Hoi hoi,
Vanaf vandaag kunnen jullie mijn column lezen. Ben van plan om het tweewekelijks te doen. Dusse....houd het in de gaten!
Hoi allemaal,
Hier is het dan: vers van de pers, de allereerste aflevering van mijn spannende verhalen (ahum). Ik zal eerst maar eens mijzelf een beetje voorstellen. Voor degene die mij nog niet kent.
Ik heet Monique Versteegh, 26 jaar, alweer 4 jaar getrouwd met Marcel, 28 jaar. Samen hebben we 2 kinderen: Veronica van 2 1/2 jaar en Lucas van bijna 7 maanden. We wonen in Amersfoort in een apartement. Vooral dat laatste is belangrijk om te weten, in verband met mijn avonturen (grrrrr) met mijn bovenbuurman, die van feesten houdt. Daar zullen jullie nog wel eens iets over lezen vermoed ik.... We hebben ook nog 2 middelgrote hondjes van 4 jaar.
Goed dit was het echte voorstellen, heel formeel dus. Ik denk dat mijn kinderen vooral bekend zijn onder jullie, als zware babies. Veronica woog 8 pond en was 3 weken te vroeg; Lucas was 12 pond en op tijd geboren. In een notedop verteld, maar ik kom er vast nog eens op terug! Ik ben nog niet weg.
Laat ik maar gelijk beginnen met wat ik afgelopen week weer meemaakten. 31 december vierden we thuis oud en nieuw, helemaal alleen met zijn tweetjes. Oke, kinderen waren er ook, maar ja, die sliepen heftig. Ook niet echt feestelijk, maar goed. Stiekem heb ik Veronica om 12 uur toch maar wakker gemaakt en uiteraard tegen Marcel gelogen, dat ze uit zich zelf wakker werd. Ach, het kind heeft het nog over vuurwerk. Zo mooi vond ze het. De lege champagne fles de volgende ochtend ook! Ze wist nog dat ze papa ervan mocht in schenken... Papa had hoofdpijn hahaha.
Om 1.00 uur belde mijn ouders om te vertellen, dat mijn zus in Oostenrijk met skieën was gevallen en met een verbrijzelde(?)/gebroken knie daar in het ziekenhuis ligt. Zucht, het kan ook nooit eens normaal gaan hier. Ze heeft 3 kinderen, dus die moeten verdeeld worden onderling. Nou, om lang verhaal kort te maken, wij krijgen middelste zoon Robin voor een tijdje in huis.
2 dagen daarvoor was trouwens mijn wasdroger stuk gegaan. Een hele dure van anderhalf jaar oud. Fijn... Wat wij toch met die dure machines hebben?!? Toen Lucas net een paar dagen oud was en ook weer thuis was, ging de wasmachine stuk. Hmmm, nou ja kraamhulp had gelijk niets meer te doen. Gingen we maar spelletjes doen op bed, hahaha. In ieder geval, vandaag werd droger weer gemaakt. Gelukkig hadden we garantie er bij gekocht. Maar oh oh oh, waarom heb ik altijd die afschuwelijke mannen hier? Deze man, was a) niet te verstaan, want 1) praat te zacht, 2) erg plat en 3) zo sloom, dat je je moest dwingen om te luisteren, hij was b) niet lief voor Veronica, zei namelijk geen letter tegen dr, terwijl ze toch erg lief vertelde, dat Bassie en Adriaan op tv waren en c) duwde hij ook nog de honden hardhandig weg. Grrrr.
Maar ik roep dat soort figuren op me af denk ik. Ik kan me nog helder voor de geest halen, dat de boel hier blank stond. Ik was hoogzwanger van 2e, deed boodschapje, het was bloedheet (ben in juni bevallen dit jaar) en toen zag ik zomaar ineens brandweer in de straat staan. Bleken ze dus bij mij te zijn. Had de bovenbuurman iets vreemds met zijn wasmachine, wat dus compleet leeg liep, door mijn meterkast heen ,de gang in. Daar stonden zomaar 6 hele grote (erg stoere) brandweermannen met zaklampen te schijnen. Moet zeggen, toen ze mijn grote buik zagen (en die was immens!), waren ze "liefdevol". Ook de politie, maar de Remu man??? IIEEEEEHHHHH "Nou mevrouwtje, dat ziet er ook niet uit he, in die meterkast van u", pardon? "Tja, u heeft geluk hoor, dat u nog niet onder stroom bent komen te staan, jajaja, dat krijg je he, met leken...". Oke, ik was zwanger, dus hield mijn mond, anders stond ik namelijk te janken en dat gunde ik hem niet. Heb hem betaald (voorschot moest betaald worden) en onder zijn woorden "Nou ik zie u vast wel weer terug", ben ik gaan dweilen. Boehoeeeeeeee.
En die vreselijke "vrouwen-weten-niets-man", die laatst naar mijn gaslek kwam kijken. Die spande de kroon! Ik ruik dus gas. Volgens mij uit de geiser, nu weet ik dus inderdaad niet hoe dat uit moet. Wat doe ik, op aanraden van mijn vader, die ik maar belde, ik draai de gaskraan gewoon uit. Goed, komt man dus, je weet wel, spijkerbroek op half 7, hevig bilnaadzicht, niet fijn! En die zegt:"Ik ruik niks". Nee, dat klopt, ding is dicht gedraaid. Vond mezelf reuze verstandig toen ik dat zei tegen die man. Was dus niet verstandig... Man boos:"Ja mevrouw, wel open doen nu, want anders moet ik een kwartier wachten. Anders kan ik lek niet vinden." Nou zeg, dacht dat ik er goed aandeed, mompelde ik nog. "grmbl grmbl", deed Remu man. Opengedraaid, blijkt het nog geen 5 minuten te zijn. Deed ie het al. Begint die man ineens te zeggen, dat het geen lek is. Kon niet volgens hem. Nou ja! Dus ik weer zeuren, ja, maar ik ruik het toch zeker zelluf?! Nee, dat had ik natuurlijk mis. En sjacho die kerel. Hij toch maar eens kijken in geiser; tataaaaaa zo dom was ik toch niet, want er zat een lek. Al moest ik dat woord wel uit hem trekken hoor. Gna gna. Voelde me fantastisch. Hihi. Maar ja, ik moet dus altijd die figuren hebben en nooit eens als Marcel thuis is he. Zucht...
Nou het verhaal is langer geworden, dan ik had verwacht. Volgende keer zal ik weer meer vertellen. Dan zal ik in ieder geval vertellen, over Veronicaatje, die dan voor het eerst naar de peuterspeelzaal is geweest. Spanning en sensatie dus (en vooral rust voor moeders...).
doei ouwekoei en tot de volgende keer maar weer
Monique