Mijn bevalling was ronduit super! Veel geloven me niet, of zeggen dat je achteraf je de pijn niet meer herinnert, maar mijn bevalling was echt super!
Op 6 augustus 2009, een dag voor mijn uitgerekende datum, had ik een afspraak staan bij de gynaecoloog voor mijn te hoge bloeddruk. Dit was al vanaf 37 weken zo en ondertussen waren we dan ook medisch geworden. Maar goed, we hadden dus die afspraak staan een dag voor de uitgerekende datum. De gynaecoloog zei dat het een afspraak werd om het over inleiden te gaan hebben. Daar zaten we natuurlijk niet op te wachten, dus maar inpraten op ons mannetje om spontaan te komen.
De ochtend van 6 augustus ging mijn man om 6.30 uur naar zijn werk en zei voor hij wegging:' Jammer schat, we gaan er maar vanuit dat we ingeleid gaan worden...' En om 7.15 uur begonnen mijn weeen... Ik had al zo'n 5 weken voorweeen gehad, maar dit voelde echt anders. Ik ben meteen gaan klokken, en ze kwamen al meteen om de 5 minuten en duurde een minuut. Ik heb toen nog even gauw mijn ons bed verschoont, de was in de droger gedaan en de babykleertjes nogmaals opgevouwen. Ik kon niet geloven dat we al heel snel papa en mama werden van ons eerste kindje!
De weeen waren nog niet heel erg heftig en ik kon er nog zonder puffen doorheen. Om 9.30 uur werd het toch wel wat heftiger en duurde ze langer, dus toen maar mijn man gebeld. Die dacht dat ik een grapje maakte, hij had er al geen rekening mee gehouden dat het nog spontaan zou gaan gebeuren! Hij kwam gelijk naar huis en zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar we om de hoek wonen. Die had ik ook ondertussen al gebeld en de verpleegkundige aan de lijn vertelde dat het beter was om te laten kijken omdat het wel snel leek te gaan. In het ziekenhuis bleek ik nog maar 2 cm ontsluiting te hebben en waren de weeen nog niet zo hevig, volgens het ctg apparaat maar ook volgens mijn gevoel. Dus konden we weer naar huis, en moesten we om 14.00 uur weer terug komen om te kijken. Toen was mijn ontsluiting nog maar 3 cm en ik lag er nog rustig bij ( de weeen waren ook nog niet zo heftig) dus het zou nog erg lang gaan duren volgens deze verloskundige, misschien wel 2 dagen!We moesten om 19.30 uur maar even bellen om te vertellen hoe het ging en dan kon mijn eventueel nog een pijnstiller halen zodat ik nog kon slapen 's nachts. En zo gingen we om 16.00 uur weer naar huis...
Thuis aangekomen werden de weeen wel snel heviger, het opvangen ging redelijk maar het werd pittig. Mijn man heeft nog gewoon voor zichzrlf gekookt ( spinazie) en vroeg of ik ook nog wilde ( nee dus!) Ik ben tegen 17.00 uur op bed gaan liggen om de weeen op te vangen, maar de buikweeen gingen over in rugweeen en dat was niet meer op te vangen op bed. Ik ben onder de douche gegaan waar ik pas mijn slijmprop verloor ( mijn vliezen waren ook nog niet gebroken). Het warme water hielp goed en ondertussen was mijn man er ook bij gekomen om de weeen weg te masseren. Zo ging het echt super! Tuurlijk, het was pijnlijk maar op zich kwam ik er goed ddorheen. Tegen 19.15 uur ging mijn man het ziekenhuis bellen hoe het ging en was ik ondetussen op het toilet gaan zitten, want ik moest poepen... Alle zwangerschaps en bevallingsboeken doorgelezen en dan toch nog het belangrijkste vergeten, poepen betekent persdrang! Maar goed, gelukkig was mijn man wel zo helder en melde het de verpleegkundige aan de telefoon dat ik aan het persen was. We moesten dus onmiddelijk naar het ziekenhuis! Mijn man trok me letterlijk en figuurlijk van de wc en gooide me in een pyama en badjas. We zijn gauw naar de auto gegaan, een meter of 20 lopen en voordat ik mocht gaan zitten moest er eerst een vuilniszak op de stoel, want stel je eens voor dat mijn vliezen zouden breken op de stoel van de nieuwe auto...! Nee hoor, die vuilniszak lag al weken in de auto en kwam nu goed van pas.
In het ziekenhuis aangekomen, het was inmiddels 20.05 uur, gelijk naar verloskunde om een lege gang aan te treffen... Geen kip te bekennen op die hele afdeling! Mijn man is maar gaan roepen en daar kwam iemand op af, ze bleken al een verloskamer voor me klaar gemaakt te hebben want het zou snel gaan werd ze gezegd... De persweeen waren op dat moment al vermindert. Op de verloskamer aangekomen en op de 'tafel' te zijn geinstalleerd werd er naar de reden gvraagd van het bevallen in het ziekenhuis en ik melde mijn te hoge bloeddruk. De verpleegkundige wilde deze nog gaan meten, maar ik riep dat er weer een perswee aan kwam. De verpleegkundige keek en rende snel de kamer uit naar een verloskundige. Deze kwam binnen en kon me van een afstandje van ongeveer 6 meter vertellen dat ik mee mocht persen en dat we binnen 5 minuten papa en mama zouden zijn. Ze heeft nog 10x gevraagd of dit echt mijn eerste bevalling was want ze kon er niet over uit hoe snel het ging. En dat we best wel eerder hadden mogen komen,, wat ons had tegen gehouden? Mijn man zei:" het ging thuis nog zo lekker, tot ze moest poepen..."Maar goed, de verloskundieg had gelijk, na nog 2x persen werd om 20.24 uur onze zoon Luka Cornelis Wouda geboren! Een heerlijk mannetje van maar 2775 gram en 49 cm lang, ons wondertje!
Zo'n bevalling gun ik echt iedereen! Ik had veel nare verhalen gehoord, maar ben blij dat ik zelf een positief verhaal kan vertellen.