Al weken. Ik word er helemaal gek van, ik merk dat ik ook minder geduld heb met haar dan met Neeltje ( hoor mezelf regelmatig geirriteerd zuchten als Minke weer treuzelt , dramt of of zeurt) en daar baal ik dan van. Ik doe mijn best om een geduldige en positieve en consequente moeder te zijn, maar soms denk ik echt” HOU ! NOU! EENS! OP!!”… en ik weet het, ze test ons nu mega uit, dus we moeten rustig en consequent blijven, maar ik vind het soms zo moeilijk. Ik wil niet zo’n altijd geirriteerde moeder zijn… snap je? herkent iemand dit? Ook dat je jezelf soms ongeduldig vind…? Heeft iemand tips voor meer geduld of een andere tip, graag.
groetjes!
Tips voor meer geduld graag
het enige wat ik mij zo kan bedenken is als ze haar keuze maakt voor iets, dat je dan duidelijk zegt tegen haar dat als ze eenmaal dat jasje aan heeft (om maar even bij het voorbeeld te blijven) ze dan niet meer wat anders aan mag, dus dat ze zeker moet zijn van haar keuze. En zodra ze dan toch weer om dat andere jasje zeurt, proberen om op een rustige toon te zeggen dat ze zonet de keuze had, dat mama nog heeft gezegd dat ze zeker moest weten of ze die aan wilde, omdat ze niet meer mocht ruilen, en dat dit dus ook niet gaat gebeuren, en er bij blijven. Maar misschien doe je dat al wel?
Als Bo twijfelt in een keuze, en het duurt mij te lang, dan zeg ik, als mama tot 3 heeft geteld, maak jij je keuze, doe jij dat niet, dan kiest mama voor jou. De eerste paar keer probeerde bo mij wel uit, want dan wou hij toch wat anders, maar nee, ik bleef dan bij wat ik had uitegkozen (varierend van kleding tot bv welk koekje) Zelfs op een gegeven moment zo ver gegaan, dat als het bv om een type koekje ging, ik zei, ok dan wil bo deze niet? prima dan krijgt bo niks. En ook volgehouden. Is heel slecht voor je humeur op dat moment, maar het wierp hier snel zijn vruchten af. Bo mag rustig kiezen en zijn eigen mening (in hoeverre hij die nu al heeft) geven,en daardoor ook invloed uit oefenen op bepaalde dingen, maar wel op een manier wat voor iedereen prettig is.
liefs woezel
Dat wat jij doet, daar sta ik helemaal achter en dat probeer ik ook te doen! En dat werkte ook altijd ( redelijk) goed. Alleen lijkt het de laatste weken wel alsof er over alles moet worden gediscussieerd… snap je, ook over dingen die nooit een strijd waren. Ze 'verzint’steeds wat nieuws, alsof ze die grens ook steeds op wil zoeken. Net zo lang doorgaan tot mama boos is ofzo… Jouw koekjesvoorbeeld, dat heb ik nu dus ook regelmatig. En dan eet ze het dus ook gewoon niet op ( het koekje dat ik uitkies voor ze) maar blijft dan daarna wel een uur ( en ik overdrijf niet) doorzeuren over dat ze dat andere koekje wilde…pfff! Ik geef dat dan niet ( natuurlijk) maar de sfeer in huis is dan niet best… en mijn humeur inderdaad ook niet . Ik zet haar dan vaak even op de gang als ik het zat ben. Dat helpt uiteindelijk wel.
