Sombere gevoelens

#1

Ik ben nu 19 weken moeder, maar ben toch niet helemaal 100% gelukkig. Ik heb een hele leuke dochter en ik hou ook heel veel van haar, maar toch lukt het me nog niet om helemaal van haar te genieten.
Tijdens mijn zwangerschap kon ik niet wachten tot ze er was, ik dacht dat ik gelijk overmant zou worden door liefde voor mijn kind. Maar nu zou ik soms wel eens willen dat ze er een nachtje niet zou zijn. Het vooruitzicht van een hele tijd geen nacht meer doorslapen of een keer lekker uitslapen, maakt me verdrietig.
Nu is mijn man een week naar het buitenland voor zijn werk en voel ik me erg eenzaam. Dit heb ik zelfs als hij een avondje weg is. Eerder vond ik het altijd heerlijk om een avondje voor mezelf te hebben.
Begrijp me niet verkeerd; Ik vind mijn dochter echt heel lief en ik vind het erg leuk om haar zo te zien opgroeien. Maar ik had verwacht nu toch wel een beetje opgeknapt en gelukkig te zijn.
Hebben jullie hier ervaring mee en gaat het vanzelf over of is het toch beter om hulp te zoeken.

Annemiek de Graaf

#2

Hi Annemiek, wat naar voor je. Heb die dagen ook wel eens gehad in het begin, mijn zoontje is pas 10 weken oud. Maar bij mij kwam het omdat hij een zogenaamde huilbaby was. Ik vond het al vreselijk als mijn man moest werken en daar zat ik dan met huilende baby tot mijn man thuis kwam en ontdekte dat er nog steeds geen verandering was.

Ik snap niet precies waarom je je ongelukkig voelt. Komt dat doordat je baby weinig slaapt, veel huilt of voel je je gewoon niet gelukkig omdat je het jezelf anders had voorgesteld. Ik bedoel doet je dochter het verder goed, veel slapen goed eten?

Als je dochter het verder goed doet, maar jij zelf niet lekker in je vel zit, zou ik zeker hulp zoeken. Zonder dat je het weet kun je in een postnatale depressie beland zijn! Dat zou idd niet goed zijn en vaak hebben moeders dat niet eens in de gaten, niet om je bang te maken maar weet je wel wat de oorzaak is waardoor je je zo ongelukkig voelt of ben je nog zoekende?

Je bent vast niet de enige hoor, het is wat een kind op aarde zetten en dan zit je er gewoon aan vast hoe stom het ook klinkt hoeveel je ook van die koter houdt! Ik heb er nog steeds moeite mee dat ik niet een avondje met mijn man naar de bios kan maar goed daar komt vast wel een verandering in als hij wat ouder wordt en ik een oppas durf te regelen

Jeetje sterkte meid! En je bent niet alleen hoor! Als ik me eenzaam voelde dan stortte ik mijn verhaal ook op deze site en geweldig al die reacties!

(ps. verslavend ook nog deze site

#3

Ik snap je gevoelend helemaal!
Je kunt ze niet wegdrukken, want ze zijn er niet zomaar.
Heel vervelend, en helemaal als je dan ook nog in je eentje thuis bent, en wel even een knuffel kan gebruiken.

Ik zelf had/heb ook erg last van dit soort gevoelens, en ik werd er steeds somberder door. Ik raakte een beetje in een negatieve spiraal.
Nu heb ik een tijdje geleden hulp gezocht bij een psycholoog, en loop daar nu.
Ik merk dat ik aan het denken wordt gezet over bepaalde dingen. Echt heel erg verbetering merk ik nog niet, maar dat kan ook eeen heel proces zijn.

