Mijn dochtertje is gisteren 21 maanden geworden en ik heb het er moeilijk mee!!! Wat gaat het toch snel!!! Het baby’tje gaat er meer en meer af, het wordt echt een flinke zelfstandige peuter om trots op te zijn en toch maakt het me vaak verdrietig. Voelt het bij nog mensen zo?
Ik moet er wel bij vertellen dat ik heel graag nog één of twee kindjes zou krijgen, maar dat het helaas momenteel niet mogelijk is. Toen ik 8 maanden zwanger was van mijn dochtertje bleek ik een zeldzame kanker te hebben. Ik ben nog steeds in behandeling. Normaal tot volgend jaar december (drie jaar zou ideale tijdsspanne zijn) en ik hoop dan terug aan een baby’tje te mogen denken (kanker is niet hormoongevoelig en behandeling doet niets aan vruchtbaarheid), maar dat lijkt me nu nog zo lang … en mijn kleine meid wordt een flinke , zelfstandigere peuter …
Te snel groot: dip
Ja, herkenbaar. Die van mij gaat over een paar weken naar school en voor het eerst word ik ook sentimenteel omdat hij al zo groot is. Eerder had ik dat niet echt, maar nu dus wel. Hier ook maar één kind en daar blijft het ook bij, maar ik zat laatst wel te brullen toen ik een vader en een klein babietje op televisie zag. “Dat wil ik ook!” Haha. Terwijl ik het eigenlijk helemaal niet meer wil, maar meer vanwege het feit dat mijn kind al zo groot wordt.
Ik hoop dat jullie snel weer mogen proberen voor een tweede. Succes en sterkte met je behandeling!
Groetjes,
M
“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”
Oh dat huilen bij het zien van een baby ken ik maar al te goed!!! Ik denk ook dat ik te gefocust ben erop, waardoor ik mezelf alleen kwel, maar elke zwangere vriendin, geboren baby … is reden tot een huilbui. Er zijn er helaas veel en dan die kleine schat van mij die plots echt een meisje is (wel een prachtexemplaar ) ja dat maakt het zoveel moeilijker.
Zaterdag hadden we openklasdag voor haar en er waren twee andere mama’s die zwanger waren. En ze zeiden ja als ze naar school gaan, dan zijn de plots geen baby’s meer, maar gelukkig is er dan een nieuwe spruit om dat goed te maken … Toen brak weer eens mijn hart.
De behandeling doet momenteel goed z’n werk: er is al vijftien maand geen activiteit meer te zien en woensdag zal ik één jaar tumorloos zijn (na operatie)
@Mriek: bewust maar één kindje, ik zou graag ook die wens hebben gehad, dat zou het een stuk makkelijker maken, maar ik droom van een groot of half groot gezin
ik herken het ook wel, maar ik had dat nog niet zo heel erg toen hij baby was en peuter werd. ook wel wat maar niet vergelijkbaar met hoe ik me nu voel nu hij bijna 4 wordt en naar de basisschool gaat. bah. naar gevoel. tis loslaten… en dat is gewoon echt hartverscheurend… daar stonden we niet bij stil toen we kids wilde haha dat je ook weer moet gaan loslaten natuurlijk weet je het wel maar je voelt dat totaal niet zo aan zoals nu, nu je ermee te dealen krijgt.
zwaar he meis, maar je bent nie alleen… tis heel normaal! ieder moet daar op zijn/haar manier zijn weg in zien te vinden, en echt je groeit er gewoon in mee!