Ik hoop dat dit een fase is, want ik vind het niet fijn om zoveel strijd te hebben, ookal hoort het er vast bij.
groetjes
Lastig en het lijkt me moeilijk om geduldig te blijven, niet geirriteerd te worden. Ik herken het in mindere mate … Ik bepaal wat Fabienne 's-morgens aan doet, ook welke jas, schoenen etc. Dat accepteert ze vrijwel altijd. Ik laat haar weinig keus, wel de keus met wat ze bv op haar boterham wilt maar eerlijk gezegd weinig tot geen keus bij mij anders krijg je dat ja/nee verhaal en drama. Als ze bv zelf aangeeft van mama; mag ik een appel dan gaan we die schillen … mee belissen over kleine dingen zou ik zo min mogelijk doen op dit moment. Dan werkt het blijkbaar nog niet. Zelf even de touwtjes in handen nemen en haar prijzen op momenten ze lief is of iets voor je doet/iets goed doet …
ja dat doe ik ook . als hij echt door blijft door gaan, dan mag hij op de gang ( echt niet in de eerst epaar minuten, maar als hij na 15 a 20 minuten nog steeds jengelt omdat hij zijn zin wil door drijven, dan kan hij de gang op, en gek genoeg is het daarna ook over, net alsof ze dan een duidelijke grens voelen.
Wel vervelend dat ze overal een strijd over maakt, dat staat ons dus nog te wachten!! Kan mij heel goed voorstellen dat je humeur dan tot het vriespunt daalt!
Pff wat te doen om dat te verbeteren. Als bo zulke dagen heeft, wil ik hem aan het einde van de dag nog wel eens een half uur voor de tv zetten,. dora ofzo, iets wat hij erg leuk vind en ik op doe manier even aan mijzelf toe kom. Misschien niet pedagogisch verantwoord. maar als dat je even oplaad, dan is het in mijn ogen goed! en ondanks alles toch volhouden en consequent zijn, want als je een paar keer toegeeft, zal het nog langer duren voordat ze door heeft dat de strijd niks op levert. Hoe moeilijk het soms ook is hoor, want ik heb soms ook dat ik denk, ik doe net alsof ik niet zie dat jij nu iets doet wat niet mag (zolang het niet gevaarlijk is ) puur om niet telkens en overal een strijd van te maken.
Wat ik ook nog wel eens wil doen op zulke dagen. isiets gaan doen wat bo erg leuk vind, alhoewel ik begrijp dat dit in jouw geval wat moeilijker gaat omdat je 2 kids hebt en ik maar 1.
Bo vind bv naar de hertjes gaan erg leuk . dus dan ga ik daar naar toe, Is hij meestal wat beter te pas mbt luisteren en op die manier geef je ook posotieve aandacht, wat erg belangrijk is. Ik merk namelijk bij bo dat als ik meer positieve aandacht geef, hij ook prettiger in gedrag is/wordt,
liefs woezel
Ben het met je eens woezel, al gaat 15 a 20 minuten jengelen hier niet lukken want na een paar minuten vraag ik; wil je op de gang? En dan is het eigenlijk snel over.
Die positieve aandacht werkt hier ook heel goed, even samen iets doen wat Fabienne leuk vindt, vooral dat samen iets doen wilt ze vaak en heel graag.
Zin door drijven merk ik ook en dat valt niet mee om daar tegenwicht aan te bieden. Soms negeren of toch de gang … het hangt af van de situatie. Ik probeer het haar ook vaak uit te leggen maar als ze zich op de grond werpt valt er weinig te praten Dan denk ik ook; ga maar liggen hoor !!!
Een half uur Dora? ik maak er wel een uur van af en toe. Ze komt dan echt tot rust en ik zie er geen kwaad in. Pedagogisch verantwoord of niet …
Ja ik moet echt proberen zoveel mogelijk aandacht te geven aan het positieve gedrag ( gelukkig is dat er ook genoeg en dat moet ik ook meer voor ogen houden als ik soms van haar baal). Bedankt voor jullie meedenken, even 'praten’erover zo nu en dan helpt mij altijd enorm.
groetjes
Hier een moeder die ook van nature niet het meest geduldig is. En als ik niet lekker in m’n vel zit (door dingen die niet lekker lopen op werk, in m’n relatie of wat dan ook) ben ik nóg meer ongeduldig. Ik zag laatst een filmpje terug van Erik die een ijsje at (wat je al niet filmt, haha) en hoorde mezelf zeggen: “Erik Erik, snel likken aan de andere kant. Nee-hee, die andere kant!” Want het lekte. Dus. Die stem van mij was echt supergehaast en heel irritant. Op je vraag of mensen het herkennen kan ik dus volmondig ‘ja’ antwoorden.