Als jij denkt dat je baat hebt bij een psycholoog oid, dan moet je dat zeker doen!
Heb je er ook al over gepraat met je man?
Als je naar de psychloog wilt heb je sowieso eerst een verwijsbriefje nodig van de huisarts.
Sterkte! En niet zelf met deze gevoelend blijven tobben als je het idee hebt dat het niet meer gaat.
Liefs, Anne

Lilypie Second Birthday tickers

#4

Hoi,

hier een moeder die een postnatale depressie te boven aan het komen is, na bijna 10 maanden… als je een PND hebt, is het zelfs moeilijk te functioneren als je anti-depressiva hebt… ga met iemand praten, schakel je huisarts in, die kan een psycholoog/psychiater benaderen, meestal via het GGZ…

Ik ben zelf samen met mijn oudste dochter 5 weken bij mijn ouders verbleven en had het “geluk” dat mijn man in de WW zat en die dus voor ons pasgeboren dochtertje kon zorgen… ik had steeds paniekaanvallen en toen Lisa 6 weken oud is, is de crisisdienst van de GGZ gebeld, omdat ik volledig instortte… ik gaf haar aan mijn man met de mededeling dat ik niet meer voor haar wilde zorgen en dat hij maar een goed tehuis voor haar moest zorgen, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden… steeds als ik bij haar in de buurt kwam, kreeg ik weer een paniekaanval… diep in mijn hart wist ik wel dat ik van haar hield (ik had immer zoooooooo gezeurd om een 2e kindje en na 6 jaar toch mijn “zin” gekregen) en dat ik voor haar moest zorgen, maar ik kon en wilde het op dat moment echt niet. Als ik geen opvang had gevonden voor mezelf bij mijn ouders, was ik opgenomen geworden op een PAAZ-afdeling…

Als ik jou verhaal zo hoor, zou ik niet direct zeggen dat je in een depressie zit, maar je moet erg oppassen dat je er niet in komt!!! Doe er dus op tijd iets aan en stap naar de huisarts! Je bent al een heel eind op weg door toe te geven dat je je zo voelt!!! Sorry, beetje lang geworden, maar ik hoop dat je er iets aan hebt!!

Grtz Von

Lilypie First Birthday tickers

Lilypie

#5

Hallo Annemiek,

vervelend dat je je zo somber voelt. Ik herken een gedeelte in je verhaal omdat alles anders liep na de bevalling voor mijzelf medisch, familieleden in het ziekenhuis, wat medische problemen zoontje etc etc. Dit verhaal heb ik ook op de site gezet om te vragen of andere ook een moeilijke start hadden.

Tijdens mijn ervaringen toen was ik ook wat somber maar ondertussen gaat het nu stukken beter. Het waren bij mij de externe factoren en niet zozeer de interne factoren. Slaapgebrek is heel erg vervelend. Ik kwam erachter dat slapen de eerste levensbehoefte is. Weinig slaap = prikkelbaar, tegen dingen opzien die eigenlijk wel meevallen en ook somber worden.

Ik vond het in het begin ook vervelend als mijn man moest werken of als hij een avondje weg was. Dit is vanzelf over gegaan bij mij. De 1 heeft een paar maanden nodig om zichzelf te worden, een ander een jaar. De een is makkelijker gewend aan de nieuwe situatie dan een ander. Leg jezelf dus niet teveel op dat je gelijk helemaal weer jezelf moet zijn. Je bent ook nog aan het ontzwangeren, wellicht weer aan het werk gegaan. Dat je man een week weg is is vervelend. Vraag eventueel in zo’n week wat vriendinnen of ouders over de vloer voor een kopje koffie, even de stad in etc. Gewoon wat afleiding zodat je daarna kan denken; dat was eigenlijk best gezellig. Het zware wordt dan wat minder zwaar.

Mijn man en ik houden afwisselend de ‘wacht’ 'snachts zodat we om de beurt een nacht kunnen doorslapen. Ook in het weekend (als we niet hoeven te werken) werken we als een team zodat de ander weer energie kan opdoen. Dit werkt uitstekend en we voelen ons stukken minder moe. Ik weet nl niet of dit bij jullie in de mogelijkheden kan zitten ivm werk e.d.

