Wat een spannende zwangerschap is het deze keer. Ik heb niet veel gewone zwangerschapskwaaltjes, maar steeds van die momenten dat we worden opgeschrikt.
20 weken bij normale controle wordt ontdekt dat het hartje van de baby maar de helft klopt van wat het doen moet. Een dag later moeten we daarvoor naar het VU in Amsterdam. Daar blijkt het gelukkig allemaal toch in orde te zijn, maar wel hebben we een zenuwslopende dag en nacht gehad, waarin alle rampscenario’s voorbij zijn gekomen.
Bijna 24 weken denk ik dat ik vruchtwater verlies. Na een aantal keer een natte broek bel ik toch maar. Het is natuurlijk weekend en we moeten naar een ziekenhuis een half uur rijden. Een half uur op een matje zitten, aan het CTG, echo en inwendig onderzoek. Alles blijkt gelukkig goed. Iedereen is erg blij, want met deze termijn zitten we net op een grens. Vanaf 24 weken dienen ze iets toe om de longetjes te laten rijpen. Eerder kan dat sowieso niet.
Ruim 29 weken. Ik heb een hele dag harde buiken en 's avonds op zwangerschapsgym vertel ik dit. Er wordt toch geadviseerd als het aanhoudt om aan de bel te trekken. Tijdens de gym, een uurtje, heb ik 4 harde buiken. O, o! Ik kan m’n hoofd er niet bijhouden. Ik bel de volgende ochtend oma en die komt Joel ophalen. Ik doe heel rustig aan, maar de harde buiken blijven komen en ik krijg lage rugpijn en steeds staat het zweet op m’n voorhoofd. Ik bel het ziekenhuis en moet toch maar even komen. Oppas, vervoer e.d. geregeld. Weer een half uur naar het ziekenhuis. Daar zijn we toch weer anderhalf uur bezig. Urine-onderzoek, CTG, echo, inwendig onderzoek. Ik heb 1 harde buik, die de arts gelukkig direct ook komt voelen. Ik heb ‘gewoon’ een onrustige buik. Alles lijkt in orde en we mogen weer naar huis. 's Avonds in bed heb ik enorme kramp en denk ik dat de weeen beginnen. Gelukkig is het na drie kwartier, en een toiletbezoek of 3 verder, over en slaap ik lekker de hele nacht. Ik merk dat ik toch weer bang word voor het HELLP-syndroom. Tot nu toe was ik daarover heel rustig en zeker, maar ik geniet toch niet zo erg meer hoor. Iedere keer worden we weer door iets opgeschrikt. Sorry voor het lange verhaal! Hopelijk gaan de komende 10 weken gewoon lekker.
Groetjes, Mariëlle en Joël
Gewijzigd door - Mariëlle en Joël op 19 Jan 2007 21:06:51