Jasper is de afgelopen 2 weken s’nachts erg onrustig, dan wordt ie huilend wakker, roept om mama. De eerste nachten was gewoon even troosten en weer lekker instoppen voldoende om m weer verder te laten slapen, maar de afgelopen nachten neemt de onrust alleen maar toe. Dan is het niet 1x per nacht, maar wel 3 keer…
Nog groter probleem is dat hij nu zelf gewoon zn bed uit komt naar onze kamer en dan bij ons in bed wil… Ik weiger dit te doen, maar helaas is papa 3 nachten geleden overstag gegaan toen ik beneden Lisa aan het voeden was. Ik baalde daar natuurlijk flink van, want ja, de volgende nacht wilde meneer weer bij ons in bed… dat heb ik natuurlijk niet toegestaan en papa heeft inmiddels de regels ook weer duidelijk…
Ben heel benieuwd hoe het vannacht gaat. Feit is dat ie om de een of andere reden huilend wakker word. Ik krijg niet duidelijk of hij dan gedroomd heeft of ergens anders last van heeft.
Wat ik me nu afvraag, zou deze nachtelijke onrust komen door de geboorte van Lisa en de dingen die Jasper daardoor moet verwerken, of is dit een bekende fase die past bij zijn leeftijd? (3 jaar en ruim 3 maanden)
Ik breng hem nu dus resoluut weer terug naar zn kamer, probeer hem wel gerust te stellen maar wil midden in de nacht ook geen hele gesprekken met hem gaan voeren. Hij kan van mij een slokje water en een knuffel krijgen maar dan is het toch echt weer verder slapen. Soms ga ik met m voor het raam staan om te laten zien dat het nog helemaal donker is buiten en er niemand op straat is omdat alle kindjes en papa’s en mama’s slapen, en dan leg ik m weer terug in zn bed. Als hij het op een huilen zet, ga ik nog 1x terug in een poging hem gerust te stellen en weer verder te laten slapen, maar dan benoem ik ook dat ik niet meer bij hem terug kom. Wat ik dus ook niet doe, maar ja, Jasper klimt vervolgens huilend zelf weer uit bed naar ons toe. Ik neem m vervolgens aan de hand weer mee naar zn kamer, en al met al ben ik zo weer een uur verder (en dat naast de al gebroken nachten begint me wel een beetje op te breken…)
Hoe gaan jullie met dit soort dingen om, kan ik het nog op een andere manier aanpakken?
Groetjes van een inmiddels toch wel erg vermoeide mama…