Maak je niet teveel zorgen, kijk vooruit en laat je gevoelens vooral gaan, stop ze niet weg. Iedere moeder heeft ze gehad, daar ben ik van overtuigd. Ik vind het erg knap dat je je verhaal erop zet. Ik hoop dat je je snel beter voelt. Sterkte!

Eef

#6

Heel herkenbaar, ik heb daar ook last van gehad in het begin. Het gaat over, alles wordt vanzelf makkelijker en steeds meer routine. Tenminste, dat is mijn ervaring. Als je somber bent, heb je natuurlijk niet meteen een depressie, maar houd in de gaten dat het dat niet wordt.

Vind je ook nog dingen leuk om te doen? Gewoon lekker die kleine uitbesteden en iets voor jezelf gaan doen, dat hielp mij altijd heel goed. Niet schuldig over voelen, het maakt jou alleen maar een leukere moeder als je ook dingen voor jezelf hebt.

Sterkte!!

Groetjes,
M

Lilypie Tweede Ticker

#7

Ik heb er ook last van gehad. Ik vond het heel moeilijk om de hele dagen thuis te zijn. Je weet dat een kindje heel wat veranderingen teweeg brengt maar je kunt je er niet echt op voorbereiden. Dat weet je pas als het zover is. En als dan de bevalling ook nog eens zo heftig verloopt (bij mij in ieder geval)… Er komt zoveel op je af. Je moet het langzamerhand een plek geven. Weer in je normale doen komen. De hormonen gieren ook nog door je lijf. Het is echt 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren… Het is weer een weg vinden in je leven met een kind erbij. Een nieuwe ritme. En dat komt vanzelf. Het duurt alleen even.
Ondertussen hulp vragen en ontvangen van mensen om je heen. Jezelf de rust gunnen is ook belangrijk. En daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Je kleine heeft meer aan een relaxte en uitgeruste moeder!

Groetjes Bianca

#8

Er veranderd heel wat met de komst van zo`n kleintje en ondanks dat dit wonder fantastisch is, kan deze omslag heel moeilijk zijn. Zeker als je man dan een week weg is en je er alleen voor staat. Ik denk dat het nooit geen kwaad kan om hiervoor een psycholoog in de arm te nemen. Niet omdat er iets raars aan de hand is, maar meer om je hart te luchten tegenover iemand die er neutraal tegenover staat en zo je weg er in zien te vinden. Maar ik kan niet zo via het net zeggen of dit echt nodig is.
Maar wellicht helpt het ook als jullie eens om de beurt weg gaan, of dat je de afspraak maakt dat 1 avond voor jouw is. Je hebt dan in elk geval het vooruitzicht naar die ene avond per week en kan er zo dan ook naar toe leven waardoor het misschien wat makkelijker voor je is.

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

#9

Hoi Annemiek, vervelend dat je je zo somber voelt. Maar zoals je leest ben je lang niet de enige die hier last van heeft (gehad). Ik herken ook veel in je verhaal en vind het ook ‘fijn’ om te lezen dat ik niet de enige ben. Mijn dochter is nu 11 weken en ze is heel lief, doet het allemaal super, zou haar niet meer willen missen! Maar ik voel me ook vaak alleen… je bent toch ineens hele dagen thuis met een baby en alles is zo nieuw… je weet dat je leven verandert maar je er echt op voorbereiden kun je niet. Ik ben vaak zo blij dat mijn man thuiskomt na een dag werken, moet er ook niet echt aan denken dat hij een hele week weggaat! Kan me goed voorstellen hoe je je dan voelt. Lenna heeft koemelkallergie en gelukkig zijn we daar nu achter, maar ze heeft veel gehuild van de pijn/jeuk, en soms wist ik echt niet waar ik het zoeken moest. Ik ben nog steeds erg moe… maar ik vertrouw erop dat dit een periode is en dat het vanzelf beter gaat! Maar vaak voel ik me dan schuldig, we hebben een prachtige gezonde dochter gekregen na een ‘gemakkelijke’ zwangerschap en bevalling! Ze groeit goed en lacht graag… wat wil ik nog meer! Maar ja het is niet niks wat er allemaal verandert is… dat heeft tijd nodig en de een heeft meer tijd nodig dan de ander! Gun jezelf die tijd en ga op je gevoel af. Als jij het gevoel hebt dat je geholpen zou zijn door naar een psycholoog te gaan, moet je dat zeker proberen! En praat veel met je man, dat doe ik ook, en hij is gelukkig erg nuchter en geduldig en helpt me veel! Succes en geniet van je dochter!

