Ow ow wat voel ik me schuldig!! Vanmorgen had ik lucas even snel op de bank neergezet omdat ik snel zijn jasje moest pakken (in de box zetten er weer uit halen zo’n gedoe) Ik was 2 tellen weg hoor ik een knal en een luid gebrul… Was ie van de bank gekukeld tegen de salon tafel aan!!! Arm knulletje, hij had nix beetje bloed bij zijn mondje maar geen tand door zijn lip gelukkig. Ik helemaal nakijken of hij nix had gebroken gelukkig niet… Hij was het snel weer vergeten maar ik voel me zo schuldig!!! Domme ik domme ik… Had nog de creche gebeld en hij was heel vrolijk en geen blauwe plekken gelukkig… Ik moest het even kwijt, hebben meer mama’s zoiets gehad?? voor mijn eigen gemoedsrust
Elke dag is uniek, hoe geweldig is dat??




