hallo
Ik ben vorig jaar april bevallen van een dochter en dat had natuurlijk het mooiste moment van je leven moeten zijn. Enne dat was het ook tot.............
Ik ging goed en de ontsluiting verliep ook allemaal netjes ik had nog maar 5 cm ontluisting en en de verloskundige zou over twee uur weer langs komen om te kijken hoe het ging. Ze was de deur nog niet uit of we konden haar weer bellen. Ik had persweeen en wat bleek ik had ook al 9 cm ontsluiting dat was best snel gegaan de verloskundige was net de straat uit. Nou dan mocht ik gaan persen dus dat deed ik dan. Maar die kleine meid haar hartslag daalde naar 60 en kwam niet snel genoeg weer terug op gang ik moest dan mijn persweeen wegpuffen ( nou dat is niet echt lekker mag ik wel zeggen). Als ik dat deed dan kwam haar hartslag weer langzaam op gang maar niet snel genoeg vond de verloskundige dus werd er een ambulance gebeld en moesten we naar het ziekenhuis. Daar ging ik dan van vier hoog naar beneden zonder lift met persweeen. In de ambulance die broeder maar zeggen dat ik de weeen moest wegpuffen nou ik kon wel gillen want dat ging gewoon niet, maar ja het moest. Eenmaal in het ziekenhuis gekomen ging het allemaal heel snel en doordat d'r hartslag niet goed ging is ze met de vacuumpomp geboren nou het is geen pretje maar zo snel als dat het gaat en je dan eindelijk had ik haar op mijn buik maar ook dat was van korte duur want ze had een tekorte navelstreng en moest naar beneden en daarna werd ze meegenomen voor alle onderzoeken. Toen ging het allemaal goed en haar apgar was helemaal goed dus niets meer aan de hand. Ik lag ondertussen bij te komen en aangezien ik ook nog een totaal ruptuur had waren ze ook nog met mij bezig maar dat is niet het ergste. Met Jamie (zo heet de kleine meid) ging het weer lekker en ze lag heerlijk bij me. Maar toen ging het fout ze rochelde nog heel erg en je moest haar af en toe even aantikken dan was ze weer wat bij. De verpleging maar gebeld en die kwam Jamie zag ondertussen ook wat grauw en werd meegenomen om haar nog wat uittezuigen. Later kwam de verpleegster terug en vertelde dat ze ook nog wat zuurstof wilde geven want ze ademde niet helemaal goed. Nou ok dat is prima maar niet veel later kwma Jamie terug in couveuse met de kinderarts en die vertelde dat ze haar meenamen omdat ze af entoe stopte met ademen en niet meteen zelf terugkwam. Nou dan stort die roze wolk ineen keer naar beneden en ben je bang. Wat gaat er gebeuren wat is er en na twee uur konden we eindelijk bij haar en hoorde we wat er ging gebeuren en wat ze dachten dat er kon zijn. Nou dat wisten ze nog niet maar wel hoorde we dat er allemaal onderzoeken gedaan gingen worden en dat er foto's werden gemaakt van haar longen en hersenen. Nou je hoort een hoop maar er gaat tcoh een hoop langs je heen. EN dan de familie bellen want dat hadden we ook nog niet gedaan. Het was een emotionele gebeurtenis en moeilijk omdat je gewoon niet weet waar je aan toe bent. Sávonds mochten we weer bij haar en toen ging het redelijk met die kleine meid. Ze lag aan de zuurstof en daar redde ze het gelukkig mee want anders had ze aan de beademing gemoeten en dan hadden we naar amsterdam gemoeten. Wat is ze dan klein in zo een couveuse met alle bedradign aan haar vast. en dan wil je haar zo graag vasthouden maar dat kan dan niet. Het ging gelukkig steeds beter en elke dag ging er wel wat van de apparatuur af en na 10 dagen mocht ze dan eindelijk mee naar huis.Nou toen waren we heel BLIJ!!!!!! Ze is een echte vechter geweest en nu merk je gelukkig helemaal niks meer aan haar ze gaat heel goed en is helemaal gezond. En wat het nou was geweest daar zijn ze nog steeds niet achter waarschijnljk heeft haar navelstreng klem gezeten door dat de ontsluiting zo snel ging. Dit was een behoorlijke nare ervaring en door veel praten en goede zorg van de verpleging zijn we die periode vrij goed doorgekomen.
Nou dit was mijn verhaal van de bevalling.
groetjes annet