Erik en Minke schelen niets hè, qua leeftijd. En ook qua discussiegedrag niet, lijkt het. Erik vraagt nu steeds ‘waarom?’. Bij alles. Ook heel vermoeiend. Soms is het antwoord gewoon ‘daarom’ en daar moet 'ie het mee doen. Keuzes krijgt 'ie soms ook, vergelijkbaar met Minke. Manlief is het daar eigenlijk niet zo mee eens, vindt dat ik Erik soms te veel keuze geef en hij denkt dat Erik dat niet kan overzien. Goed, da’s hier een discussiepuntje Als Erik iets kiest en hij wil erop terugkomen vind ik dat niet altijd erg. Kiest hij het ene koekje en hij wil daarna toch die andere, prima. Kiezen is ook ingewikkeld
Maar zo’n voorval als bij de jas van Minke, dan zeg ik ook: “We staan nu al buiten en met deze jas moet je het doen.” Gaat 'ie een scène trappen, ik reageer niet en doe m’n dingen. Hij heeft snel genoeg door dat het hem niets oplevert.
Groetjes,
M
“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”
Mriek@ haha dus bij jullie is de 'waarom’fase al gestart… die zal hier dan ook vast snel beginnen, aangezien Erik maar een dag ouder is dan Minke !
Grappig dat jij dat van jezelf vond met dat filmpje ik ben denk ik ook vaak een beetje gehaast/ geirriteerd… 'Neeeeehee! ! je mag NIET nu nog snel een pop halen ( harde zucht) '… als we net in de auto stappen ofzo…! hahahaaha.
Weet je ik denk soms ook wel eens als ik al 'nee’zeg , hmm misschien is het niet zo erg om in dit geval toe te geven … ‘pick your battles wisely’ is dan weer eens een waarheid als een koe. Zeker met twee pittige dochtertjes ( Neeltje kan er ook al wat van hoor). Ik moet gewoon meer geduld hebben en soms/ vaak(!) tot 10 tellen… !!!
groetjes
Haha, ik ben benieuwd wanneer Minke het woordje ‘waarom’ ontdekt. Wel grappig hoor, maar soms ook vermoeiend. Ik herken dus heel erg wat je schrijft, ik ben ook zo’n zucht-kreun-steun-moeder soms. Vind dat heel erg, maar het overkomt me vaak. Ik probeer me er bewust van te zijn, dat is een begin. Toch?
Pff…jij hebt er 2, inderdaad. Mag ik zeggen dat ik blij ben dat het er hier maar eentje is?
Groetjes,
M
“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”
Oh ja, het waarom vragen!! Is hier ook sinds een paar maand een bekend fenomeen!! Wat is dat? waarom ? wat is dat voor geluid? hele dagen door!! Soms best vermoeiend , maar ook vaak erg leuk!! Ik had mij voor dat ik Bo kreeg, echt voorgenomen dat ik echt nooit: Daarom!!! zou zeggen> had ik vroeger echt een hekel aan!! Betrap mij nu er zelf op dat ik het soms ook doe, als hij maar blijft door vragen. Laatst vroeg hij waarom het schuim op het water van het bad geluid maakte. dat ging zo: mama, wat is dat voor een geluid? Ik zeg, dat is het schuim van het bad wat je hoort… Waarom, hoe kan dat noou? vraagt ie!! hmmmmmm…dat zal mama effe googlen schat en ik kom er later op terug!! hahahahahahaha
@Esther, oh een uur Dora is toch ook prina? Zolang ze er rustig van worden, vind ik het prima!!
liefs woezel
Aaron is eigenlijk nog best een mak lammetje.
Zeg ik: Aaron we gaan vandaag dit en dat doen…zegt ie : oke mama!