#10

Hoi Annemiek,

Sluit me aan bij de rest van de verhalen van de moeders!
Eigenlijk niks meer aan toe te voegen.

Ik heb er zelfs nog last van nu de kinderen ouder worden. De oudste is haast 5 en de jongste is 2 1/2, en waar ik soms last van heb is dat ik de vrijheid mis.
En inderdaad het uitslapen.
Ik werk de hele week en zou graag eens uitslapen.
Gisteren en vanmorgen was het beide keren kwart over 6 dat ze aan ons bed stonden.
Ik mag op zich wel uitslapen van mijn man, maar omdat ik ze door de weeks zo kort zie wil ik ze gewoon op het weekend veel zien.
Dus ga er dan ook uit. (moet dan eigenlijk niet zeuren vind ik zelf)
Heb s avonds geen puf meer om weg te gaan, dus blijf thuis en ga op tijd slapen.
Ons hele leven staat eigenlijk in het teken van de kindjes.
Toch zijn er ook momenten waarop ik erg blij ben. Als ik hun lachende smoeltjes zie s morgens.
Als de oudste weer wat heeft geleerd om te schrijven op school, de jongste mooie werkjes meebrengt van PSZ enz.
Ik krijg ook veel liefde van ze en heeeeeel veeeel kusjes. Maakt dus ook erg veel goed.
Heb de oudste al een paar keer bij opa en oma laten logeren.
De jongste nog niet.
Gaan we binnenkort eens doen. allebei de deur uit.
En dan lekker uitslapen.

Sterkte ermee!

Groetjes Lisan.

#11

O ja en wat ook niet helpt: je ziet op reclames van pampers e.d. altijd blije, uitgeslapen moeders en blije lachende baby’s… geen moeders met wallen onder hun ogen van de slaap enzo…

#12

Hier ook veel herkennening hoor!! De eerste 2 maanden waren behoorlijk pittig en ik heb momenten gehad dat ik dacht 'waar ben ik aan begonnen’terwijl ik zoooo graag een kindje wilde. En nog steeds na 20 weken vind ik het soms zwaar vandaag bv zo’n dagje.
Bij mij hielp het wel om weer lekker aan het werk te zijn, morgen mag ik weer jeeeeaaahhh…

Toch zoals iedereen natuurlijk geniet ik ook ontzetten van mijn kleine vent, en ieder lachje maakt de dag weer een stuk makkelijker…

Succes meid!!

#13

Lieve Annemiek,
Ik vind het heel verdrietig voor je, dat je die gevoelens hebt. Ik denk, dat het wel troostend kan zijn, dat je in de reacties van anderen leest, dat het vaker voorkomt. De gevoelens waar je het over hebt, komen mij niet geheel onbekend voor. Het is ook niet niks om ineens voor een kindje te moeten zorgen. Eerder hoefde je alleen voor jezelf te zorgen en kon je de dingen ook wel eens laten zitten, maar dat gaat niet met zo’n klein wondertje. Misschien wel een idee om eens een dag fijn met je manlief iets te gaan doen en dat je dan oppas regelt. Al ga je maar even wandelen in het bos, of naar de film. Het kan echt wonderen doen. Zo zijn wij gisteren even wezen schaatsen. Mijn moeder heeft toen een paar uurtjes opgepast. Zij ook weer blij Het kan natuurlijk wel zijn, dat je een PND hebt en dan kun je beter professionele hulp zoeken lijkt mij.
Ik wens je heel veel sterkte, onthoud wel dat gevoelens niet goed of slecht zijn, ze zijn!
warme groet, Anne

