Een bevalling binnen drie uur. KLinkt als een idealen bevalling voor veel vrouwen maar mijn ervaring was alles behalven ideaal.
De bevalling was te snel en met slechte begelijding.
Ik was uitgerekend op 21 augustus 2003 en leefde helemaal naar die dag toe. Stiekem hoopte ik dat hij op die dag geboren zou worden maar ja wat waren de kansen dat dat zou gebeuren. Kinderen worden zelden al dan nooit op de uitgerekende datum geboren of ze moeten dan wel niet gehaald worden.
Zeker al vier weken voor de bevalling had ik last van harde buiken en voor weeën. Aangezien het niet mijn eerste bevalling was wist ik al een klein beetje wanneer ik moest gaan bellen en wanneer het loos allarm was.
Op de uitgerekende datum zelf werd ik wakker met een pijn in mijn buik die dan weer langzaam weg trok. Het was vrij regelmatig maar niet een duidelijke reden voor mij om mijn gyn te bellen. Die week voor de bevalling moest ik namelijk al iedere dag terug komen in het ziekenhuis aan de CTG dit inverband dat het kindje toch wel iets wat kleiner was dan de gemiddelde baby rond die periode. Zo ook die dag moest ik om negen uur in het ziekenhuis voor een CTG. Tijdens de rit naar het ziekenhuis voelden ik met iedere hobbel die de auto nam mijn buik onrustig worden en hard worden. Langzaam begon ik er toch in te geloven dat de bevalling dat toch misschien wel vandaag zou beginnen.
Eenmnaal in het ziekenhuis was ook aan de CTG te zien dat mijn buik duidelijk onrustig was en ook de gyn kwam meteen kijken. Hij controleerden of ik eventueel al ontsluiting had en concludeerde dat er al 2 cenimeter ontsluiting was en wilden meteen de vliezen breken.
Aangezien mijn vorige bevalling minder gelukkig uitgepakt heeft en heeft gelijd tot een stil geboren dochter wilden de gyn niks aan het toeval overlaten en wilden de bevalling zo snel mogelijk laten verlopen.
Om half tien werden mijn vliezen gebroken en werd er meteen een monitor op het hoofde van Patrick aangesloten zodat zijn hartslag noukeurig in de gaten gehouden kon worden. Vrijwel meteen na dat de vliezen gebroken waren waren ook de weeën een heel stuk heviger en pijnlijker.
Om het kwartier kwam een verloskundige controleren hoe de ontsluiting verliep. Om kwart over twaalf hadden de weeën geen tussen pauzes meer en had ik een enorme persdrang. Dit liet ik de zuster weten die meteen de verloskundige er bij haalden. Zij heeft gekeken maar vertelde mij dat ik nog niet mog persen en verdween daarna vrijwel meteen weer. Ik kon het niet geloven hoe moest ik die perdrang nou onderdrukken ik kon het niet meer ik moest zelfs hevige tegen druk geven om te voorkomen dat het hoofdje eruit kwam. Op dat moment begon ook ik te schreeuwen dat ik het niet meer houden kon en heeft de zuster meteen de verloskundige er weer bij gehaald. Die was nog maar net op tijd om de bevalling verder te begeleiden want met twee keer persen was onze zoon op de wereld.
Na de hand hebben ze de placenta en de navelstreng nagekeken of dat er misschien een reden was waarom Patrick zo klein was. Toen vrijwel meteen konden zij zien dat er een knoop in zat. Op het moment dat ze patrick op mijn buik legde vertelde de verloskundige mij dat het niet veel gescheeld had. had Patrick in de buik de knoop aangetrokken dan was hij waarschijnelijk gestikt. Dat was wel even schrikken en nog steeds moet ik daar aan denken. Hoevel geluk wij eigelijk hebben dat Patrick niet de navelstreng aangetrokken heeft.
Tot op de dag van vandaag wanneer ik aan de bevalling terug denk komen die gevoelens van panniek en stres weer naar boven. En ik hoop ook heel erg dat mocht ik nog een keer zwanger worden dat de volgende bevalling iets wat rustiger verloopt. Eerlijk waar ik heb zeer veel respect voor vrouwen waarvan de bevalling zeer veel uren heeft geduurd en geloof mij het andere uitserste van een zeer snelle bevalling is ook zeker niet prettig.
En toch alsi k naar mijn zoontje kijk dan was het allemaal dik en dwars waard geweest en zou ik het zo weer over doen.
Veel liefs