Ik zeg zelfs niet eens wat ie aankrijgt, ik TREK het hem gewoon aan en hij kijkt niet eens naar wat ie aan krijgt (tot op heden) hij vind alles nog steeds goed.
Ook met schoenen kopen kies ik leuke stoere uit en zeg : Aaron wil je deze even passen : zegt ie : is soed mama (haha)…hij past ze …loopt er effe mee en dan vraag ik: vind je ze mooi?
Ja hoor zegt ie dan…dus dan kopen we die (vorige week 2 paar gekocht 2e halve prijs van Dokter Visser schoenen).
Wat hier wel is …is dat ie de winkel niet zo heel leuk vind en ik eerlijk gezegd liever zonder hem boodschappen haal dus dan breng ik hem naar oma en kan ik rustig winkelen.
Ik zeg wel eens: mama moet dit en dat halen ga je mee?
Dan zegt ie: nee ik wil niet.(stiekum niet erg voor mij) en dan zeg ik: zal ik vragen of oma thuis is?
Hij kan wel mijn geduld som op de proef stellen met het rekken van iets…tanden poetsen : zelluf doen" en dan 2 minuten de borstel in zijn mond houden en niks doen maar dan krijg ik hem niet en uiteindelijk zegt ie: “klaar”.
Dan ga ik te werk (elke hoek 10 seconden papa/mama tellen) en zijn we zo klaar maar dan denk ik ook “ow Aaron schiet toch eens op”!
Maar verder hier nog makkelijk.
Gr, Danielle
Ow…nog even over het tv kijken…pedagogisch of niet…hier staat de tv heeeeeellllll geregeld aan hoor en voor mijn part een uur (ome willem vind ie leuk).
ik vind dat niet erg en Aaron rust ermee aangezien hij niet smiddags meer slaapt.
Gr, Danielle
Linette: oh herkenbaar!!! Jurian drijft me soms ook tot wanhoop… en echt ik probeer het elke keer weer geduldig te blijven maar soms moet hij even naar de gang omdat ik anders echt uit mijn vel spring …
Wat hier werkt is 's avonds de kleren klaar leggen. Dan heb ik iig die ellende smorgens niet, en vooral als je haast heb merken kinderen dit. En ik denk wel dat dit fase is … maar ook dat ze kijken hoe jij reageer als je bijv Neeltje / Levi meer aandacht geeft dat ze dit gedrag geven. Daarom ben ik hele dag bezig om te proberen de perfecte moeder te zijn maar … die bestaat niet.
Ik verdeel mijn aandacht zover ik kan maar laat ook merken dat ik geen pop ben die onuitputtelijk is. Dus geef op tijd aan dat mama het niet leuk vind op deze manier etc. Wordt er dan nog niet geluisterd dan is het hup in de gang.
Wat ik vooral heel moeilijk vind is het avondeten… Dan is mijn man er ook niet en moet ik met 2 kindjes eten. Vaak met brok in mijn eigen keel omdat ik geen geduld meer heb en ze dit goed merken…
Mini-boy@ en anderen fijn die herkenning. ook dat 'een perfecte moeder’willen zijn. Nou weet ik ook wel dat perfect niet bestaat, maar toch, ik ben me er erg goed van bewust dat ik het goede voorbeeld moet geven en dat het niet goed is om steeds je geduld te verliezen/ te snauwen/ boos te worden…! Maar toch overkomt het me elke dag wel een keer. En soms wel 10 keer, bij wijze van spreken…
Het klaarleggen van kleren 's avonds ga ik ook eens proberen, misschien helpt dat op de dagen dat we naar de creche gaan en we gewoon niet alle tijd van de wereld hebben …. Misschien als het werkt ga ik het wel elke dag doen, alles beter dan steeds dat drama. pfff! En inderdaad, ook ik wil dat mijn dochters beseffen dat mama en papa ook blij, verdrietig of boos kunnen zijn. En dat we grenzen hebben. Tja het is soms gewoon hard werken!!
groetjes