#14

Lieve Annemiek,
Ik vind het heel verdrietig voor je, dat je die gevoelens hebt. Ik denk, dat het wel troostend kan zijn, dat je in de reacties van anderen leest, dat het vaker voorkomt. De gevoelens waar je het over hebt, komen mij niet geheel onbekend voor. Het is ook niet niks om ineens voor een kindje te moeten zorgen. Eerder hoefde je alleen voor jezelf te zorgen en kon je de dingen ook wel eens laten zitten, maar dat gaat niet met zo’n klein wondertje. Misschien wel een idee om eens een dag fijn met je manlief iets te gaan doen en dat je dan oppas regelt. Al ga je maar even wandelen in het bos, of naar de film. Het kan echt wonderen doen. Zo zijn wij gisteren even wezen schaatsen. Mijn moeder heeft toen een paar uurtjes opgepast. Zij ook weer blij Het kan natuurlijk wel zijn, dat je een PND hebt en dan kun je beter professionele hulp zoeken lijkt mij.
Ik wens je heel veel sterkte, onthoud wel dat gevoelens niet goed of slecht zijn, ze zijn!
warme groet, Anne

#15

hoi annemiek,

heel vervelend dat je je zo voelt. ik snap helemaal wat je bedoeld! mijn zoontje is nu 6 maanden en ikzelf heb er nu geen last meer van, maar heb het ook heel erg gehad. ik voelde me daar waanzinnig schuldig over! ik houd zoveel van mijn binkie, maar in het begin dacht ik; waar ben ik aan begonnen? die zogenaamde roze wolk waar iedereen het over had wilde bij mij maar niet komen! netzoals die kraamweek waar iedereen het over had. verscrikkelijk vond ik het! ik was kapot van de bevalling en helemaal uitgescheurd… logisch dat je na zo’n heftige gebeurtenis je je niet happy voelt. bij de een duurt het langer dan bij de ander. en sommige moeders zitten wel direct op de roze wolk… maar ik heb eens in de rondte gekeken en gevraagd en er zijn weinig moeders die meteen op die wolk zitten… de meesten hangen er ergens ver onder! wat zeker niet de liefde voor je kindje wegneemt! ze zeggen dat het altijd negen maanden op en negen maanden af is… ook voor je hormonen. bij mij kwam na ongeveer 3 maanden de omkeer! ik zat ineens op die roze wolk en nu nog meer eigenlijk… ik kan mijn ogen niet van mijn zoontje houden en ben echt dolgelukkig! ik hoop voor je dat je je snel weer 100% gelukkig gaat voelen! en je moet jezelf natuurlijk wel serieus nemen… dus als dit gevoel aanblijft houden kan je er misschien met iemand over gaan praten? want het is niet fijn om je zo te blijven voelen…

groetjes priscilla

pris

#16

Hoi Annemiek,

Wat vervelend dat je zo somber bent. Ik heb hier zelf gelukkig geen last van maar ga wel regelmatig even weg. En merk dat ik daar heel erg van op knap. Ik heb een pony en daar ga ik dan lekker heen om te poetsten of te rijden. En af en toe ga ik even de stad in en koop een nieuw rompertje of iets kleins en dat doet me ook goed. Ik zou het ook erg vervelend vinden als mijn vriend weg zou gaan voor een tijdje om te werken dan zit je voor je gevoel echt thuis opgesloten. Misschien is het een idee om 1 keer per week een vaste dag of avond je baby naar de oppas te brengen en dan wat tijd voor jezelf in lassen ik denk dat dat heel belangrijk is voor je. Veel sterkte.